Μετά από σχέση ενός χρόνου,αποφασίσαμε με την κοπέλα μου να συγκατοικήσουμε.Ενώ πρίν ήμασταν μιά χαρά,σε αυτούς τους 4 μήνες της συγκατοίκησης μας βγήκαν κάποια προβλήματα πρακτικής φύσεως.Πχ,εκείνη ήταν υπερβολική με την καθαριότητα του σπιτιού και την τάξη,κι εγώ στα θέματα του φαγητού,πχ γιατί ενώ χθές έφτιαξε φασολάκια,σήμερα μαγείρεψε πάλι κάτι λαδερό.Όλα αυτά σε συνδυασμό με την πίεση που είχαμε ο καθένας στη δουλειά του,έφεραν ένταση και πολλά νεύρα.Το συζητήσαμε,και εφόσον ομολογήσαμε ότι υπάρχουν πολύ δυνατά συναισθήματα και απο τις δύο πλευρές,από τη δική μου σίγουρα και δέν έχω καμία αμφιβολία γιατί μέχρι και τώρα που γράφω δέν έχει περάσει ούτε στιγμή που να μήν τη σκεφτώ,της πρότεινα να διακόψουμε τη συγκατοίκηση και να συνεχίσουμε όπως ήμασταν στην προηγούμενη κατάσταση.Δέν το δέχτηκε,μου είπε ότι είναι καλύτερα να χωρίσουμε,και έφυγε και γύρισε στο πατρικό της.Αυτό που έκανε,το ότι δηλαδή ενώ συζητάμε και εκφράζεται τόσο συναισθηματικά,τελικά να επιλέγει την ακραία λύση,δέν το έχω καταλάβει ακόμα ένα μήνα μετά.Δέν μπορώ να καταλάβω τί παρεξήγησε σε αυτό που της είπα,και αποκλείεται όλο αυτό το διάστημα που ήμασταν μαζί να μήν είχε κατάλαβει ότι είναι τα πάντα για μένα.Την απόφαση να συγκατοικήσουμε την πήραμε από κοινού γιατί θέλαμε όσο τίποτα να είμαστε συνέχεια μαζί.Έχει περάσει ένας μήνας,από την πλευρά της η απόλυτη σιωπή,κι εγώ θέλω πολύ να βρώ μία αφορμή για να επικοινωνήσω μαζί της γιατί δέν αντέχω.Θέλω να την ξαναδώ και να μιλήσουμε,και είμαι διατεθειμένος να κάνω τα πάντα για να διορθώσω τις παραξενιές μου,αρκεί να είμαστε πάλι μαζί.Δέν μπορώ να δεχθώ ότι χωρίσαμε για τόσο αστείους λόγους.Είναι άδειο το σπίτι,είμαι εγώ ο ίδιος άδειος γιατί μου λείπει το πρόσωπο της,μου λείπουν όλα της βασικά γιατί όλα της είναι πολύ ωραία,και χαλάλι και το ότι μουρμούριζε κάποιες φορές.Είμαι τόσο χάλια με αυτή την κατάσταση,που σήμερα έκανα ένα λάθος στη δουλειά και περιμένω να ξημερώσει η μέρα για να το διορθώσω,ειδάλλως θα μου κοστίσει και θα γκρεμίσω ό,τι έχτισα.Πιό κάτω δέν πάει.