Καλύτερα μόνος παρά να γίνεσαι ζήτουλας να σε αποδεχτούν στην ''παρέα'' τους κάποιοι άλλοι.
Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...
Καλύτερα μόνος παρά να γίνεσαι ζήτουλας να σε αποδεχτούν στην ''παρέα'' τους κάποιοι άλλοι.
Φίλτατε αυτά τα άτομα που αναφέρεις πολλές φορές είναι γεμάτα ανασφάλειες. Και σχετικά με την οικειότητα/φιλίες με πολλά άτομα, είναι επιφανειακές και ψεύτικες.
Κανένας λόγος να ζηλεύεις τέτοια άτομα.
Νομίζεις ότι κάτι τέτοιες μεγάλες παρέες νοιάζονται πραγματικά μεταξύ τους? θεαθήναι είναι.
Οκ καταλαβαίνω ότι το λες από την άποψη της αποδοχής, διότι όσο να'ναι κανείς δεν θέλει να αισθάνεται ότι είναι στο περιθώριο.
Αλλά καλύτερα να έχεις λίγα άτομα και καλά, παρά πολλά και ψεύτικα.
Κάποια άτομα είναι πιο συνεσταλμένα, με εσωστρέφεια. Αυτό δεν είναι ελλάτωμα.
Η κοινωνία πολλές φορές είναι (λανθασμένα) αρνητικά προκατειλημμένη σε τέτοια άτομα, όμως η αξία ενός ανθρώπου δεν κρίνεται από αυτό, αλλά από τις πράξεις του και τα συναισθήματα του.
Μακάρι να νιώσεις καλύτερα στο μέλλον και να βρεις αυτό που σε γεμίζει.
Έτσι νομίζω είναι. Καλύτερα μου φαίνεται χωρίς όλους αυτούς. Δεν ξέρω τι νόημα έχει αυτή η συναναστροφή. Μάλλον ξοδεύεσαι και τελικά τελικά νιώθεις κενό.
Salamander
Η τελευταια σου προταση ειναι πολυ αληθινη. Εκανα κι εγω χρονια ν αποδεχτω οτι δεν ειχα αυτην την ευκολια στην ψιλοκουβεντα. Να το λες στους αλλους δεν ειναι ντροπη, πολλοι εκτιμουν αυτους που μιλουν αφου πρωτα σκεφτουν.
Σύμφωνω πως είναι ένα αξιοζήλευτο χάρισμα, γιατί περί χαρισματος πρόκειται. Και δεν νομίζω πως έχει να κάνει με την ψιλοκουβεντα η το λέγειν γενικότερα. Πιο πολύ είναι θέμα αυρας.