Δεν μπορούσε να ανέβει σε αεροπλάνο χωρίς διαβατήριο. Δεν μπορούσε να περάσει το κατώφλι του αεροδρομίου πατώντας γαλλικό έδαφος. Οι επιλογές του «σερ Άλφρεντ», όπως ήταν το παρατσούκλι του Ιρανού Μεχράν Καρίμι Νασερί, ήταν δύο: Ή αεροδρόμιο ή σύλληψη. Επέλεξε το πρώτο που έμελλε να γίνει το σπίτι του για 18 ολόκληρα χρόνια.
Ψηλός, ξερακιανός, με αραιά γκριζαρισμένα μαλλιά και έξυπνο βλέμμα. Με στέκι του ένα παγκάκι, περιτριγυρισμένος από τα λιγοστά υπάρχοντά του, στριμωγμένα στα μπαγκάζια, κοιτούσε τους ταξιδιώτες να περνούν. Και τη ζωή.
Οι φήμες και οι μύθοι για την πολυτάραχη ζωή τους, πλήθος. Πως εκδιώχθηκε από το Ιράν. Πως βασανίστηκε. Πως έχασε όλα του τα χαρτιά. Πως παρά την, κατά το ήμισυ, βρετανική καταγωγή του, δεν ανήκε πουθενά.
Ο Άντριου Ντόνκιν πέρασε τρεις εβδομάδες με τον Ιρανό άπατρι, κατέγραψε τη ζωή του και έγραψε τη βιογραφία του σε ένα βιβλίο υπό τον τίτλο The Terminal Man.
Δημιούργησε ρουτίνα
Παγιδευμένος σε ένα τερματικό αεροδρομίου, η ζωή δεν είχε καμία δομή, καμία ρουτίνα. Γι'αυτό, ο σερ Άλφρεντ τη δημιούργησε.
Κάθε πρωί, προτού το αεροδρόμιο αρχίσει να θυμίζει πολύβουο μελίσσι, ο Νασερί άφηνε το παγκάκι του, πήγαινε στο μπάνιο όπου πλενόταν και ξυριζόταν, αγόραζε πρωινό από τα McDonald’s και επέστρεφε με μια εφημερίδα στο χέρι, αγορασμένη ή χαρισμένη.
Οι πρωινοί διαβάτες τον προσπερνούσαν αγνοώντας τον ή έκπληκτοι διπλοκοιτούσαν τα υπερβολικά πολλά μπαγκάζια ακόμα και για ένα τυχόν μακρύ ταξίδι.
Μετά το πρωινό, ο Σερ Άλφρεντ ριχνόταν στη δουλειά. Στο ημερολόγιό του.
Με φρενήρεις ρυθμούς γέμιζε σελίδα τη σελίδα σε μια πυκνή, με μαύρη μελάνη, γραφή, στοιβάζοντας τα πολύτιμα γραπτά σε κουτιά Α4. Τα χαρτιά τού είχε δωρίσει «ο ευγενικός γιατρός του αεροδρομίου» μία και πλέον δεκαετία πριν. «Πρέπει να είναι 10.000 σελίδες εδώ» παρατήρησε ο Ντόνκιν. «Περισσότερες, κυρίως επειδή γράφω και στις δύο πλευρές του χαρτιού για οικονομία» απάντησε εκείνος.
Μετά το ημερολόγιό του, σειρά είχε η επικαιρότητα και οι εφημερίδες. Ο Νασερί λάτρευε το διάβασμα και τις πολιτικές συζητήσεις. Κατά τη παραμονή του στο αεροδρόμιο, έμαθε μόνος του γαλλικά και γερμανικά με τη χρήση λεξικών και ασκήσεων. «Ήταν ένας άνθρωπος ευρείας μάθησης και δεν του άρεσε να χάνει χρόνο» προσθέτει ο Ντόνκιν.
Το γεύμα του περιλάμβανε σχεδόν πάντα Filet-O-Fish από τα McDonald’s. Μόλις μια μικρή περίοδο «φλέρταρε» με το Burger King, όμως, ένα πρόβλημα με τις τηγανιτές τους πατάτες τούς κατέστησαν αναξιόπιστους στα μάτια του. Δεν ήταν λίγοι οι πιλότοι και οι αεροσυνοδοί που, αν είχαν φέρει φαγητό από το σπίτι, τού έδιναν τα κουπόνια τους.
Το υπόλοιπο της μέρας περνούσε με συνδυασμό διαβάσματος, εφημερίδων, ημερολογίου ή σε κατά καιρούς συνεντεύξεις από τον περίεργο για την περίπτωσή του διεθνή Τύπο. «Ο Σερ Άλφρεντ δεν είχε κινητό τηλέφωνο, οπότε δεν υπήρχε καμία περίπτωση οποιουδήποτε ραντεβού με τον οποιονδήποτε. Απλώς εμφανιζόσουν. Όπως κι εγώ. Ήταν μια απομόνωση σχεδόν αδιανόητη για τα σημερινά δεδομένα» εξηγεί ο Ντόνκιν.
Η ζωή στο αεροδρόμιο
Το αεροδρόμιο, ένα μέρος διεθνές, πολύβουο, με ανεξάντλητη κίνηση και διαρκή φωτισμό, δεν σταματά ποτέ. Για λίγο, μερικές ώρες μετά τα μεσάνυχτα, «ξεκουράζεται». Ο Ντόνκιν που τις τρεις εβδομάδες συνεντεύξεων ζούσε σε κοντινό ξενοδοχείο, αποφάσισε να περάσει μερικές νύχτες του μαζί με τον Σερ Άλφρεντ, στο σκληρό μεταλλικό παγκάκι δίπλα στο δικό του.
«Οι φωταψίες ήταν ολονύκτιες και οι ανακοινώσεις από τα ηχεία σταματούσαν μεταξύ 1 - 4.30 τα ξημερώματα. Οι πάγκοι ήταν άβολοι και στενοί, με αυτόν που κοιμόταν πάνω τους σε διαρκή κίνδυνο πτώσης. Ήταν δύσκολο» παραδέχεται ο συγγραφέας.
«Ο σερ Άλφρεντ είχε πολλές στιγμές ζενσοφίας. Μου άρεσε να παρακολουθώ τις σχέσεις του με τους ξένους δημοσιογράφους που εμφανίζονταν, συχνά με κουτσούβελα σε διακοπές μαζί τους, απελπισμένοι για μια συνέντευξη 20 λεπτών. Ενθουσιαζόμουν να βλέπω πώς απαντούσε σε διαφορετικές προσωπικότητες και πανομοιότυπες ερωτήσεις» θυμάται ο Ντόνκιν.
Στο τέλος μιας τέτοιας συνέντευξης, ο δημοσιογράφος διακήρυξε πως ζήλευε την ελευθερία του Νασερί: «Μακάρι να ζούσα ελεύθερος σαν εσένα, χωρίς έννοιες» είπε ο δημοσιογράφος με τον Νασερί να του γνέφει προς τον χώρο, απαντώντας του: «Υπάρχουν πολλά παγκάκια». «Παραδόξως, ο δημοσιογράφος δεν ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση στη νέα αυτή ζωή στο αεροδρόμιο, παίρνοντας την πτήση του για Καραϊβική» σαρκάζει ο Ντόνκιν.
«Μήνες μετά, επέστρεψα για να δώσω στον σερ Άλφρεντ τα αντίγραφα του βιβλίου μας, του The Terminal Man. Όπως πάντα, δεν μπορούσα να τον ενημερώσω νωρίτερα μέσω τηλεφώνου. Ήμουν ελαφρά νευρικός γιατί ήθελα απεγνωσμένα να του αρέσει. Καθώς πλησίαζα το παγκάκι του, με είδε και το πρόσωπό του φώτισε με ένα μεγάλο, πλατύ χαμόγελο. Δεν χρειαζόταν να ανησυχώ. "Είναι θρίαμβος", διακήρυξε ταπεινά» λέει ο Ντόνκιν.
Ο Μερχάν Καριμί Νασερί έζησε για κάποια χρόνια στο Παρίσι, μετά την εξασφάλιση νομικών εγγράφων, και πέθανε από καρδιακή προσβολή στον τερματικό 2F το μεσημέρι του Σαββάτου 13 Νοεμβρίου, έχοντας επιστρέψει δύο εβδομάδες πριν, σαν από πρόσταγμα της μοίρας, στο Σαρλ ντε Γκολ, στο χώρο που θεωρούσε σπίτι του.
Και καταλήγει: «Ο σερ Άλφρεντ μου άρεσε πολύ. Ήταν πραγματικός κύριος. Λυπήθηκα πολύ όταν έμαθα πως πέθανε, αλλά ήταν ενθαρρυντικό πως επέστρεψε στο αεροδρόμιο για να περάσει τις τελευταίες δύο εβδομάδες της ζωής του πάνω σ'αυτή τη Γη. Στο πέρασμα των χρόνων, το αεροδρόμιο έγινε το πραγματικό του σπίτι και ελπίζω πως του έδωσε την παρηγοριά ώστε να επιστρέψει σ'αυτό, να κάτσει στο παλιό παγκάκι του, έτοιμος για το τελευταίο του ταξίδι».
Με πληροφορίες από Guardian
