ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάθομαι στον καναπέ μου με τα δύο αγαπημένα μου σκυλάκια που κοιμούνται κοντά μου. Δίπλα έχω το χριστουγεννιάτικο δέντρο, το τζάκι και στολισμένο το έπιπλο με την τηλεόραση. Έχω το βιβλίο μου συντροφιά. Και σκέφτομαι. Πόσο όμορφες αυτές οι μικρές στιγμές. Αυτές οι μικρές στιγμές που σε γεμίζουν και δίνουν νόημα. Αυτές που σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που είμαι νέα, είμαι υγιής, ίσως μου συνέβησαν κάποια δυσαρεστα γεγονότα τους τελευταίους μήνες αλλά αυτό που έχει σημασία αυτή τη στιγμή που γράφω είναι ότι είμαι υγιής και ότι κάθομαι σε αυτόν τον καναπέ και έχω υγιείς γονείς οι οποίοι είναι τώρα σπίτι, που είναι κοντά μου και αυτά τα Χριστούγεννα. Απολαμβάνω κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία. Ας πούμε, δεν θα γκρινιάξω στη μαμά μου τώρα που θα έρθει σε λίγο εδώ όσο και να με εκνευρίζει κατά βάθος, (το χάσμα γενεών βλέπεις), γιατί σκέφτομαι ότι δεν θα είναι για πάντα εδώ. Θέλω να την χαρώ τώρα που την έχω εδώ, όπως και τα σκυλάκια μου όπως και αυτό τον καναπέ μου, όπως το βιβλίο μου και όλα! Γιατί να γκρινιάζουμε και να νευριάζουμε λες και η ζωή είναι δεδομενη; Λες και αυτά που έχουμε είναι δεδομένα; Ο χρόνος περνά και δεν επιστρέφει, ήδη ας πούμε πέρασαν λεπτά αφού ξεκίνησα να γράφω αυτή την εξομολόγηση. Δεν είναι you only live ones, but you only die ones! Δηλαδή μια φορά πεθαίνεις, δεν ζεις μια φορά. Ζεις κάθε μέρα! Να ζειτε και τις πιο άσχημες στιγμές και σε αυτές ακόμα να βλέπετε το νόημα. Να αγαπάτε, να συγχωρείτε, να έχετε ψυχική ηρεμία. Καλές γιορτές με υγεία. Τίποτα άλλο. Υγεία και όμορφες σκέψεις!