«Get Carter»: Η κορυφαία βρετανική αστυνομική ταινία σε μεταμεσονύκτια προβολή

Get Carter Facebook Twitter
Το «Get Carter» όχι απλώς δεν ξεχάστηκε, αλλά έγινε ένα από τα πιο διαβόητα cult φιλμ στην ιστορία του σινεμά.
0

Στην εποχή του, δηλαδή το έτος 1971, το βρήκαν «χυδαίο» και «αποκρουστικό». Η πορεία του στα ταμεία ήταν απογοητευτική. Θα μπορούσε άνετα να ήταν ένα από τα εκατοντάδες αστυνομικά φιλμ των ‘70s που ξεχάστηκαν λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία τους – η λίστα είναι τεράστια.

Κι όμως, το «Get Carter», κινηματογραφικό ντεμπούτο του 39χρονου τότε Μάικ Χότζες, όχι απλώς δεν ξεχάστηκε, αλλά έγινε ένα από τα πιο διαβόητα cult φιλμ στην ιστορία του σινεμά.

Πρόσφατο γκάλοπ της Guardian το τοποθέτησε στο νο.1 των καλύτερων βρετανικών ταινιών που γυρίστηκαν ποτέ. Υπερβολική «τιμή» θα έλεγε κανείς, για μια απλή γκανγκστερική περιπέτεια.

Μόνο που το «Get Carter» άλλαξε το πρόσωπο της μια για πάντα, καθώς μέχρι τότε τα φιλμ αυτά ακολουθούσαν πιστά το χολιγουντιανό μοντέλο που είχε στηθεί από τη «χρυσή» δεκαετία του ’30. Τοποθετώντας τη δράση του στις εργατικές συνοικίες του Νιούκαστλ, ο Χότζες–που θεωρεί το φιλμ και μια πολιτική αλληγορία πάνω στη διαχρονική διαφθορά των βρετανικών κυβερνήσεων– έδωσε στο γκανγκστερικό φιλμ όλη τη βρομιά που του έλειπε, αφαιρώντας σχεδόν χειρουργικά το glamour της παρανομίας.

Ο Μάικ Χότζες επιστράτευσε τη μακρά θητεία του στο ντοκιμαντέρ, τοποθετώντας τη δράση στο Νιούκαστλ και προσδίδοντας στα τεκταινόμενα έναν αιχμηρό αστικό ρεαλισμό.

Ο Τεντ Λιούις, με θητεία στα κινούμενα σχέδια –δούλεψε και για το «Yellow submarine» των Beatles– πήρε σίγουρα μια μεγάλη στροφή όταν αποφάσιζε να καταπιαστεί με την αστυνομική λογοτεχνία, και η πρώτη του δουλειά, με τίτλο «All the way home and all the night through», πέρασε μάλλον απαρατήρητη. Ήταν όμως η δεύτερη συγγραφική του απόπειρα, το «Jack’s return home» που τον ανέδειξε σε μέγα ανανεωτή της αστυνομικής λογοτεχνίας.

Η ιστορία απλή: Ένας γκάνγκστερ που εργάζεται για μια μεγάλη «οικογένεια» στο Λονδίνο επιστρέφει στη γενέτειρά του ερευνώντας τα αίτια πίσω από τον αναπάντεχο –και παράξενο– θάνατο του αδελφού του.

Ο Λιούις τα ’χε καταφέρει: Το βιβλίο έγινε best-seller σε χρόνο μηδέν ενώ, μετά το Get Carter ακολούθησαν άλλες δύο μεταφορές του: Το «Hitman» του 1972 καθώς και ένα remake του Get Carter με τον Σιλβέστερ Σταλόνε, το 2000 (ο Λιούις δεν πρόλαβε να δει το τελευταίο: Πέθανε από το ποτό το 1982, σε ηλικία μόλις 42 ετών).

Get Carter Facebook Twitter
Η αιμοβόρα παρουσία του Μάικλ Κέιν άφησε ένα μεγάλο αποτύπωμα στην pop κουλτούρα.

Αναλαμβάνοντας τη μεταφορά του, ο Μάικ Χότζες επιστράτευσε τη μακρά θητεία του στο ντοκιμαντέρ, τοποθετώντας τη δράση στο Νιούκαστλ και προσδίδοντας στα τεκταινόμενα έναν αιχμηρό αστικό ρεαλισμό.

Μιλώντας για ταινίες εκδίκησης, αν το «Point Break» του Τζον Μπούρμαν έδειξε, μόλις το 1967, πόσο μακριά μπορείς να πας με το στυλ, το «Get Carter» έγινε η άλλη όψη του (βρετανικού) νομίσματος: Ένα ζοφερό, κατάμαυρο φιλμ, βυθισμένο στην ψυχρή βία, τον θάνατο αλλά και το σεξ: Εδώ θα βρείτε την πρώτη σκηνή τηλεφωνικού σεξ στην κινηματογραφική ιστορία, στην αισθησιακή εμφάνιση της Μπριτ Έκλαντ που εμφανίζεται στο φιλμ μόλις για λίγα λεπτά, αλλά ομολογουμένως ξεχνιέται δύσκολα.

Παρά λοιπόν την αποτυχημένη πρώτη του προβολή, ο κόσμος άρχισε να επιστρέφει σ’ αυτή την ταινία ξανά και ξανά, ενώ ένα παγκόσμιο κύμα επανεκτίμησης από την κριτική ανέδειξε το φιλμ σε ένα από τα σημαντικότερα της εποχής του, αλλά και ένα από τα καλύτερα κινηματογραφικά ντεμπούτα όλων των εποχών.

Οι δηλητηριώδεις ατάκες του (σχεδόν η μισή ταινία είναι quotable), αλλά και η αιμοβόρα παρουσία του Μάικλ Κέιν (που πιθανότατα να μην υπήρξε ποτέ του καλύτερος – και πιο τρομακτικός) άφησαν ένα μεγάλο αποτύπωμα στην pop κουλτούρα και πραγματικά είναι δύσκολο να σκεφτείς πως θα είχε εξελιχθεί σήμερα το είδος, αν το Get Carter δεν είχε γυριστεί ποτέ – ο Γκάι Ρίτσι πιθανότατα να μην έκανε ποτέ του ταινία.

Ο Μάικ Χότζες, που «έφυγε» πριν λίγους μήνες, στα 90 του χρόνια, είχε μια από τις πιο παράδοξες καριέρες καθώς το 1980 θα σκηνοθετούσε το διαστημικό «Flash Gordon» –ναι, αυτό με τη μουσική των Queen– δηλαδή ό,τι πιο απομακρυσμένο από το ύφος της ταινίας που τον έκανε διάσημο. Η τελευταία του ταινία, το αριστουργηματικό «Θα κοιμηθώ όταν πεθάνω» του 1999, ήταν μια γοητευτική, ambient παραλλαγή του μύθου του Carter, με τον Κλάιβ  Όουεν, στον ρόλο του Κέιν – είχαν γυρίσει μαζί και τον υπέροχο «Κρουπιέρη».

Get Carter Facebook Twitter
Ο Χότζες επιστράτευσε τη μακρά θητεία του στο ντοκιμαντέρ, τοποθετώντας τη δράση στο Νιούκαστλ.
Get Carter Facebook Twitter
Ένα παγκόσμιο κύμα επανεκτίμησης από την κριτική ανέδειξε το φιλμ σε ένα από τα σημαντικότερα της εποχής του.

Get Carter (1971) Trailer

Το «Get Carter» θα προβληθεί στον κινηματογράφο Σινεάκ (πλ. Κοραή) στον Πειραιά την Παρασκευή 24 Μαρτίου στις 23:30, στο πλαίσιο των προβολών του Midnight Express σε αποκατεστημένη 4Κ κόπια. Θα προλογίσει ο σκηνοθέτης των «Μαγνητικών Πεδίων», Γιώργος Γούσης.

Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την προβολή εδώ. 

Πολιτισμός
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΛΕΞ: Έβγαλε το νέο άλμπουμ και αποθεώθηκε - «Παπαλουκάς, Διαμαντίδης και Σπανούλης μαζί» γράφουν

Πολιτισμός / ΛΕΞ: Έβγαλε νέο άλμπουμ και αποθεώθηκε - «Παπαλουκάς, Διαμαντίδης και Σπανούλης μαζί» γράφουν

Τα χρόνια έχουν περάσει, οι καιροί έχουν αλλάξει και ο καλλιτέχνης της ραπ σκηνής με τα γεμάτα γήπεδα «σα να παίρνουμε πρωτάθλημα» φροντίζει να εξελίσσεται και να μην μένει στα παλιά
LIFO NEWSROOM
Η έκθεση «Οι Έλληνες: Από τον Αγαμέμνονα στον Μέγα Αλέξανδρο» εγκαινιάστηκε στο Πεκίνο

Πολιτισμός / Η έκθεση «Οι Έλληνες: Από τον Αγαμέμνονα στον Μέγα Αλέξανδρο» εγκαινιάστηκε στο Πεκίνο

«Οι επισκέπτες θα κατανοήσουν καλύτερα γιατί ο ελληνικός πολιτισμός δεν είναι μόνο η κοιτίδα του Δυτικού Πολιτισμού, αλλά έχει τεράστιο αποτύπωμα και στην Ασία» τόνισε ο πρέσβης της Ελλάδας στην Κίνα
LIFO NEWSROOM
Μουσείο Prado: Tα αληθινά χρώματα της γλυπτικής φωτίζουν την «χρυσή εποχή» της Ισπανίας

Πολιτισμός / Μουσείο Prado: Tα αληθινά χρώματα της γλυπτικής φωτίζουν την «χρυσή εποχή» της Ισπανίας

Η έκθεση «Χέρι με χέρι: Γλυπτική και Χρώμα στην Ισπανική Χρυσή Εποχή», καταδεικνύει ότι ο δυτικός καλλιτεχνικός κανόνας δεν έκανε διακρίσεις σε βάρος ορισμένων καλλιτεχνών μόνο λόγω γεωγραφίας και φύλου, αλλά και λόγω των υλικών που χρησιμοποιούσαν
LIFO NEWSROOM