Οι λέξεις τριγυρνούν εδώ κι εκεί αδέσποτες. Περιμένουν να βρεθεί κάποιος να τις δαμάσει και να τις βάλει σε μια σειρά. Μπορεί να φτιάξει κανείς απίθανα πράγματα με τις λέξεις. Να κάνει τον κόσμο να νιώσει, να πετάξει, να ταξιδέψει. Ένα τέτοιο ταξίδι έκανα και γω πρόσφατα. Περιπλανιόμουν για έναν ολόκληρο χρόνο. Κάθε μέρα ήταν και μια ξεχωριστή εμπειρία, διαφορετικά χρώματα και συναισθήματα.
Άρχισα ανυποψίαστη να διαβάζω το «Ημερολόγιο Οδοστρώματος» και πριν καλά καλά το καταλάβω άρχισα να στροβιλίζομαι και έφυγα μακριά. Συνήλθα σε κάποιο μικρό δρομάκι, σε μια άγνωστη πόλη. Παντού υπήρχαν γέρικες πολυκατοικίες. Μου θύμισαν γριούλες που σκύβουν εξεταστικά πάνω από τα λαχανικά στις αγορές με τα μικρά τους γυαλάκια. Κυρτές και κουρασμένες, όμοιες με τις πολυκατοικίες. Ο κόσμος πηγαινοερχόταν υπνωτισμένος, κάδοι γεμάτοι με σκουπίδια στις γωνίες των δρόμων.
«Στο δρόμο μια σακούλα σκουπιδιών είχε κρεμαστεί στον κάδο και προσπαθούσε να ελευθερώσει τις φίλες της που ήταν μέσα. Στις μέρες μας μόνο τα σκουπίδια κάνουν ηρωισμούς. Μάλλον το είδαν στην τηλεόραση.»
Προχώρησα στην δεύτερη ημέρα του ημερολογίου και τα μάτια μου κόλλησαν πάνω σε μια λέξη. Είδα πάνω της τα μάτια των περαστικών. Πάντα παρατηρώ τα μάτια τους. Άνθρωποι στον απέναντι δρόμο, στο μετρό, πάνε κι έρχονται βιαστικά και ενίοτε παίζουν και κάποιο ρόλο στη ζωή μας. Μόνο τα μάτια τους μένουν στη μνήμη μας τελικά. Περαστικοί, φευγαλέοι, συνταξιδιώτες. Και είναι όλοι τόσο σκυθρωποί. Δεν μπορώ να μην σκέφτομαι πως αν χαρίζαμε μια στο τόσο ένα χαμόγελο ο ένας στον άλλον, οι μεγαλουπόλεις θα ήταν πιο φιλόξενες και οι άνθρωποι πιο φωτεινοί.
«Αυτή η πόλη μπορεί να φανεί όμορφη, όσο κι αν φοβάσαι, γκρι συνάνθρωπε.»
Λίγες σελίδες παρακάτω σε αυτό το παράξενο ημερολόγιο, λίγες μέρες αργότερα στο αλλόκοτο ταξίδι μου. Σκόνταψα σ’ ένα κόμμα και έπεσα άτσαλα πάνω στη λέξη βροχή. Αγκαλιαστήκαμε μα κράτησε ελάχιστα.
«Η βροχή μέχρι στιγμής είναι γυναίκα. Σου δίνει λίγο και φεύγει για να την θες. Βρέξε γυναίκα.»
Είδα τόσα όμορφα πράγματα σε αυτό το ταξίδι. Σκαρφάλωσα σ’ ένα αγέρωχο θαυμαστικό για ν’ απολαύσω το τοπίο που απλωνόταν μπροστά μου και κοίταξα για λίγο τους ανθρώπους από ψηλά. Μικροσκοπικά πλάσματα που μπορείς αν θέλεις να τους αλλάξεις θέση με τη φαντασία σου και ν’ αλλάξεις το σύμπαν ολόκληρο.
Αλλά θες? Όχι μόνος. Φωνάζεις δυνατά για να ξυπνήσει μέχρι και το τελευταίο όνειρο:
«Κόσμε! Σε σένα μιλώ. Όλους και όλα τα πιάνω στη χούφτα μου. Και σας ρωτώ, τι λέτε? Θα το ομορφύνουμε το πράμα?»
Μια μέρα ακόμη που σουλατσάρω εδώ κι εκεί και χαίρομαι το ταξίδι μου, και ακόμα μία. Ούτε που ξέρω πόσο καιρό περιπλανιέμαι. Και ξαφνικά απλώνεται μπροστά μου μια απέραντη θάλασσα, εκεί στο τέλος του δρόμου και θυμάμαι παλιές αγάπες. Τότε που διέσχιζα το μπλε για λίγες στιγμές ευτυχίας.
«Εύθραυστη σε θυμάμαι. Άραγε το βλέμμα σου πήρε φωτιά? Θέλω να χαθώ για λίγο. Δε με χωρεί η επιφάνεια.»
Αναρωτιέμαι στ’ αλήθεια. Τι είναι ο έρωτας σήμερα? Μέσα σε αυτή την παράνοια είναι απλά κάτι ακόμα που χάθηκε ή είναι μονάχα ότι μας έχει μείνει?
«Ο κόσμος ξεσπά αμήχανα. Μόνο ο έρωτας απέμεινε να ζητιανεύει την παλιά του αξία.»
Αργότερα, βυθισμένη στις σκέψεις μου κάθισα σε ένα παγκάκι, σε κάποια άγνωστη πόλη, μα πανέμορφη. Μια ακόμα στάση στο ταξίδι μου. Κοίταξα τους ανθρώπους γύρω μου. Έγινα ένας απλός παρατηρητής μέσα στο χάος της καθημερινότητας.
Είδα μπακάληδες, τον φούρναρη, παιδιά να τρέχουν, ζητιάνους. Ο καθένας κρύβει και μια ιστορία στις τσέπες του.
«Ο τυφλός ξέρει. Ο συνετός χαμογελά. Ο γανωτής κοιμάται.»
Και διαβάζω στην επόμενη σελίδα του ημερολογίου, ακριβώς αυτό που σκέφτομαι.
«Αυτό το μέρος μπορεί να σε τρελάνει, φίλε μου. Ή να σε απογειώσει.»
Πάντα όταν ξεκινώ ένα ταξίδι, βγάζω φτερά στην πλάτη και η ψυχή μου ξεχειλίζει χαρά. Και πάντα ο δρόμος της επιστροφής είναι θολός και λιγάκι μελαγχολικός. Όχι αυτή τη φορά.
Κλείνοντας το «Ημερολόγιο Οδοστρώματος» έμαθα πώς να ξεκινώ ένα διαφορετικό ταξίδι κάθε πρωί και να επιστρέφω στην πατρίδα μου μόλις νυχτώσει.
Ταξίδεψα στ’ αλήθεια για έναν ολόκληρο χρόνο, ή ήταν όλα μέσα στο μυαλό μου? Νομίζω πως αυτό το ημερολόγιο, είναι το ταξίδι που κάθε ψυχή λαχταρά να τολμήσει μια μέρα. Η μέρα έφτασε.
«Ίσως ήρθε η ώρα πραγματικά να ζήσουμε. Μαμά, σαλπάρω.»
*"I Defy, Ημερολόγιο Οδοστρώματος " του Στάθη Αποστόλου.
Θα το βρείτε στο internet στη διεύθυνση : crazypeoplemustbeproud.blogspot.com
Photos by Δημήτρης Παπαγεωργίου, www.jim-pap.gr
σχόλια