"Κεφάλαιο 1 - Εισαγωγή στην αγώνα (και την αγωγή): Ο Εξοργισμένος Πεζός
Ανάπτυξη: Εάν οπλοφορούσα και ο φόνος δεν ήταν αδίκημα, απόψε, κατά τη διάρκεια μιας διαδρομής 30' με τα πόδια, θα είχα σκοτώσει:
- Μια οδηγό ΙΧ που πέρασε με κόκκινο το φανάρι.
- Έναν οδηγό ΙΧ που, όταν άναψε το πράσινο γιά τους πεζούς, ήταν με τη μούρη πέρα από την διαγράμμιση της διάβασης (και μετά από λίγο, ξανάβαλε μπρος, με το κόκκινο).
- Δυό ποδηλάτες που ποδηλατούσαν πάνω στο πεζοδρόμιο.
- Έναν οδηγό ΙΧ που πέρασε με κόκκινο το φανάρι.
- Μια ποδηλάτισσα που ποδηλατούσε πάνω στο πεζοδρόμιο.
Σκοτώσει, όχι απλώς τραυματίσει. Δεν έχω ίχνος υπομονής ή ‘κατανόησης’ για την παντελή έλλειψη σεβασμού (αφήνω κατά μέρος τα ζητήματα ασφαλείας των πεζών) που υπαγορεύει συμπεριφορές σαν τις πιο πάνω.
Όμως, δεν οπλοφορώ. Και δεν πιστεύω στον φόνο. Έτσι, αντί να πυροβολήσω:
- Της φώναξα «Πού πας, μωρή καργιόλα;!»
- Του φώναξα «Είναι διάβαση, μεγάλε!» (ΟΚ, και του χτύπησα – ελαφρά, με το χέρι– την πίσω δεξιά πόρτα). Ένα πρεζόνι που περπατούσε δίπλα μου, μού είπε «Νόμισα πως είσαι ντάγκλα κι εσύ, αλλά είσαι 'ντάξει, καλά τους τα λες.»
- Τους φώναξα «Παίδες, το πεζοδρόμιο δεν είναι για τα ποδήλατα!» Τους ξαναπέτυχα σε παρακάτω φανάρι, να περιμένουν υπομονετικά (δεν χωρούσαν τσαμπουκαλίκια με τ’ αυτοκίνητα) να περάσουν απέναντι (από την διάβαση των πεζών, φυσικά). «Και μην κάνετε πως δεν μ’ ακούσατε!» συμπλήρωσα – ένεψαν και ψέλλισαν «Ναι, ναι», τρομαγμένοι (νομίζω, απλώς γιατί ήταν μετανάστες).
- Του φώναξα «Για πού το ’βαλες, μεγάλε;!» – οι επιβάτες του γύρισαν και με κοίταξαν έκπληκτοι.
- Της φώναξα «Το πεζοδρόμιο είναι για τους πεζούς!» Συνέχισε κουνώντας το κεφάλι – συνέχισα «Κι αντί να κουνάς το κεφάλι, πες ένα συγγνώμη, ανάγωγη!»
Συμπέρασμα: Πείτε με γραφικό. (Το πρεζόνι είχε αντίθετη γνώμη.) Όμως, αν όλοι διαμαρτυρόμαστε, μη βίαια, αλλά κάθε φορά που κάποιοι τόσο κατάφωρα καταπατούν τα δικαιώματά μας, και, αγνοώντας τους κανόνες συμβίωσης στην πόλη, αφενός δυσχεραίνουν την δική μας ζωή, αφετέρου προτείνουν προς μίμηση μια συμπεριφορά που βαθμηδόν υποβαθμίζει περαιτέρω τις ήδη υποβαθμισμένες συνθήκες της ζωής μας, σίγουρα ορισμένοι απ' αυτούς, μετά από κάποια επανάληψη της διαμαρτυρίας κάποιου από μας, θα το ξανασκέφτονταν.
Ώρα για δράση: Εάν συμφωνείτε, σε κάθε αντίστοιχο περιστατικό:
α) Εκφράστε την αγανάκτησή σας, όχι με βία (εγώ δυστυχώς παρεξετράπην κατάτι στο (2)), αλλά με λόγια, και όσο γίνεται πιο κόσμια (εγώ δυστυχώς παρεξετράπην σαφέστατα στο (1)).
β) Εάν είστε ποδηλάτισσα, περιφρουρήστε την καλή φήμη (που ακόμα, και με τον ιδρώτα σας, χτίζετε στη χώρα μας) της ομάδας σας, με τις σχετικές υποδείξεις σε όσους ποδηλατούν στα πεζοδρόμια.
γ) Εάν είστε πεζός, και δείτε κάποιον ποδηλάτη να έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση στο πεζοδρόμιο όπου βαδίζετε, κάντε του νόημα να σταματήσει, και ζητήστε του να κατέβει αμέσως στο οδόστρωμα.
δ) Φτάνοντας στον προορισμό σας, πιείτε ένα ποτάκι (ή ό,τι τελοσπάντων θα σας χαλαρώσει), και διηγηθείτε αμέσως την ιστορία σας. Θα ανακουφιστείτε, ενώ συγχρόνως θα διαδίδετε τον αγώνα – και την αγωγή του πολίτη. Την πραγματική, όχι τις ανοησίες που ‘διδασκόμαστε’ στο Λύκειο, αντί για το Νηπιαγωγείο και το Δημοτικό.
Εγώ, πάντως, ένα κρασί το κατέβασα.
Επιμύθιο: Τα λόγια δεν σκοτώνουν, αλλά δεν είναι κι αέρας κοπανιστός."
