Λυπάμαι πολύ που δεν ξέρω από πολιτική, για να ερμηνεύσω την τελευταία κίνηση του ανθρώπου που κυβερνά τη ζωή μου. Αν υποθέσουμε ότι η πολιτική είναι όπως το σκάκι, η παράδοξη κίνησή του κάπου θα αποσκοπεί. Είμαι, όμως, πια βέβαιος, ότι αποσκοπεί σε κάτι που ωφελεί τον εαυτό του και όχι τον εαυτό μου ή τη χώρα μου. Για την ακρίβεια, είμαι βέβαιος ότι θυσιάζει όλους εμάς για να διασωθεί αυτός. Πράγμα αγρίως απίθανο.
Το ότι το δημοψήφισμα δεν ωφελεί τη χώρα είναι παραπάνω από βέβαιο. Αντιθέτως, μόνο με ζόρια, αναξιοπιστία και φαιδρότητα την επιβαρύνει. Είναι, όμως, μια από αυτές τις μπουφόνικες χειρονομίες των πολιτικών, που τους διασώζουν την τελευταία στιγμή, θολώνουν τα νερά, τους δίνουν χρόνο να διαφύγουν, τη στιγμή του φονικού. Αυτά, σε περιόδους χλιαρές και ειρηνικές, προκαλούν μεν ηλεκτρισμό, αλλά χωνεύονται από την αδράνεια του χρόνου, τη (σχετική) ευρυθμία της αγοράς. Τώρα, όμως έχουμε πόλεμο. Οικονομικό και εντός ολίγου αστικό. Τόση περιφρόνηση προς τον κόσμο αποκλείεται να μη γεννήσει ένα τέρας.
Οι ηγεσίες της Ελλάδας είναι πράγματι φτωχές. Σχεδόν πάντα ήταν. Πότε ηθικά, πότε πνευματικά, πότε πολιτικά. Στην πλειονότητά τους υπήρξαν κατώτερες των περιστάσεων. Θα περίμενε, όμως, κανείς, σε αυτή την ακραία περίσταση του έθνους, όπου άνθρωποι πεινούν και χάνουν την καθημερινή τους αξιοπρέπεια, οι πολιτικοί (λίγο πριν φύγουν με τα ελικόπτερα) να βγουν απ’ το παχύ τους δέρμα και να διασώσουν ό,τι μπορεί ακόμα να διασωθεί. Αρκετά έχουν καγχάσει, καταπρόσωπο της κοινωνίας. Ακόμα δεν χόρτασαν;
Όχι, ακόμα δεν χόρτασαν. Οι πολιτικοί (αυτού του είδους) είναι κακοί εκ γενετής. Από κακό καλούπι. Κι ο Παπανδρέου κι ο Σαμαράς και ο Τσίπρας και όλοι. Είναι πλασμένοι απ’ το υλικό της κουτοπονηριάς, της στρεψοδικίας, του Θεάτρου Σκιών, της απληστίας, του κυνισμού και πρωτίστως μιας ασυμμάζευτης εγωπάθειας. Η πολιτική τους επιβίωση μετρά περισσότερο, εννοείται, από τους συντετριμμένους ανθρώπους που αφήνουν πίσω τους. Και νομίζουν ότι, ως συνήθως, σε λίγους μήνες το επιλήσμον ποίμνιο πάλι θα τους ψηφίζει ως σωτήρες.
Φοβάμαι, όμως, ότι αυτή η φορά θα είναι διαφορετική. Ναι μεν αυτοί θα ξαναπαίξουν το αιώνιο ρολάκι τους ξεδιάντροπα, αλλά το κοινό όχι απλώς θα τους κράξει: θ’ ανέβει στη σκηνή και θα κάνει την κωμωδία, τραγωδία. Διότι δεν έχει να χάσει τίποτε πια. Διότι το ‘χει ξαναδεί το έργο. Διότι εξαπατήθηκε. Διότι θέλει τα λεφτά του πίσω. Διότι κατέρρευσαν τα σκηνικά και αποκαλύφθηκαν ξεβράκωτοι οι θαυματοποιοί στα παρασκήνια.
Φοβάμαι ότι στη γελοία πολιτική σκηνή των Αθηνών, με τους κακούς ηθοποιούς και τις μπουφόνικες χειρονομίες, η πραγματικότητα θα πάρει εκδίκηση. Το θέατρο θα γίνει ζωή. Με αληθινές μάχες, αληθινή φτώχια και αληθινό αίμα.
Μακάρι να διαψευστώ.
σχόλια