ΤΟ ΘΕΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ πού πάω. Είναι ότι φεύγω. Να μπω σε ένα αεροπλάνο και να κοιμηθώ πριν την απογείωση. Γιατί στο αεροπλάνο δεν χρειάζεται να είσαι ξυπνιος. Είναι άσκοπο. Αν κάτι πάει στραβά, τι θα πεις στον πιλότο; «Ακούω τις τουρμπίνες περίεργα»; Δεν είναι σαν το αυτοκίνητο που φωνάζεις πρόσεχε κι αρπάζεις το τιμόνι. Τα ξέρουμε αυτά. Στους δύο μεθυσμένους, ο συνεπιβάτης είναι εκεί για να έχει την έκλαμψη και να στρίψει λίγο πριν σκάσεις στο παρκαρισμένο.
Εδώ είμαστε σε αεροσκάφος. Οπότε, μπαίνεις, ψάχνεις να βρεις για χιλιοστή φορά πού γράφουν τον αριθμό της θέσης, και κάνεις τις τακτοποιήσεις που αποδεικνύονται ανεπαρκείς γιατί τελικά έχεις ξεχάσει κάτι στη τσάντα που έβαλες στο ντουλάπι που όταν πας να το ανοίξεις θα έρθουν όλα τούμπα. Το ίδιο αυτό ντουλάπι θεωρείς ότι δεν κλείνει ποτέ με την πρώτη, οπότε το τσεκάρεις δύο φορές. Μάλλον για να ακούς τον χαρακτηριστικό ήχο του κλακ και να νιώθεις το βάρος του που υποκύπτει στη δύναμή σου.
Συμβουλή: Πήγαινε στην τουαλέτα πριν τους άλλους, πριν καν την απογείωση, ― είναι ψεύτικο το κόκκινο ανθρωπάκι ότι και καλά είναι ήδη πιασμένη. Ετσι θα καβαντζωσεις καθαριότητα γιατί άντε μετά να κρατιέσαι από τους τοίχους για να μην ακουμπήσεις λεκάνη.
Τι ωραίο πράγμα είναι να μην έχεις τον ελεγχο. Ο πιλότος λέγεται κυβερνήτης for a reason. Κάτσε εκεί που είσαι. Εδώ, δεν έχεις την απάντηση σε τίποτα.
Βάζω τη ζώνη ασφαλείας. Αν μας καταρρίψουν, θα φοράω ζώνη. Εχω πάντα το άγχος μήπως ο προηγούμενος επιβάτης ήταν πιο αδύνατος από μένα και χρειαστεί να τη χαλαρώσω.
Μεγάλη ιστορία οι μεγάλες πτήσεις. Δεν θα διαβάσω. Θα δω ταινίες που δεν θα έβλεπα. Θα φάω φαγητό που δεν θα έτρωγα. Παίρνω το low fat για να μπορώ να φάω σοκολατάκια, χουρμάδες, ανάλογα με τον προορισμό. Θα ακούσω μουσική και podcasts που κατέβασα. Στιγμή υπερηφάνειας, τα ακουστικά που αγόρασα και δεν ειναι από αυτά που μπαίνουν στο αυτί και πέφτουν με το φτέρνισμα.
Βγάζει το Spotify τα τραγούδια που άκουσα πιο πολύ μέσα στη χρονιά και είναι αυτά τα τρία που έβαζα στα ταξίδια στο ανέβα-κατέβα. Μαζί με τη διάθεση. Ενα για την κλάψα, ένα για το θυμό, ένα για τον χορό.
Τι ωραίο πράγμα είναι να μην έχεις τον ελεγχο. Ο πιλότος λέγεται κυβερνήτης for a reason. Κάτσε εκεί που είσαι. Εδώ, δεν έχεις την απάντηση σε τίποτα.
Εκει λοιπόν που σκέφτεσαι με κλειστά μάτια και δεν ξέρεις αν κοιμάσαι ή αν απλά έτσι χαλαρώνεις, έρχονται όλες οι εικόνες μαζί: το μήνυμα που θα γράψεις αν πούνε ότι πέφτει το αεροσκάφος, τι θα προλάβεις να σβήσεις στο κινητό για μη πληγώσεις τους αγαπημένους σου αν σωθεί η συσκευή, τι θα διαλέξεις να σκεφτείς πριν πεθάνεις. Ωχ. Και να τα σβήσεις τώρα όλα εδώ πάνω απ´ τα σύννεφα, πάλι σώζονται όλα στο cloud (αν δεν πέσουμε, να μάθω πώς σβήνεις το σύννεφο.).
Θυμάμαι μια υπεύθυνη σημαντικού τομέα σε δήμο ασήμαντης πόλης που μου έλεγε πόσο τη χαλάνε οι άσχημες αεροσυνοδοί. Άκου τώρα. Βέβαιη ότι θα συμφωνούσα, περίμενε βλέμμα επιδοκιμασίας. Οχι, λέω, δεν με νοιάζει αν είναι δίμετρες και κούκλες. Με νοιάζει να ηρεμήσουν την κυρία που όπως το κόβω, θα αρχίσει να παίρνει βαθιές ανάσες και να στραβοκοπιέται φιλώντας το κομποσκοίνι από την Ουρανούπολη.
Παλιότερα, έπαιρνα περιοδικά. Τώρα, τίποτα. Θέλω να βγάζω τα παπούτσια μου, να μου δίνουν νεσεσέρ τώρα που μπορώ και αγοράζω πιο ακριβό εισιτήριο και κάπως με έχουν στα όπα όπα, και κυρίως να μη πετύχω κανέναν που να ξέρω. Θα κάνω το κόλπο που κοιτάς λίγο πάνω από το ύψος των ματιών του άλλου και παριστάνεις ότι δεν τον βλέπεις.
Δεν πάει καιρός που σε μια πτήση το αεροπλάνο έκανε να κατέβει και ξανανέβηκε. Κάτι έδειξαν τα όργανα, λέει. Ήθελα πολύ αυτό το ταξίδι. Δεν ανησύχησα που κάτι πήγαινε στραβά. Ένα δεν ήθελα . Να γυρίσουμε πίσω. Τώρα που το σκέφτομαι, αυτό το ταξίδι μπορεί να μην ήταν τόσο φανταστική ιδέα και κάπως να ήθελε να μου το πει η τύχη. Γιατί παραήταν φανταστικό και άντε τώρα να το αφήσω πίσω μου.
Κάποτε έλεγα ότι το ωραιότερο ταξίδι είναι της επιστροφής. Τώρα, δεν το λέω.
