Η Εριέττα Κούρκουλου μίλησε για τις κρίσεις πανικού που έχει βιώσει, κάνοντας λόγο για τη χειρότερη δοκιμασία στη ζωή της.
Οι κρίσεις πανικού έφτασαν κάποια στιγμή να γίνουν καθημερινές, κάνοντας δύσκολα για εκείνη ακόμη και απλά πράγματα, εξομολογήθηκε η Εριέττα Κούρκουλου, μιλώντας σε εκδήλωση για την ψυχική υγεία και την ευεξία, που διοργάνωσε πριν από λίγες ημέρες το περιοδικό Marie Claire.
«Η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Αλλά νομίζω ότι βοηθάει πολύ το να έχουμε στο μυαλό μας ότι είναι κάτι παροδικό. Και ότι δεν παθαίνουμε κάτι ουσιαστικά από αυτό. Από όλες τις δοκιμασίες στη ζωή μου, αυτή ήταν και η χειρότερη και παραμένει ακόμα η μεγαλύτερη φοβία μου», δήλωσε.
Η πρώτη φορά που έπαθε κρίση πανικού ήταν πριν από την εφηβεία, αλλά δεν ήξερε τι ήταν και δεν έδωσε σημασία. «Η κατάσταση κλιμακώθηκε στα 21-22 χρόνια μου, όταν υπάρχει και η πίεση ότι είσαι τα καλύτερά σου. Για εμένα ήταν τα χειρότερα», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Εριέττα Κούρκουλου: Παρακαλούσα να μου πουν ότι έχω πρόβλημα υγείας
«Έφτασαν να γίνουν καθημερινές οι κρίσεις πανικού για εμένα, ακόμα και τα πολύ απλά πράγματα- να οδηγήσω, να βγω με τις φίλες μου- ήταν δύσκολα. Αλλά το πιο δύσκολο ήταν ότι δεν ήξερε κάποιος να μου πει πώς να το διαχειριστώ. Παρακαλούσα να μου πουν ότι έχω ένα πρόβλημα υγείας, ώστε να ακολουθήσω μια συγκεκριμένη διαδικασία να επιλυθεί», διηγήθηκε η Εριέττα Κούρκουλου.
«Δεν είχα τίποτα, αλλά αισθανόμουν ότι πεθαίνω. Το έλεγα σε πολύ κοντινούς μου ανθρώπους, για να με βοηθήσουν. Πήγα στο Ωνάσειο γιατί ήμουν πεπεισμένη ότι παθαίνω έμφραγμα, ότι πεθαίνω. Από κάποιο σημείο και μετά, οι κοντινοί μου άνθρωποι τις έβλεπαν να έρχονται προτού συμβούν, στις κινήσεις μου», συμπλήρωσε.
«Το πάλεψα πολύ μόνη, μέχρι που πήγα στη μητέρα μου και είπα, χρειάζομαι βοήθεια, πρέπει να μου βρεις κάποιον. Τη βοήθεια ενός ειδικού που θα μου πει τι να κάνω. Αισθανόμουν ότι χάνονται τα χρόνια μου και καταστρέφεται η ζωή μου. Εκεί ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με την ψυχανάλυση. Ήταν πολύ ξένο για τη δική μας οικογένεια, δεν σου το κρύβω. Δεν ήξερα κάποιο μέλος της οικογένειας που πηγαίνει σε ψυχολόγο, οπότε το θεώρησα δείγμα αδυναμίας, κάτι που βέβαια δεν ισχύει», τόνισε ακόμη.
