ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάθε φορά που βλέπω μία κοπέλα είτε έξω ενώ περπατάω, είτε στα ΜΜΜ είτε σε καμία πλατεία, είτε σε κανένα μπαράκι, πάντα κάνω με το μυαλό μου υποθετικά σενάρια όπου τη πλησιάζω (σε κάθε σενάριο με άλλη πρόφαση) και της πιάνω τη κουβέντα. Κάθομαι και υπεραναλύω τι ίσως πει απλά για να προετοιμαστώ ψυχολογικά για οτιδήποτε και αν προκύψει επειδή πιστεύω έχω ψυχικό τραύμα από όταν ήμουν μικρός που όταν την έπεφτα σε κοπέλες πάντα έτρωγα απόρριψη επειδή δεν ήξερα πως να τις πλησιάσω και τι να τις πω (δεν ήμουν και το πιο κοινωνικό παιδί). Όσες σχέσεις και γνωριμίες έχω κάνει με γυναίκες ήταν αφού αρχικά είχαμε επικοινωνήσει διαδικτυακά (μερικές φορές αναρωτιέμαι πόσο διαφορετική ερωτική ζωή -το πιο πιθανό ανύπαρκτη- θα είχαμε πολλοί από εμάς που από κοντά ντρεπόμαστε να προσεγγίσουμε το γυναικείο φύλο ενώ διαδικτυακά μας είναι απίστευτα λιγότερο αγχωτικό) οπότε υπήρχε ένα "κοινό έδαφος" πάνω στο οποίο θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε -την ήδη προηγούμενη- συζήτηση. Ενώ από κοντά, ξεκινάς ουσιαστικά από το μηδέν και οποιαδήποτε ατάκα ή "άκυρο" (εκούσιο άκυρο) φαντάζει απίστευτα cringe στα μάτια μου για να το χρησιμοποιήσω. Π.χ ακόμα και τα πιο δοκιμασμένα με κάνουν να νιώθω πως θα με περάσει για κανέναν γυπαετό αφού σίγουρα τα άκουσε/είδε να τα λένε άλλοι σε άλλες οπότε έγιναν κλισέ με τον καιρό και την επανάληψη. Π.χ άμα τη πλησιάσω να τη ρωτήσω και καλά τι ώρα είναι, θα με ρωτήσει κινητό δεν έχω; Άμα της ζητήσω αναπτήρα, μπορεί να πει οτί δε καπνίζει και θα είναι αμήχανο επειδή από τόσα άτομα επέλεξα αυτήν; Όλα φαίνονται κάπως...απλά κάπως..Το θέμα είναι οτί βαρέθηκα, σιχάθηκα,μπούχτισα και ξενέρωσα, όλα τα διαδικτυακά, από dating apps μέχρι έστω φίλη του φίλου..Θέλω κάτι old school, να νιώσω τα ωραία εκείνα vibes της αβεβαιότητας και του butterflies in stomach που όλοι/ες λίγο πολύ νιώσαμε όταν στην εφηβεία μας την πρωτοπέσαμε σε κοπέλες συνομήλικές μας.. Γιατί χάθηκε αυτό βρε παιδιά;; Ήταν ό,τι ομορφότερο σε συναίσθημα νοσταλγώ αυτή τη περίοδο.. δε ξέρω, είμαι κάπως μπερδεμένος, από τη μία με γοητεύει το από κοντά για τον λόγο του οτί είναι αληθινό, αυθόρμητο, ζωντανό, από την άλλη, επειδή δεν έχω εμπειρία στο από κοντά (και το διαδικτυακό δε σε προετοιμάζει για μία εκ νέου γνωριμία από κοντά) νιώθω πως είναι πολύ έξω από τα νερά μου...να σημειώσω οτί κοντεύω 30.. τι να κάνω; (πέραν του "να είσαι ο εαυτός σου" που προφανώς και το δοκίμασα και προφανώς με αγχώνει περισσότερο από ποτέ)