ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχω μια σχέση εδώ και πολλααα χρόνια ,μεγάλωσα ουσιαστικά σε αυτή τη σχέση, 18 ήμουν τότε ,τώρα 32, η οποία δε με καλύπτει σε κανένα επίπεδο όμως τον αγαπάω προφανώς ,με έχει στηρίξει και ακόμη το κάνει κτλ και επειδή δεν έχω χωρίσει και ποτε μου δεν ξέρω πώς να φύγω, μου φαίνεται σχεδόν αδύνατο, αν και πλέον για μένα είναι σαφές ότι η αγάπη δεν αρκει( είναι 20 χρόνια μεγαλύτερος μου).Δε μου αρέσει ούτε η δουλειά μου και μιζεριαζω μόνο στη σκέψη της, αλλά κόπιασα πολύ για να την έχω και μου παρέχει έναν αξιοπρεπή τριψήφιο μισθό. Μένω ακόμη με γονεις, όχι γιατί δεν μπορώ να νοικιάσω αλλά γιατί είναι όλα ερείπια της γιαγιάς τους ή ούτε καν στο κέντρο αλλά στα περιχωρα της πόλης μου και ζητανε 400-500€ που το θεωρώ σκέτη κοροϊδία όταν θέλω κ σε βενζίνες τον μήνα 150-200€ λόγω της εργασίας μου. Και αναπολω τοσοοο πολύ τα προηγούμενα χρόνια που ζούσα μόνη σε άλλα μέρη λόγω της δουλειάς μου σε μικρές γκαρσονιέρες ,τι ήθελα κ γύρισα εδώ ... Δε μένω με τον σύντροφό μου και είναι και ενα(όχι το μοναδικό) από αυτά που με ξενέρωσαν τρελα, μια και γύρισα εδώ για να είμαστε κοντά. Δεν είχα κανέναν άλλο λόγο που γύρισα ,θα μπορούσα να συνεχίσω το tour Άβα την Ελλάδα και αυτό το ευχαριστώ ...Όλο με τη μάνα του που τον έχει κάνει σαν τα μούτρα της και τον έχει μετατρέψει στον άντρα της ουσιαστικά ή με τη δουλειά του που δουλεύει όλη μέρα (κάνει μαθήματα) ή το ποδόσφαιρο... άλλο κόλλημα αυτό .Του χρόνου θα φύγω με απόσπαση,το έχω αποφασίσει, δεν έχω αποφασίσει για πού αλλά δεν κάθομαι άλλο εδώ. Το θέμα είναι ότι ως τότε έχω άλλον έναν χρόνο εδώ που δεν ξέρω πώς θα τον βγάλω, δεν έχω ούτε φίλους εδώ ούτε τίποτα. Νιώθω ότι έχω παρει πολλές λάθος αποφάσεις στη ζωή μου που με οδήγησαν στο σήμερα το οποίο και μισώ. Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω καθώς πλέον είμαι γεμάτη φόβους και απέραντη θλίψη που με εμποδίζουν ακόμη και στα πιο απλά. Παλιά ήμουν δυναμική δε μασούσα τίποτα πλέον δε με αναγνωρίζω ...απλά ήθελα να τα πω κάπου ...