ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω απομυθοποιήσει τόσο πολύ τον κόσμο και τις ελλείψεις που έχω που πλέον αρχίζω και το θεωρώ πρόβλημα. Απομάγευση θα έλεγα καλύτερα. Αυτό μου συμβαίνει. Είμαι εκ φύσεως ''ελαττωματικός'' οπότε δεν γίνεται να χτυπήσω υψηλά επίπεδα κυνισμού αλλά πλέον κάποια πράγματα τα αντιμετωπίζω έτσι κι ας πονάει η καρδιά μου. Κάπως. Δεν ξέρω. Εκτός αν πρόκειται για κανα νευρόπονο. Ποτέ δεν ήμουν αιθεροβάμων αλλά η απομάγευση ήρθε απ' όταν έκανα κάποιου είδους ψυχοθεραπεία. Κι από τα χρόνια που περνούν. Από το γεγονός ότι μεγαλώνω δηλαδή και δε βλέπω καμία εξέλιξη στις σχέσεις μου. Δεν έχει νόημα η λύπη, ούτε όμως και η (υπέρμετρη) χαρά. Μετά την ψυχοθεραπεία που έκανα είμαι σε θέση πλέον να ξεχωρίζω καλύτερα απ' ό,τι στο παρελθόν τις συμπεριφορές των ανθρώπων γύρω μου. Δε λέω να βγάζω διαγνώσεις αλίμονο αλλά όταν συμβαίνουν διάφορα σκηνικά μπροστά μου καταλαβαίνω ας πούμε γιατί κάποιος βγάζει το θυμό του με έντονο τρόπο ή γιατί προσπαθεί να επιβληθεί ή να εξουσιάσει ώστε να καλύψει κάποια έλλειψή του. Το ίδιο βλέπω και σε μένα, ότι δεν υπάρχει λόγος να θυμώσω ή να οργιστώ. Ποτέ δεν ήμουν άνθρωπος που τον θυμό μου ή την οργή μου θα τα έστρεφα έμπρακτα εναντίον των άλλων, απλώς θα καθόμουν να κλάψω πολύ, ας πούμε μέχρι να στερέψουν τα δάκρυά μου. Πλέον νιώθω ότι και το κλάμα δεν έχει κανένα νόημα. Εντάξει είναι ένα παροδικό ξέσπασμα αλλά μέχρι εκεί. I don't see the point. Με έχουν ακροαστεί ψυχικά (ιατρικά δηλαδή) και δεν πάσχω από κατάθλιψη. Αυτό μου έχει ανακοινωθεί. Υπάρχουν όμως φορές που νιώθω πολύ άσχημα επειδή περνάνε τα χρόνια χωρίς φίλους και κυρίως χωρίς ένα ταίρι στη ζωή μου. Και το ότι γράφω εδώ, κάποιος ίσως το πάρει για κλαψούρισμα, μπορεί και να είναι, δεν ξέρω, αλλά δεν το κάνω γι' αυτό. Γράφω για να ελαφρύνει λίγο το πλάκωμα στο στήθος που έχω. Χθες βράδυ ήταν μεγαλύτερο, τώρα έχει ελαττωθεί κάπως. Ένα πράγμα που συζήτησα κι όταν με ακροάστηκαν ψυχικά ήταν το αν μπορεί κάποιος να νιώθει θλίψη, λύπη επειδή δεν έχει ταίρι ή φίλους ή κοινωνική ζωή τέλος πάντων. Και μου ειπώθηκε σαφέστατα πως ναι συμβαίνει. Δηλαδή δεν είναι ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν προδιάθεση για κατάθλιψη ή κακή διάθεση ή όλα αυτά. Η λύπη μπορεί να έρχεται και να φουσκώνει μέσα σου και να γίνεται βάρος επειδή δεν έχεις ταίρι ή φίλους. Οι συμβουλές (ειδικών και μη) είναι τόνισε τα θετικά στοιχεία του χαρακτήρα σου και βγες έξω και μίλησε και δημιούργησε σχέσεις. Αυτό όμως δε γίνεται. Στην περίπτωσή μου δεν λειτουργεί, ειδικά όσο μεγαλώνω. Δεν λέω πως είμαι ο μοναδικός που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Αλλά ακόμα κι εδώ θα υπάρξουν αναγνώστες της εξομολόγησης που θα σκεφτούν ότι εντάξει, μπορεί να μην έχει ταίρι άρα την βγάζει με εφήμερες σχέσεις. Όχι δεν την βγάζω με τίποτα. Μια φορά στη ζωή μου είχα θετική ανταπόκριση στον έρωτά μου και ήμουν πολύ-πολύ μικρότερος παρά τώρα που πλησιάζω στο να γίνω μεσήλικας. Δεν έχω κύκλο ανθρώπων ώστε να κάνω γνωριμίες από εκεί, ποτέ δεν είχα. Έχω διάφορους γνωστούς που συναντάω σε διάφορες εξόδους μου κι απλώς λέμε διάφορα επιφανειακά πράγματα. Ερωτικά έχει τύχει κάποιες φορές να φλερτάρω όταν γνωριστώ και μου δοθεί το πράσινο φως αλλά μέχρι εκεί. Κάτι γίνεται και δεν προχωράει τίποτα. Δεν υπάρχει λόγος να ζητήσω κάτι παραπάνω γιατί δεν θα συμβεί. Δεν το προεξοφλώ. Αυτό συμβαίνει. Ξέρω ότι σε κάποιο άλλο μέρος μπορεί να είχα καλύτερη τύχη, ένα άτομο που να έψαχνε κι εκείνο ό,τι κι εγώ και να συνέβαινε το κάτι παραπάνω. Αλλά μιλάω για εδώ που ζω. Τι να κάνω δηλαδή, tour σε όλη την Ελλάδα ή στο εξωτερικό για να βρω ένα άτομο που να ζητάει ό,τι κι εγώ; Είναι κι ασύμφορο οικονομικά δηλαδή (χαζό αστείο αλλά ισχύει). Δεν ψάχνω για σχέση ντε και καλά, να δεσμεύσω κάποια στο πλάι μου για πάντα, ψάχνω κάτι που να ξεπερνάει τα όρια του φλερτ και της φάσης. Κι όχι ούτε το φλερτ συμβαίνει συχνά στη ζωή μου, δεν είναι ότι έχω τη δυνατότητα να γνωρίζω συνέχεια κοπέλες κι ότι κάποια στιγμή θα συμβεί και κάτι. Απλά αραιά και πού μπορεί να βρεθούν στο δρόμο μου και να ταιριάξουμε για λίγο. Πριν καλά-καλά γνωριστούμε, το όνειρο εξατμίζεται (ποιητική αηδία). Δεν μου λείπει τόσο το σεξ (τι νόημα έχει κι αυτό;). Αυτό συνειδητοποίησα. Μου λείπει το κεφάλι της στον ώμο μου, το δικό μου στον δικό της ώμο, τα χέρια μας πιασμένα, τα βλέμματά μας συντονισμένα στο ίδιο μήκος έρωτα. Μάλλον κλαψουρίζω, ε; Από κοντά πάντως αφήνω καλύτερες εντυπώσεις. Μου έχουν πει ότι είμαι καλός ακροατής του άλλου και γενικά δεν καπελώνω και κάνω καλές συζητήσεις. Καμία ένταση ποτέ με τους άλλους. Αλλά μοναξιά.