ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καμιά φορά περνάω τα βράδια μόνος μου στο μπαλκόνι στον έκτο όροφο καπνίζοντας και μη θέλοντας να κοιμηθώ. Βασανίζομαι. Αγαπώ πολύ τη γυναίκα μου και απολαμβάνω το χρόνο μου μαζί της. Ταιριάζουμε πολύ. Απλώς σκέφτομαι ποιο είναι το σχέδιο του Θεού αν αυτός υπάρχει. Πριν από δέκα ακριβώς χρόνια χώρισα με την Α., με την οποία είχαμε συζήσει κάμποσα χρόνια. Η Α. δεν ήθελε γάμο παιδιά ή ίσως δεν ήθελε μαζί μου. Όπως κι αν έχει, το timing ή εγώ ήμουν λάθος, γιατί πριν από λίγο καιρό έμαθα ότι η Α. παντρεύτηκε κι έγινε μάνα στα 37 της. Ήταν 21 όταν είχαμε ξεκινήσει να συζούμε και 26 όταν χωρίσαμε με κοινή απόφαση. Εκείνον τον καιρό ήμουν φίλος με μια κοπέλα, την Ε., η οποία ήταν 24 και εγώ ήμουν 33 και ξεκινήσαμε σχέση. Πολύ πάθος και πραγματικά απ' τα καλύτερα παιδιά που γνώρισα η Ε., είχε μια αφέλεια αλλά και μια ώριμη, πολυσχιδή προσωπικότητα που με ιντρίγκαρε. Ήθελα όσο τίποτε άλλο να κάνω οικογένεια, και η Ε. φαινόταν έτοιμη για κάτι τέτοιο, μιας και δεν ήταν επιμελής με την αντισύλληψη. Το πρόβλημα ξεκίνησε όταν η Ε. έμεινε κατά λάθος έγκυος και τότε πανικοβλήθηκε. Ήταν μεταπτυχιακή φοιτήτρια εκείνον τον καιρό και τρόμαξε στην ιδέα ότι θα κλείσουν οι πόρτες για να συνεχίσει με ντοκτορά στο εξωτερικό. Δεν είχε σχέδια για μας τελικά, αλλά πρώτα απ' όλα είχε σχέδια για εκείνη την ίδια. Αν και τη στήριξα στην άμβλωση που έκανε, ήμουν καταρρακωμένος. Είχα ένα προαίσθημα ότι αυτό που γίνεται είναι μέγα λάθος. Χωρίσαμε μετά απ' αυτό και για καιρό μετά μ' έπιαναν κρίσεις πανικού. Στα όνειρά μου έβλεπα έναν μπόμπιρα με τα σγουρά μαλλιά της Ε. να τρέχει στο σπίτι μου και ένιωθα θλίψη που αυτό θα ήταν μόνο σε κάποιο παράλληλο σύμπαν. Την Ε. την ξέχασα, αλλά η εικόνα του αγέννητου παιδιού με επισκεπτόταν συχνά στα όνειρα. Και πάμε στο σήμερα που είμαι με την Κ. και παντρευτήκαμε πριν από ένα χρόνο. Ακόμα και πριν παντρευτούμε, απ' την αρχή η Κ. μού είπε ότι δεν μπορεί να κάνει παιδιά. Δεν με πειράζει, γιατί μπορούμε να υιοθετήσουμε, αν και είναι μεγάλη διαδικασία. Έτσι είμαι έτοιμος να στηθώ έξω από μαιευτήρια με σάκο λεφτά και να πω όποια δεν το θέλει, της δίνω χρήμα και παίρνω το μωρό. Ακούγεται τρελό, αλλά τέτοια απόγνωση με πιάνει. Αναρωτιέμαι απλώς τι γίνεται, δεν είναι στη μοίρα μου να κάνω παιδιά σ' αυτή τη ζωή? Με πιάνει μια αγωνία όταν σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω και να κάνω ό,τι περνά απ' το χέρι μου για να πω στην Ε. να μην το κάνει κι ας άφηνε το παιδί σ' εμένα κι ας πήγαινε να κάνει όσα ντοκτορά θέλει σ' όπια ήπειρο θέλει. Για την Ε. ξέρω ότι μέχρι και σήμερα δεν είναι παντρεμένη ούτε έχει παιδιά και ζει σ' άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Δεν έχω αισθήματα για εκείνη πλέον, η Κ. είναι η γυναίκα της ζωής μου. Έχω μόνο μια μικρή πικρία για τη μοναδική χαμένη ευκαιρία ν' αποκτήσω παιδί σ' αυτή τη ζωή. Πολλά <<αν>> και πολλά <<γιατί>> γυρίζουν στο μυαλό μου όσο καίει το τσιγάρο στη βεράντα. Βάζω τον εαυτό μου να σκεφτεί πως όλα για κάποιο λόγο γίνονται, μα αδυνατώ να δω αυτό το λόγο.