Βράδυ αργά αντί να κοιμάμαι χαμένος στον ανεστραμμένο παράδεισο του Instagram κολλάω σε ένα προφίλ όπου queer άτομα στέλνουν φωτογραφίες από τα κομοδίνα τους. Με γοητεύει το πρότζεκτ ακόμη κι αν οι μεμονωμένες φωτογραφίες πολλές φορές δεν είναι τεχνικά ιδιαίτερα καλές.
Τα υπνοδωμάτια, τα κομοδίνα και τα κρεβάτια των ανθρώπων μου ασκούσαν πάντα μια τεράστια γοητεία, από την πρώτη φορά που βρίσκω online το έργο της Tracey Emin, “My Bed”, έως το να ψαχουλεύω τα κομοδίνα φίλων ή αυτά εντελώς ξένων.
Σκέφτηκα λοιπόν αν αυτοί, γιατί όχι κι εμείς και ξεκίνησα να στέλνω μηνύματα σε φίλους, γνωστούς και αγνώστους, ζητώντας μια φωτογραφία από το κομοδίνο τους και ένα σύντομο συνοδευτικό κειμενάκι – αν ήθελαν. Όλα ελεύθερα, χωρίς περίπλοκες κάμερες, χωρίς τεχνικές απαιτήσεις, χωρίς τίποτα. Έβαλα μόνο έναν κανόνα, δείξτε μου την αλήθεια, όχι προσποιητή τάξη και οργάνωση, αλλά κομοδίνα ζωισμένα, αληθινά. Σεντόνια τσαλακωμένα, με λεκέδες από φαγητά, υγρά, κομοδίνα με φάρμακα και χαρτομάντιλα και στρας, δονητές, καφέδες, βιβλία για την σχολή. Όλα είναι μέσα στο παιχνίδι μας.
Δεν ξέρω αν τελικά το τι κρατάμε εκεί λέει πολλά για εμάς, μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Πάντως δεν επιχειρώ εδώ να σας παρουσιάσω το πορτραίτο μιας γενιάς, ούτε καν του κάθε ατόμου, άλλωστε η Δέσποινα γράφει πως τα κομοδίνα μας είναι ψέμματα γιατί είναι τα σεντόνια αυτά που τελικά κρύβουν την αλήθεια της ζωής μας.
Εκεί που όμως καταλήγω κοιτάζοντας τώρα όλες αυτές τις εικόνες τόσο διαφορετικών ατόμων, είναι ότι αυτό που ακουμπάμε πάνω στα κομοδίνα μας είναι ο μελλοντικός μας εαυτός, ή η φιλοδοξία αυτού, με αυτόν ξαπλώνουμε κάθε βράδυ στο κρεβάτι. Η Sontag γράφει στα ημερολόγια της: ""ενδιαφέρομαι μόνο για ανθρώπους σε μια διαδικασία αυτό-μεταμόρφωσης". Πάνω σε αυτόν τον μικρό χώρο συμβαίνει ακριβώς αυτό, στην ουσία είναι ένα εργοτάξιο, ένα εντελώς προσωπικό εργαστήρι κατασκευής του εαυτού μας, και περισσότερο εκεί από οπουδήποτε αλλού ετοιμάζει την είσοδο της στην σκηνή αυτή η νέα γενιά που τώρα αρχίζει να κοχλάζει, και όλες οι προηγούμενες, όλοι οι ζωντανοί άνθρωποι ανάμεσα μας. Αυτά είναι λοιπόν τα κομοδίνα μας.
Σας τα παρουσιάζω χωρίς κάποια ιδιαίτερη σειρά, όπως μου πάνε στο μάτι...
Μια φορά κι ένα καιρό στην αρχαιότητα, ο πολυμήχανος άνθρωπος άρχισε να δυσφορεί με τη συμπεριφορά του Μορφέα, του γιου του Ύπνου, που συνήθιζε να παραβιάζει τις κλειδαριές των δωματίων και να εισβάλει στα όνειρα των θνητών. Για να σταματήσει ο αργόσχολος θεός να απορροφά τους γήινους απο τα ανθρώπινα πράγματα και την εργασία, ο άνθρωπος εφηύρε το κομοδίνο, το μοναδικό έπιπλο που συνδέει ύπνο και ξύπνιο. Όταν o άνθρωπος ξεφορτωθεί το κομοδίνο, τα όνειρα του θα απελευθερωθούν από τη βία της καθημερινότητας.
—Δημήτρης Τ.
—Ανδρέας
Το κομοδίνο μου έχει αλλάξει 2 χώρες, πολλά σπίτια και κάποια υπόγεια. Το πήρα λίγο πριν μετακομίσω Γερμανία και κάπως ήταν σαν μια άλλη βαλίτσα που έβαζα τα πάντα. Χαρτιά από την εφορία, προφυλακτικά, φωτογραφίες, τον δονητή και το λιπαντικό μου και φαγητό από το προηγούμενο βράδυ. Λίγο πριν βρω το σπίτι που είμαι τώρα, το κομοδίνο και η υπόλοιπη ζωή μου μπήκαν σε χάρτινα κουτιά και πήγαν στο υπόγειο μιας φίλης. Λίγες μέρες πριν βρω το νέο μου σπίτι πήγα και βρήκα την αποθήκη παραβιασμένη και το κομοδίνο με το ξεφουσκωμένο πλαστικό μου στέμμα βγαλμένα και παρατημένα απέξω. Για δυο μέρες το άφησα έτσι, αρκετά αβέβαιος αν πια ήταν το δικό μου κομοδίνο ή αν τελικά κάπως έχασε αυτό το χαρακτηριστικό. Τώρα το έχω στο νέο μου σπίτι, στη μέση του δωματίου, αβέβαιος για την χρήση του.
—Sphoenix
Ενός χρόνου λουλούδι υποχρεωμένο να διαβάζει την ίδια σελίδα ξανά και ξανά. Σπίρτα για ώρα ανάγκης.
—Χριστόφορος Α.
Κάτι στο κομοδίνο: Το κομοδινάκι μου έχει αυτά που κάνω τελευταία το βράδυ πριν κοιμηθώ. Μια κρέμα προσώπου αντιρυτιδική, κρέμα σώματος που μυρίζει σαν ηρεμία, κρέμα που καταπραΰνει τον πόνο στις γάμπες (τέλειο μετά από μεγάλη μέρα περπατήματος ή απλά μετά από συναυλία), γενικά πολλές κρέμες πωπω, μια μηχανή μασάζ (αληθινού μασάζ!) που με έχει σώσει, οι βιταμίνες B12, το μασελάκι μου που βάζω στον ύπνο για να μη λιώσουν τα δόντια μου από το τρίξιμο, το αστυνομικό που διαβάζω αυτήν την περίοδο και άλλα βιβλία από κάτω που θέλω να διαβάσω αλλά είναι πάντα plan B. Επίσης ένα ποτήρι νερό βρίσκεται σχεδόν μόνιμα εκεί, δεν ξέρω τι συνέβη και δεν υπάρχει. Οι φορτιστές και τα άλλα ηλεκτρονικά είδη είναι στο άλλο κομοδινάκι.
—Καλλιόπη
Περήφανα δηλώνω πως δεν είμαι ιδιοκτήτης κομοδίνου!
Η πιο συνηθισμένη καρέκλα ΙΚΕΑ στέκεται αγέρωχη δίπλα από το κρεβάτι μου και φιλοξενεί καθημερινά τα απολύτως απαραίτητα: το κινητό και το λαπτοτ μου (συνήθως με το Νετφλιξ ανοιχτό).
Είμαι χαρούμενος για αυτό! Κομοδίνο έχουν μόνο οι "μεγάλοι στην ψυχή", οι "οργανωμένοι", οι "βαρετοί"...Είμαι όλα τα παραπάνω στην ζωή μου. Όχι όμως στο κομοδίνο μου. Είναι μια πράξη επαναστατική !
—Χρήστος
Μου αρέσει να δίνω μορφή σε πράγματα, να συναρμολογω, είτε είναι μοντάζ ταινιών, είτε τα κεντήματα μου ή έπιπλα ικέα ή το πονεμένο μου, σχεδόν 34χρονο κορμί.
—Σμαρ
Το κομοδίνο μου είναι μικρό και καθόλου φωτογενές, τώρα που το βλέπω. Το skincare πάντα θα καταλαμβάνει μια θέση σε αυτό, γιατί είχα ακμή απ’ την έκτη δημοτικού και έμαθα νωρίς να εντάσσω τα απαραίτητα τελετουργικά στη ρουτίνα μου, όσο μεθυσμένη, όσο σακατεμένη ή εκστασιασμένη κι αν είμαι. Κυρίως σκευάσματα κάθε τύπου λοιπόν, κάποια κοσμήματα που αποφασίζω ανά καιρούς ότι θα φοράω πάση θυσία κάθε μέρα· νομίζω λειτουργούν ως σημεία αναφοράς όταν μοιάζουν να μην υπάρχουν άλλα. Μιλώντας για σημεία αναφοράς, η Σκόρπια Δύναμη της Μαρίας Μήτσορα είναι ένα βιβλίο που έχω αγοράσει τέσσερις φορές, έχω διαβάσει τρεις φορές και έχω προπαγανδίσει αρκετά στον περίγυρο, αρκετά ώστε να κατέχει θέση Βίβλου στο κομοδίνο μου, ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορώ να το ανοίξω και να διαβάσω τις αράδες που με συγκινούν και να τα νιώσω όλα στη θέση τους και να σβήσω το φως και να πέσω για ύπνο, υπό τη μεταφυσική προστασία ενός ηλεκτρισμένου βιβλίου των αθηναϊκών 80s.
—Μαρία
Το κομοδίνο μου είναι το αγαπημένο μου μέρος στο δωμάτιο. Ακόμα κι όταν το καθαρίζω αφήνω τα πράγματα ακριβώς στην ίδια θέση. Το χάος του με καλύπτει πλήρως, μου μοιάζει με έναν κινούμενο πίνακα.
—Μελινάκι
Δεν έχω κομοδίνο, αλλά έχω αυτό το περβάζι που είναι καλύτερο γιατί λειτουργεί σαν κομοδίνο με θέα. Πάνω του έχω τα κακτάκια μου και ένα μεγάλο μπουκάλι νερό για να τα ποτίζω, ένα τρολλ που μου 'χει φέρει η μαμά μου από την Νορβηγία, ένα οτριβίν που έχω αφήσει εκεί από την άνοιξη, μια μπεπανθόλ που έχω ξεχάσει εκεί από τον Μάιο που έκανα τατουάζ, στρασάκια κι αυτοκόλλητα της κοπέλας μου, μια πένα και ένα κάλυμμα μαγνήτη από μια κιθάρα μου. Εκτός από τα κακτάκια, το τρολλ, και τα στρασάκια όλα τα αλλά είναι ξεχασμένα πράγματα που βασικά δεν τα χρειάζομαι εκεί πάνω.
—Χρίστος
Έχοντας μεγαλώσει στους κόλπους της Rookie και του δικού μας Περιπλόκ, το κομοδίνο μου θα περίμενα να θυμίζει αυτοσχέδιο βωμό απολύτως προσωπικών μικρο-τελετουργιών και συμβολικών θυσιών στο σώμα και το πνεύμα (;) του μετα-μετεφήβου που παριστάνω ακόμα ότι είμαι. Παρ’ όλα αυτά και προς έλλειψη μιας ικανοποιητικότερης εξήγησης, χαίρομαι τουλάχιστον που καταλαμβάνεται από βιβλία που αγαπώ να διαβάζω (ή αποφεύγω να τελειώσω ή αποφεύγω να ξεκινήσω), τα αγαπημένα μου ακουστικά που σούφρωσα από τον φίλο μου τον Άρη, αχνιστό καφέ, φτηνιάρικη μπύρα και το λάπτοπ μου — στο οποίο παίζει non stop το EP Kiss Facility.
Το πρώτο μου φωτιστικό
Divine
2 βιβλία του Ευθύμη Φιλίππου
Ιδιαίτερες Απολάυσεις, Harry Mathews
Σελιδοδείκτης
Γραμματόσημο με τον Αδάμ του Dürer
Κασετόφωνο με κασέτα της Μαρινέλλας
—Φίλιππος
Έχει έρθει μαζί μου Λέσβο, Σύρο, Ολλανδία και Αθήνα.
Η προγιαγιά μου έβαζε μέσα κλωστές και παραμάνες, η μαμά μου τα κοχύλια της, εγώ βάζω ό,τι θυμάμαι από τα όνειρα μου κάθε βράδυ.
Πάντα φιλοξενεί: βιβλίο (τώρα: Κορτάσαρ, Ζωολόγιο) – ακουστικά – εισπνεόμενο για ασθματικούς – scrunchie – μάσκα ύπνου – τρύπιο φωτιστικό. Συνήθως φιλοξενεί: την γάτα μου, αλλά δεν θέλησε να ποζάρει γι’ αυτή την φωτογραφία.
Τα περισσότερα συρτάρια είναι μαγκωμένα αλλά δεν με νοιάζει καθόλου, μάλλον γι’ αυτό το αγαπώ τόσο πολύ.
—Ελπισία
Fotistiko ariel, tilekontrol a/c, vivlio "h kourasi na eisai o eaftos sou", AXRHSIMOPOIHTA profylaktika the naked truth, cock ring, lube, poppers NITRO.
—Νίκος
Από εδώ το κομοδίνο που έχει το πρώτο μπουκάλι αλκοόλ που ήπιαμε στο φοιτητόσπιτο. το κομοδίνο που έχει ένα μπλε μανταλάκι με μεγάλη ιστορία από έναν όμορφο άνθρωπο, το κομοδίνο με τη θήκη της κολλητής μου που την αγόρασε για να μη τη βάζει, το κομοδίνο που στηρίζει πολλά πράγματα και ακόμα περισσότερες αναμνήσεις.
—Άκης
—Παναγιώτης
Τώρα εγώ αυτό δεν το είχα πάρει για κομοδίνο, ήταν ένα έπιπλο από το ΙΚΕΑ, που το πήρα για να βάζω τα βιβλία μου αλλά εν τέλει όλο έσπαγε. Κατέληξε σήμερα να φιλοξενεί τα πράγματα που χρησιμοποιώ πιο συχνά, ας πούμε: το τετράδιακι μου (must για ένα σωστό καρκινακι), όλα μου τα κοσμήματα, νεράκι , ρακούλα και μερικά αντικείμενα ακόμα ;).
—Σοφάκι
Προσεγγίζοντας το επόμενο πρωί, κοιμάμαι όλο και λιγότερο. Όχι σε χρονική ποσότητα· σε ουσία. Όσο πιο βαθιά ονειρεύομαι, τόσο απομακρύνεται ο (Μ)Ορφέας. Αδημονώ να πέσω για ύπνο όσο έχει “φως”, κι έτσι, μοιάζει λες και έχω ήδη αποκοιμηθεί πολύ πριν κλείσω τα μάτια μου. Η πρώτη ανατολική αχτίδα υποδηλώνει την ανυπομονησία μου για το επόμενο ξημέρωμα. Περνώ τη μέρα ονειρευόμενος τη στιγμή που θα ανοίξω τα μάτια μου. Χωρίζω κι ανυπομονώ να εγκαταλειφθώ, να χτυπηθώ, να φτύσω. Χορεύω και λυπάμαι που δεν χορεύω ακόμα τον επόμενο χορό. Χτίζω και δεν βλέπω την ώρα για το γκρέμισμα που θα επιβάλει το χτίσιμο εκ νέου. Αναμένω το πένθος σαν τον ύπνο. Κάτι που δεν θα ζήσω.
—Ζακ
This is my blue bedside bench-chest. The chaos is mutating on its surface. Lots of red (the bench being blue) : my plane, my pick-up truck and my book of pictures that go real fast. "Big whore" in the truck, "slut" in between the gun, dessert plate and antihistamines. My lamp lights up to the touch of the metal. Lots of meds piling up, box full of tubes. Little Nemo and cracked teacup (which has been here for weeks) to fall asleep. Dead playmobile.
—Blaisie
* επιλέγω να μην μεταφράσω το κείμενο του πρώτου μου Γάλλου φίλου.
Facebook Twitter 
Facebook Twitter Ψέματα είναι τα κομοδίνα μας. Προσπαθούν μερικές φορές να κουβαλήσουν λίγη από τη ζωή μας αλλά και πάλι λένε ψέματα. Συνήθως βιβλία και χαρτομάντιλα έχουν τα κομοδίνα που έχω φιλοξενήσει δίπλα στα κρεβάτια μου. Αλλά μην τα πιστεύετε, την λίγη ζωή μας την κουβαλάνε τα σεντόνια μας. Όχι τα κομοδίνα.
—Δέσποινα
Το τετραδιάκι που σημειώνω ιδέες πέφτει πάντα μαζί με μερικά από τα βιβλία του πύργου όταν απλώνω το χέρι να το πιάσω. Ο ήχος μοιάζει με λουδίτικο ξυπνητήρι: νταπ κραπ μπντλφ.
—Αμάντα
Ζήλευε Σρόντιγκερ.
Το όλο-δικό μου κομοδίνο που ναι ακόμα ύλη πρωταρχική, προσμονή και επιδέξια χέρια.
Ζήλευε, που κάθε φορά που απλώνω το χέρι μου από το κρεβάτι και συναντώ την απουσία, φαντασιώνομαι
αποχρώσεις οξιάς, βελανιδιας ή μελαμίνης,
συρτάρια στραβά με πόμολα παραξενα,
τον Νίκο να απλώνει λούστρο.
Όλα τα ενδεχόμενα δικά μου,
κι εγώ φαντάζομαι,
Αγάπη σε ξυλινη μορφη.
—Εβελίνα
Δεν έχω κλασικό κομοδίνο, γιατί αποφάσισα να βάλω κρεβάτι μεγάλο σε μικρό δωμάτιο. Το κομοδίνο είναι το περβάζι του παραθύρου μου. Όταν δεν είναι και καθιστικό, θα βρεις πάνω του ένα κουτί που σκάλισε ο παππούς μου. Το κοιτώ και προσπαθώ να φανταστώ την ζωή του. Μέσα στο κουτί, ένα λάδι για μασάζ. Θα δεις ένα bonsai (από το ΙΚΕΑ) για να δείξω, ότι πρόκειται για ατμόσφαιρα γαλήνια. Ένα βιβλίο, για να με ρίξω, με τρόπο γλυκό και σαν να τραβάς τσιρότο, σε ύπνο.
—Ελένη
Αυτό είναι το wannabe κομοδίνο μου. Wannabe γιατί ένα κομοδίνο βρίσκεται δίπλα σ´ένα κρεβάτι, σύμφωνα με τον μπαμπινιώτη, αλλά εμείς έχουμε ένα καναπέ που κάθε νύχτα ξεδιπλώνεται σε κρεβάτι και αυτό είναι το μόνο έπιπλο δίπλα του. Εκτός από το ρούτερ που ψιλοφαίνεται αριστερά, η όλη εικόνα θα μπορούσε να περάσει για ένα τυπικό content κομοδίνου. Πάνω βρίσκονται το παγούρι μου, κάποια φεμινιστικά και άλλα -όχι τόσο, φεμινιστικά βιβλία, τα κλειδιά του διαμερίσματος, ένα φυτό που μετακίνησα για αισθητικούς λόγους και το φως Πίξαρ. Α και το μόνο και αγαπημένο μου ρολόι και κάτι μολύβια, στιλό που πάντα μπορούν να φανούν χρήσιμα.
—Σοφία
Το κομοδίνο μου, εδώ και κάποια χρόνια, είναι κομοδίνο μας, δικό μου και της γάτας μου Ουλρίκε. Έχει επάνω τα διαβητικά props της Ουλρίκε, ώστε να μπορώ με την τσίμπλα στο μάτι να της μετράω τη γλυκόζη, να την ταΐζω, να της κάνω την ινσουλίνη και να ξανακοιμάμαι. Τα δικά μου props είναι γλυκά και νερό. Mία σοκολάτα, ζελίνια, χαλβάς ή μπισκότα και κοκα-κόλα zero. Υπάρχει και ένα βιβλίο και ένα λάπτοπ, που δεν χωράει βέβαια στο μικροσκοπικό κομοδίνο, αυτό μπαίνει σε έξτρα καρέκλα.
Υ.Γ. Σε αυτή την κατάσταση είναι το κομοδίνο όταν η Ουλρίκε είναι χορτασμένη. Το πρωί αρχίζει και ρίχνει ένα ένα τα πράγματα κάτω για να με ξυπνήσει να φάει. Ότι είναι σταθερό (βλ. διαβητικά props) είναι κολλημένο πάνω στο κομοδίνο με ταινία διπλής όψεως...
—Αγάπη
Το κομοδίνο μου είναι ένα παλιό ξύλινο κουτί, φτιαγμένο από σανίδες, δεμένο με σπάγκο στη μία άκρη. Το βρήκα στα σκουπίδια. Δεν ξέρω σε τι χρησιμευε ή τι περιείχε. Το πήρα επειδή ταίριαζε με το σχέδιο και το χρώμα του κρεβατιού. Το καθάρισα καλά, αν και δεν μύριζε. Έχει επάνω μόνο ένα μικρό πορτατίφ της πλάκας και τα βιβλία που διαβάζω κάθε φορά. Στην προκειμένη περίπτωση, τη "Νυχτωδια της Χιλής" του Μπολανιο, το "Outliers" του Gladwell και τη "Θεωρία της Ημιμόρφωσης" του Αντόρνο.
—Bασίλης
Πάνω από το κομοδίνο μου, δηλαδή τον χώρο όπου κρατάω βιβλία, πλανάται κάτι το προσωπικό. Εκείνο δεν κρύβεται μόνο μέσα στα βιβλία, αλλά και στην ταξινόμηση, διακόσμηση. Δηλαδή στην διαχείριση, η οποία παραπέμπει στην επιμέλεια και επαφή, και άρα στην οικειότητα αλλά και απόσταση, επικοινωνία. Ο Χαιντεγκερ και ο Μάο ο ένας πάνω στον άλλον. Η απουσία της Ιφιγένειας στην άκρη, η απουσία Γιώργου.
—Αιμίλιος
Facebook Twitter 
Facebook Twitter Το αριστερό μου κομοδίνο έχει τρείς ρόδες. Η μία ρόδα έσπασε στη μετακόμιση αλλά στέκεται μια χαρά, απλά πρέπει και οι τρεις ρόδες να έχουν την ίδια φορά για να ισορροπεί. Συνήθως έχει πάνω του βιβλία ή playmobil, ή και τα δύο, αυτές τις μέρες φιλοξενεί το ραμενάδικο του Ichiraku, απ’ το Naruto, τον Naruto και τον Kakashi και διάφορες φιγούρες απ’ το μάνγκα του Κισιμότο Μασάσι. Στο δεξί κομοδίνο -που είναι εντελώς διαφορετικό- απόψε έχει το Maniac του Λαμπατούτ και τον Αποικιοκράτη Χίπστερ του Γκρεγκορί Πιερρό. Και αυτό το ζευγάρι που κάνει σεξ.
—M. Hulot
Μια ζωγραφιά της Αντέλας, μια κάλτσα, απομεινάρια μιας νοσηλείας, και από όλα τα βιβλία το μωβ μαργαριτάρι της Djuna Barnes.
(Το δικό μου)
Μόνη της, η Κλάρα
Ένα κερί επικίνδυνα κοντά σε μια στοίβα βιβλίων τα οποία πηγαινοφέρνω ανάμεσα στην Αθήνα και το Βερολίνο και ποτέ δεν καταφέρνω να τελειώσω κρύβεται πίσω από το fight club το οποίο δεν προκεται να διαβάσω ποτέ! Πάνω στο βιβλίο αναπαύονται τα καλοκαιρινά μου μπιχλιμπιδια: φενιστιλ, μεγάλα χαρτάκια και ένα 50αρικο που μου δίνει η γιαγιά κάθε φορά που την επισκέπτομαι. Φωτογραφίες ενός διαβατηρίου που δεν λέει να βγει, ένα αντρικό αποσμητικό και αντισηπτικό (υπολείμματα πανδημίας) περιτριγυρίζουν μια lava lamp που δεν φωτίζει πια…
—Κλάρα
