Η 6η Μαϊου πλησιάζει. Ας ρίξουμε μια ματιά στα δεδομένα. Το κλεπτοκρατικό και παρασιτικό μοντέλο ανάπτυξης με το οποίο πορευόμασταν κατέρρευσε βάναυσα με την έξοδό μας απ’τις αγορές και την υπογραφή της δανειακής σύμβασης με την τρόικα. Η εικόνα του κράτους, του «μεγάλου ασθενούς», είναι η εξής: 200.000 και πέον παράνομες συντάξεις και επιδόματα, άδεια αποθεματικά ασφαλιστικών ταμείων λόγω μειωμένων εισφορών, κουρέματος αλλά και δομημένων ομολόγων, λεηλασία της δημόσιας περιουσιάς από ημετέρους της πασοκονεοδημοκρατίας, ληστεία νοσοκομείων απο εικονικές συνταγογραφήσεις και πλασματικές σε ποσότητα και κόστος προμήθειες, γρηγορόσημα και κάθε είδους μίζες για την διεκπεραίωση οποιασδήποτε συναλλαγής: από ένα απλό διπλωμα οδήγησης μέχρι μια καθ’όλα νόμιμη επένδυση που μπορεί να χρειάζεται μία σφραγίδα για να ξεκινήσει, έξι φορές πάνω (κατά μέσο όρο) υπερτμολογιμένα δημόσια έργα, μισθολογικά «ρετιρέ» αμαρτωλών ΔΕΚΟ με το ύψος των απολάβων των ενοίκων τους να προκαλεί ίλιγγο ακόμα και σε manager μεγάλης εταιρίας, καθώς και μονοπώλεια συντεχνιών συνθέτουν το σκηνικό της εντατικής.
Ο ιδιωτικός τομέας ως συγκοινωνούν δοχείο ούτε μπορούσε υπό αυτές τις συνθήκες, αλλά ούτε και ήθελε να αλλάξει το δρόμο προς το γκρεμό. Φοροδιαφυγή τερατώδους μεγέθους, απ’τη μία ακίνητα στο κολωνάκι και απ’την άλλη δηλωμένα έσοδα που δεν ξεπερνάν το αφορολόγητο όριο, χιλιάδες offshore σε ρόλο απορρυπαντικού για βρώμικο χρήμα, dolce vita στην πλάτη της εταιρίας και ασφαλές, απενοχοποιητικό «κανόνι» μέσω του άρθρου 99,εκατοντάδες αδήλωτα δις ευρώ ελληνικής προέλευσης συνοστίζονται σε ελβετικές τράπεζες, υπερδανεισμός που τροφοδότησε αποκλειστικά την υπερκατανάλωση, όλα αυτά μαζί συνθέτουν ένα σκηνικό που για τουλάχιστον δύο δεκαετίες εξέθρεψε ξιπασμένες συμπεριφορές και νεοπλουτιστικές συνήθειες που, διογκωμένα προβαλλόμενες μέσω των συνενόχων ΜΜΕ ή χαϊδευτικά «νταβατζήδων», δόμησαν το κυρίαρχο lifestyle του cayenne, της παραλιακής και της Μυκόνου.
Ενας τρόπος ζωής που για μεγάλη μερίδα της κοινωνίας έγινε το ιερό δισκοπότηρο με ότι αυτό συνεπάγεται. Αν προσπαθήσουμε να κοιτάξουμε λίγο αποστασιοποιημένα προς το μέρος μας, το μόνο που βλέπουμε εν γένει είναι ένα εναλλασόμενα (για την απαιτούμενη τήρηση των ισορροπιών) άλλοτε γαλάζιο, άλλοτε πράσινο κάποιες φορές γαλαζοπράσινο κομματικό κράτος που τα πενιχρά έσοδα του δεν φτάνουν για να καλύψουν ούτε το κόστος των πελατιακών σχέσεων που συντηρεί για να διατηρούν απρόσκοπτα την πολιτικοοικονομική ελίτ του στην εξουσία.
Τη ζoφερή πραγματικότητα της καταδικιάς μας γενικότερης κατάντιας και απαξίωσης ήρθε να επιδεινώσει η αριστοτεχνικά προμελετημένη και διεκπεραιωμένη παράδοση μας άνευ όρων στις πάντα άγριες ορέξεις των νεοφιλελεύθερων τεχνοκρατών του ΔΝΤ το Μαϊο του 2010, μια επιχείρηση που ξεκίνησε απ’το 2009 με τη σαπουνόπερα του ελλείματος ή ακόμα και πιο πριν, μιας και τον Οκτώβριο του 2008 ο Σημίτης σε ομιλία του είχε κάνει νύξη για το ΔΝΤ. Ο Τόμσεν και η παρέα του στην πραγματικότητα δεν άκουσαν ποτέ απ’τα δύο κόμματα εξουσίας ένα ρεαλιστικό σχέδιο αποπληρωμής των πιστωτών μας-εντολέων του, όπως άκουσαν άλλοι απεσταλμένοι του ΔΝΤ απ’τους Ισλανδούς το 2009 με αποτέλεσμα να πάρουν έτσι άπραγοι το αεροπλάνο πίσω για την Ουάσινγκτον.
Ο λόγος είναι πως οποιοδήποτε τέτοιο σχέδιο θα έπρεπε να περιλαμβάνει διαρθρωτικές αλλαγές τέτοιου μεγέθους και έντασης που θα τερμάτιζαν απότομα και για πάντα τις πελατιακές σχέσεις με την κομματική-εκλογική τους πελατεία. Αν όμως τα προνόμια, το ρουσφέτι με αντάλλαγμα μίζα, ψήφο ή και τα δύο,και το κρυφό συμβόλαιο ατιμωρησίας φύγουν, το μόνο που θα μείνει είναι μερικά ξεφτισμένα παλαιοκομματικού τύπου σοσιαλιστικά συνθήματα για τους μεν και οπιστοδρομικές δεξίες, πατριωτικές κορώνες για τους δε, που όχι μόνο πείθουν ελάχιστους πλέον, αλλά που σε συνδυασμό με τη βρώμα και τη δυσωδία που αναδύουν ως οντότητες μέσα απ’τα αναρίθμητα σκάνδαλα που έχουν εμπλακεί συνολικά, στέλνοντάς τους χωρίς επιστροφή στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Έτσι η άρνηση των ταγών μας να κάνουν τα επιβεβλημένα παραχώρησαν στο ΔΝΤ πρόσφορο έδαφος να κάνει αντ’αυτών αυτό που ξέρει καλύτερα: αιματηρές οριζόντιες περικοπές μισθών, συντάξεων και περιστολή δαπανών κοινωνικής και αναπτυξιακής πολιτικής για να «βγουν» τα νούμερα και να αποπληρωθούν τα δάνεια, που με τη σειρά τους και σε συνδυασμό με την ισοπέδωση των εργασιακών δικαιωμάτων προκαλούν εκτεταμένη εσωτερική υποτίμηση και δημιουργούν έτσι ευκαιρίες για νέες πάμφθηνες και άρα με πολύ μεγάλο περιθώριο κέρδους, αγορές και επενδύσεις. Η φτώχεια, η ανεργία, η κατάθλιψη ενός ολόκληρου λαού είναι απλά παράπλευρες απώλειες στο βωμό της δήθεν εξυγίανσης που κατ’αυτόν τον τρόπο ποτέ δεν θα’ρθει.
Μέσα σ’αυτό το κλίμα στις 6 Μαϊου πρέπει ο καθένας μας να μπει στο παραβάν και να διαλέξει ένα ψηφοδέλτιο απ’τα 32. Λύπη ανάμεικτη με οργή νιώθω όταν βλέπω και ακούω τα πρόσωπα του κοινοβουλίου να ζητούν εκ νέου την ψήφο μου. Οι ίδιοι πολιτικάντηδες των δύο μεγάλων κομμάτων, κάποιοι φυσικοί, αλλά όλοι ηθικοί αυτουργοί για το ότι ο πάτος του βαρελιού ακόμα αγνοείται, βγαίνουν ανερυθρίαστα στα ίδια τηλεοπτικά πάνελ και ραδιοφωνικά μπουθ έχοντας τώρα ντυθεί εισαγγελείς και δικαστές και μοιράζουν ευθύνες εκατέρωθεν.
Μερικοί απ’αυτούς ζητούν συγγνώμη θεωρώντας εσφαλμένα ότι μόλις έκαναν επιτυχώς μακροβούτι στην κολυμπηθρα του σιλωάμ και πλεόν καθάρισαν, αλλά όλοι ανεξαιρέτως έχουν πλέον τη λύση για να βγει η χώρα απ’το τέλμα. Τα κόμματα της αριστεράς, έχοντας ακέραια ευθύνη για το ότι σήκωναν ανάχωμα σε οποιαδήποτε προσπάθεια έχει γίνει κατά καιρούς για επιβεβλημένες αλλαγές, που αναγκαστικά θα έθιγαν υπερβολικά και άδικα έναντι του σύνολου προνόμια και ζητώντας συνέχεια αυξήσεις χωρίς να αυξάνεται όμως και η αξία του παραγόμενου προϊόντος, δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε απολύτως τίποτα εδώ και δύο χρόνια και προτιμούν να κατέβουν κατά μόνας στις εκλογές βάζοντας πάλι το μικροκομματικό συμφέρον πάνω από όλα.
Η ρήση «άλλαξε ο μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς» χαρακτηρίζει απόλυτα αυτούς που ήταν μέρος του συστήματος για πάνω απο 20-30 χρονια και θεωρούν πως η σύσταση νέου κόμματος τους καθιστούν νέους και άφθαρτους. Ο λαϊκισμός στο ζενίθ του λοιπόν και στη γωνία η Χρυσή Αυγή να αυγατίζει τα ποσοστά της εκμεταλλευόμενη την λεγόμενη «ψήφο διαμαρτυρίας» που παραπέμπει σε “big brother” ή αλλιώς «ψηφίζω τη Χρυσή Αυγή για παραμονή στο κοινοβούλιο γιατί όλοι οι άλλοι είναι ανίκανοι για το οτιδήποτε και τουλάχιστον αυτοί θα εξαφανίσουν τους μετανάστες». Κάπου εκεί η πολιτική συνείδηση έχει πέσει σε κώμα και ο πολιτικός πολιτισμός μας έχει γυρίσει στην εποχή του χαλκού.
Πάνω κάτω αυτά γράφει το “match program” της εκλογικής αναμέτρησης της 6ης Μαϊου. με πολύ λίγα λόγια περιγράφει το απόλυτο αδιέξοδο-παράδοξο της προσπάθειας επιλογής του σωστού μέσα από μια δεξαμενή λάθους. Σ’αυτό ακριβώς το αδιέξοδο ένιωθα και γω ότι βρίσκομουν όταν πρίν από ένα περίπου μήνα έπινα καφέ με δύο φίλους. Ενας γνωστός πέρασε και έκατσε μαζί μας και πηρε για λίγο μέρος στην κλασική ατελέσφορη πολιτική συζήτηση του «τι θα ψηφίσουμε».
Τότε ήταν που άκουσα για πρώτη φορά κάτι που μου πραγματικά μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Μας είπε να ρίξουμε μια ματιά σ’ένα νεοσύστατο πολιτικό κόμμα αλλά χωρίς πολιτικούς, από ανθρώπους μόνο της παραγωγικής διδικασίας. Αναφερόταν στο κόμμα ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ του Θάνου Τζήμερου και πριν φύγει σχολίασε ότι το συγκεκριμένο προτείνει μεταξύ άλλων την καθιέρωση ενσήμων 5 ετών ως προϋπόθεση για οποιονδήποτε θέλει να θέσει υποψηφιότητα για βουλευτής.
Μου ήρθε να ουρλιάξω. Επιτέλους, σκέφτηκα, να ένας τρόπος να καθαρίσουμε μια για πάντα απ’ολους τους ανεπάγγελτους πολιτικούς που κατεβαίνουν στις εκλογές με μόνα εφόδια το πιστοποιητικό φρονημάτων της ΔΑΠ, της ΠΑΣΠ και ένα πτυχίο συνήθως αγορασμένο από κάποιο καλό πανεπιστήμιο του εξωτερικού. Χωρίς όμως να έχουν δουλέψει ούτε σε περίπτερο καλούνται να διοικήσουν μια ολοκληρη χώρα, όπως ο Καραμανλής, ο ΓΑΠ, ο Σαμαράς. Και δυστυχώς η θεωρία απέχει μίλια απ’την πράξη.
Αυτό ήταν αρκετό για να πάω στο σπίτι μου, να μπω στην ιστοσελίδα τους και να τους ξεψαχνίσω. Ευτυχώς, αυτό που είδα δεν ήταν άλλο ένα κόμμα διαμαρτυρίας χωρίς προτάσεις, ούτε άλλος ένας που μιλάει για χρυσό, πετρέλαια, κινέζους και ρώσικα ρούβλια ως έξοδο απ’την κρίση. Αντιθέτως επικεντρώνεται πρώτα στις δικές μας υπαρκτές παθογένειες τις οποίες πρέπει να διορθώσουμε εμείς οι ίδιοι μιας και ζώντας σ’αυτην την χώρα εμεις ξέρουμε πραγματικά τι φταίει και εμεις έχουμε χρέος να το φτιάξουμε. Θέτει πρώτο στόχο τη διάλυση του κομματικού κράτους που τροφοδοτεί αλλά και τροφοδοτείται απ΄τη διαφθορά. ΑΣΕΠ παντού. Κόψιμο κάθε είδους επιδόματος και επιχορήγησης σε συνδικαλιστές. Έλεγχος από μηδενική βάση της κάθε δαπάνης του δημοσίου. Κλείσιμο όλων των οργανισμών που δεν παράγουν απολύτως τίποτα.
Μόνο και μόνο το γεγονός ότι δεν ξέρουμε ακριβώς τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων είναι ενδεικτικό του τι πραγματικά έχει συμβεί. Κάθε θέση στο δημόσιο θα δίνεται πακέτο με τους στόχους της που θα πρέπει να εκπληρώνονται και όσοι δεν τους επιτυγχάνουν θα έχουν κυρώσεις. Ζητάει επίσης διάλυση των φοιτητικών-κομματικών παρατάξεων. Όποιος έχει πάει πανεπιστήμιο ξέρει ότι δεν είναι τίποτα άλλο από εστία διαφθοράς, συναλλαγής με καθηγητές για θέματα εξετάσεων και θέσεις διδακτορικών, αλλά και στρατολόγησης κομματικών στρατών. Το γεφύρι της Άρτας της φοροδιαφυγής σχεδιάζει να το ολοκληρώσει με διασταύρωση ακίνητης περιουσίας και εισοδήματος, που είναι σίγουρο και αποδοτικό μέτρο αλλά κανένας μέχρι τώρα δεν το υιοθέτησε αφού θα αναγκαζόταν να κάνει το ίδιο και για τον εαυτό του, οπότε και θα βρισκόμασταν μπροστά σε χιλιάδες Τσοχατζόπουλους.
Μισθοδοσία των παπάδων από την εκκλησία αποκλειστικά, όπως γίνεται σε όλη την Ευρώπη. Τέλος στον παρεμβατισμό της εκτελεστικής στην δικαστική εξουσία, για να αφεθεί επιτέλους ελεύθερη να δράσει αυτεπάγγελτα και αμερόληπτα. Κατάργηση βουλευτικής ασυλίας και νόμου ευθύνης υπουργών. Copy paste τον αναπτυξιακό νόμο π.χ της Αυστριας (κοινώς υιοθέτηση ενός επιτυχημένου μοντέλου) στην ελληνική πραγματικότητα για την παράκαμψη της γραφειοκρατείας και πτώση του φορολογικού συντελεστή στο 20% για την προσέλκυση επενδύσεων.
Πίστη των ανθρώπων της ΔΞ είναι πως αν εφαρμοστούν αυτά τα απλά, αλλά ζωτικής σημασίας μέτρα που νομίζω πως τελικά όλοι οι προοδευτικοί ανθρωποι θέλουμε, θα μπεί πάρα πολύ γρήγορα τάξη στα του οίκου μας προσελκύοντας ταυτόχρονα τις πολυπόθητες επενδύσεις χωρίς μειώσεις μισθών, χωρίς ύφεση, αλλά με πραγματικό νοικοκύρεμα. Κατ’αυτόν τον τρόπο θεωρούν πως και ανάπτυξη θα έρθει και θα ανακτήσουμε την αξιοπιστία μας στην Ευρώπη. Σ’αυτην την πραγματικότητα το ΔΝΤ δεν έχει θέση, αφού τα μέτρα που πραγματικά πρέπει να παρθούν -και όχι τα καταστροφικά που αυτοί επιβάλουν- θα τα έχουμε πάρει εμείς, όπως κάνει η Ιταλία αυτή τη στιγμή και έχει τα ζητούμενα αποτελέσματα.
Θα μου πείτε ωραία όλα αυτά, αλλά αν καταφέρουν να εκλεγούν θα τα εφαρμόσουν; Την απάντηση δεν μπορούμε να τη ξέρουμε. Το γεγονός όμως είναι ότι κανένας άλλος δεν έχει λάβει τέτοιες ριζοσπαστικές δεσμεύσεις στο πρόγραμμά του και κανενός οι θέσεις δεν είναι τόσο στοχευμένες, αναλυτικές και με παροχή συγκεκριμένων αριθμών για του λόγου το αληθές. Και κάτι ακόμα. Όπως είπαμε είναι κόμμα απλών πολιτών, επαγγελματιών, χωρίς πολιτικούς και ως εκ τούτου χωρίς τη διαφθορά που οι περισσότεροι κουβαλούν στο χαρτοφύλακά τους -για να μην πω στο αίμα τους. Σε κανέναν δεν χρωστούν εκδούλευση και κανένας δεν τους χρωστάει χρηματοδότηση. Άρα έχουν ένα σημαντικό εμπόδιο λιγότερο. Εξάλλου αυτή δεν είναι η αχίλλειος πτέρνα της πολιτικής σκηνής απ’το ‘80 και μετά;
