ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάθομαι και σκέφτομαι την έως τώρα πορεία της ζωής μου. Πως ήμουν πριν 5, 10, 15 χρόνια. Λένε πως "ο άνθρωπος δεν αλλάζει" και τελικά έτσι είναι, συμφωνώ κεγώ μαζί τους. Απλά κάνοντας βλακείες και πληγώνοντας, ωριμάζει κάπως και αντιλαμβάναεται τον κόσμο λίγο διαφορετικά, εκτιμάει περισσότερο τους ανθρώπους και εστιάζει σε διαφορετικά πράματα που μικρότερος ίσως να προσπερνούσε μη θεωρόντας τα αρκετά σημαντικά. Αυτό ναι. Αλλά δεν αλλάζει με την έννοια της βαθύτερης μορφής του Είναι του, πάντα θα ακολουθεί το ένστικτό του και πολύ σπάνια θα υπερισχύει η λογική της παρόρμησής του να κάνει κάτι. Κάθομαι στο μπαλκόνι μου και ονειροπολώ ενώ κοιτάω περαστικούς διαβάτες που όπως και εγώ, έτσι και αυτοί, θα κάνουν τα ίδια λάθη, ξανά και ξανά και ξανά. Το ρεφραίν από το τραγούδι Κακές Συνήθειες του Μίλτου Πασχαλίδη παίζει στο ραδιόφωνο και ενώ το ακούω σιγομουρμουρίζω τον στίχο του, "Μα ό,τι μας δένει στα παλιά είναι οι κακές συνήθειες το νιώθω τώρα καθαρά πως είναι αργά γι' αλήθειες Όλη μου η ζωή συνένοχη και πώς γουστάρω τα πιο μεγάλα ψέματα στα πιο αθώα βλέμματα όλη μου η ζωή συνένοχη και πώς γουστάρω κάτι απογέματα με καφέ και τσιγάρο".