ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν λίγες μέρες πέρασα από το κέντρο της Αθήνας, πλατεία Κοραή όπου υπάρχουν διάφορα άτομα που κατά καιρούς ζητούν συνδρομές για διάφορες οργανώσεις, πχ. τη WWF για την προστασία του περιβάλλοντος και τέτοια. Είπα στην κοπέλα να μου πει ό,τι ήθελε επειδή είχε ένα πολύ ευγενικό και παρακλητικό τόνο στην ομιλία της, δηλαδή ήθελε με πάθος να με ενημερώσει. Μηνιαίος συνδρομητής εννοείται πως δεν έγινα, όταν μου είπε να υπογράψω τα στοιχεία μου και να φτιάξουμε μια αίτηση μηνιαίας συνδρομής, δεν μου περισσεύουν τα χρήματα δυστυχώς, είμαι φτωχός. Την άκουγα με ενδιαφέρον, σε κάποια φάση σταμάτησε να μου λέει τα της οργάνωσης και μου συστήθηκε, με ρώτησε το όνομά μου, στα πλαίσια της ευγένειας πάντα, ξέρω πως όλα αυτά μαθαίνονται σε σεμινάρια επικοινωνίας ώστε να γίνει προσέγγιση πιο φιλική στους ''πελάτες'' ή συνδρομητές τέλος πάντων. Και φεύγοντας μου περνάει από το μυαλό κάθε μέρα ότι αν με έβλεπε κάπου αλλού δεν θα συστηνόμασταν καν. Μου μιλάνε άνθρωποι -και κυρίως γυναίκες-μόνο σε τέτοιες περιπτώσεις. Φέτος ας πούμε είναι μέχρι στιγμής η μοναδική μου επικοινωνία αυτή με κάποια άγνωστη κοπέλα. Κάθε χρόνο επί χρόνια τα ίδια. Δεν το εννοώ οπωσδήποτε ερωτικά αλλά ακόμα και φιλικά. Κι επειδή ερίζουν οι απόψεις περί του τι σημαίνει μοναξιά κι είναι όλοι και όλες θεωρητικά μόνες και μόνοι θα ήθελα να κλείσω με τον ορισμό της σύμφωνα μ' εμένα που είμαι στ' αλήθεια ολομόναχος: Μοναξιά είναι να είσαι Παρασκευή βράδυ (χτες δηλαδή) ολομόναχος για ακόμα έναν χρόνο στο σπίτι, γυρνώντας από μοναχική βόλτα και να ακούς τους ανθρώπους του διπλανού διαμερίσματος να διασκεδάζουν και να κάνουν ατελείωτο έρωτα αργά το βράδυ. Ναι έκαναν ακριβώς δίπλα από την κρεβατοκάμαρά μου και η μόνωση στην παλιά πολυκατοικία που μένω είναι τίποτα, τοίχοι λεπτοί σαν τσιγαρόχαρτο. Καλά να είναι άνθρωποι, δεν με ενοχλούν, καλή απόλαυση είχαν, έχω ακούσει κι άλλους στο πέρασμα των χρόνων και από δίπλα κι από τον πάνω όροφο. Απλά αυτό είναι αληθινή μοναξιά. Να σε ξυπνάει ο δεύτερος γύρος του έρωτα των διπλανών. Κι εσύ εδώ και δώδεκα χρόνια να μην έχεις δώσει ούτε ένα φιλί στο στόμα. Και να έχεις ξεκινήσει την ερωτική σου ζωή λίγο πριν τα 30, επειδή τότε σου δόθηκε μια ευκαιρία να είσαι έστω για λίγο μαζί με κάποιο άτομο στο οποίο εξέφρασες ερωτικό ενδιαφέρον και ανταποκρίθηκε. Μοναξιά είναι να περνάς 365 μέρες το χρόνο αγκαλιάζοντας τον εαυτό σου μόνος σου, πλέκοντας δηλαδή τα χέρια σου γύρω από τους ώμους σου όταν νιώθεις την ανάγκη μιας αγκαλιάς. Το μόνο που να θυμίζει λίγο την αίσθηση του φιλιού να είναι το τσιγάρο που κρέμεται από τα χείλη σου. Αυτό που μου συμβαίνει δηλαδή. Νιώθω δυστυχώς ο μοναδικός ολομόναχος της πόλης. Ώρες-ώρες σκέφτομαι να βρεθεί έστω κι ο πιο απομονωμένος άνθρωπος(γυναίκα ή άντρας) στο πιο απομακρυσμένο χωριό να με ''κοντράρει'' σε μοναξιά. Σε έλλειψη φίλων κι έρωτα. Σκέφτομαι πως ακόμα και στο πιο απομακρυσμένο χωριό οι άνθρωποι διανύουν ακόμα και μια μεγάλη απόσταση με τα πόδια για να δουν το ταίρι τους. Κι εμένα με βλέπουν επί χρόνια όλοι μέσα στην πόλη εδώ στην πρωτεύουσα κι είμαι πάντα ολομόναχος. Κι έτσι θα συνεχίσω δυστυχώς. Δεν φτάνει να θέλει μόνο ο ένας, όλα είναι θέμα αλληλεπίδρασης με τους άλλους.