ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οτιδήποτε μας κάνει να νιώθουμε όμορφα το συνδέουμε στο μυαλό μας με ευχάριστες αναμνήσεις και την ανάλογη εποχή.

Δεν θα έλεγα ότι έχει καλοκαιρινό vibe το συγκεκριμένο οπως και το One των U2 π.χ που μ αρεσει πολυ απλά είναι υπέροχα ατμοσφαιρικά τραγουδια και γι αυτο είναι διαχρονικά. Ευτυχώς που υπάρχουν και αυτά δηλαδή και ακούμε κάτι αξιόλογο μέχρι και σήμερα.

Καταρχάς να πω πως το συγκεκριμένο που ανέφερες είναι στη λίστα μου με τα top 20 τραγούδια. Δεν είναι απλά εξαιρετικό μουσικά αλλά και στιχουργικά. Πιστεύω πως άντεξαν στον χρόνο επειδή οι άνθρωποι που τα άκουγαν και τα ακούνε ακόμα τα συνδύασαν με χαλαρές και ευτυχισμένες στιγμές της ζωής τους και συγκριτικά με οσα βγαίνουν τώρα φαντάζουν πιο αληθινά, αυθεντικά, γνήσια. Άποψή μου (και αρκετά αμφιλεγόμενη) είναι πως ορισμένα τόσο σημαδιακά κομμια δεν θα έπρεπε να παιζόταν/παίζονται όπου και όπου. Τώρα σε μπιτσόμπαρο όπως λες να ακούς Phil Collins τι να πω, είναι σαν σε σκυλάδικο να ακούς Χατζιδάκι και Λοίζο. Με μία λέξη: ιεροσυλία. Οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν αλλά όπως προείπα είναι αμφιλεγόμενο επειδή και αν πει κάποιος πως "παίζοντάς τα είναι σαν να αποδίδουν φόρο τιμής στον καλλιτέχνη" και ναι, στη θεωρία θα συμφωνούσα με αυτό αλλά το θέμα είναι που. Το τραγούδι το συγκεκριμένο μιλάει για αστέγους και πόσο αδιαφορούν για αυτούς τους συνανθρώπους μας οι περαστικοί, έλλειψη οίκτου, αλληλεγγυής και κατανόησης. Συμφωνώ ότι παίζοντάς τα λες για μία ακόμα φορά το μήνυμα (αυτό που θέλει να περάσει ο Φιλ, δηλαδή "άνοιξε τα μάτια, δες τι συμβαίνει γύρω σου, μην προσπερνάς έτσι, πως γίνεται να είσαι άνθρωπος χωρίς ανθρωπιά;;" ) το θέμα είναι ποιοι το ακούνε. Επειδή στα μπιτσόμπαρα μεθάνε και διασκεδάζουν, αν τραγουδάνε σαν καραόκε τέτοια είναι τιμής ένεκεν και για να χαροποιήσουν τους μεγαλύτερους ηλικιακά παρευρισκομένους. Έχω εργαστεί ως DJ σε τέτοιο μπαρ σε νησί και ξέρω πως είναι. Εκεί μέσα έχει κάθε καρυδιάς καρύδι, από άτομα στην νιότη τους, 17χρονών που απλά θέλουν να βρουν γκόμενα και να το ζήσουν, έστω και για ένα βράδυ, μέχρι ηλικιωμένους που νοσταλγόντας την "παλιά καλή εποχή" που ήταν στην ηλικία των πρώτων και στο ίδιο μπιτσόμπαρο που κάποτε είχε ένα ελληνικό όνομα τύπου "Όαση" ή "Πειρατής" και τώρα έχει κάποιο ξενικό όπως "Paradise" ή "Sunrise" , θυμούνται τα περασμένα πίνοντας σε απόμερες γωνίες τα ποτάκια τους με τις χαβανέζικες ομπρελίτσες και θαυμάζοντας μπροστά τους νέους που χορεύουν αγκαλιά με τις κοπέλες. Θέλεις να ικανοποιήσεις και τα γούστα των μεν και των δε. Οι μεν ακούνε τραπ και ελληνάδικα λαϊκοποπ τύπου Σάκη Ρουβά, Βίσση, Αργυρό, Πανταζή, Μαζωνάκη, Φουρέιρα και όλα αυτά, οι δε ακούνε -μεταξύ άλλων- Phil Collins. Οπότε συνήθως μετά τις 3-4 το πρωί που οι πρώτοι κουράστηκαν να χορεύουν τα ελληνάδικα λαϊκοπόπ σουξεδάκια τους από τις 11 το βράδυ της προηγούμενης και αποχωρούν σιγά σιγά από την πίστα, έρχονται δειλά δειλά οι "θαλασσόλυκοι" και λικνίζονται με Κολινς, Σινατρα, Περυ Κομο, Πασχαλη, Σταυρο Ζώρα, Δάκη, Ρακιντζή και όλων των old time classic. Δυστυχώς οι μεν τα τραγουδάνε τιμής ένεκεν ενώ οι δε έμειναν στο τότε καθώς για αυτούς, τους νοσταλγούς του τότε, τότε ήταν που ζούσαν το όνειρο (όπως αντίστοιχα οι πιτσιρικάδες) ενώ πλέον ζουν στις αναμνήσεις των περασμένων μεγαλείων..

Εντάξει, το "In The Air...", πέρα από την καταπληκτική εισαγωγή στα drums δεν είναι δα και το καλύτερο παράδειγμα τραγουδιού που αντέχει στο χρόνο επειδή τα ρετρό vibes έχουν πέραση τα καλοκαίρια στα μπητσόμπαρα... που παίζουν την ίδια κασέτα ξανά και ξανά.
Γιατί με την ίδια λογική, επίσης το "Just An Illusion", το "Vamos A la Playa" και δεν ξέρω πόσες βλακείες ακόμα, πρέπει να τα θεωρώ διαχρονικά τραγούδια και έργα τέχνης που θα στέκομαι με δέος μπροστά τους.
Όσο για τα παντελόνια καμπάνες και τις αφάνες, ήδη από το '78 θεωρούνταν passé και στα '80'ς εξαφανισμένα είδη.
Άσε που το αρχικό ερώτημα της εξομολόγησης μου θυμίζει επικίνδυνα τον παππού μου. Την ίδια ακριβώς απορία είχε και αυτός.