ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δεν εκτιμούν την αγάπη, την τρυφερότητα και την δοτικότητα; Δεν με ενδιαφέρει να μου πείτε ότι υπάρχουν αλλά δεν έκανα σωστή επιλογή. Γενικά από συζητήσεις που έχω κάνει και καταστάσεις που έχω δει γύρω μου σπάνια κάποιος λαμβάνει όση αγάπη δίνει. Γνώρισα ένα άτομο που μας ένωσαν κάποια κοινά στοιχεία στην αρχή. Πολύ καλή, ιδιαίτερη, με χιούμορ, ανοιχτή. Απότομα κάποιες φορές σκοτείνιαζε, βυθιζόταν στη λύπη κι επειδή έχω ζήσει παρόμοια κατάσταση κι εγώ παλιότερα, ήμουν υποστηρικτικός απέναντί της σε όλο αυτό. Από την αρχή. Να σημειώσω εδώ πως αυτή με ξεκλείδωσε μέσα στη σχέση, την ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα αλλά ήμουν διστακτικός στην αρχή μέχρι που αυτή μέσα από λόγια αλλά και πράξεις μού έδειξε να καταλάβω ότι δεν υπάρχει λόγος να μην εκφράζομαι όπως θέλω και να μην της δείξω τι νιώθω, μου έδωσε το ελεύθερο δηλαδή. Ξεκίνησε από το ''έχεις γούστο εσύ αφού σου αρέσω, μπράβο'' που μου είπε και μετά προχώρησε κι αυτή σε ερωτικά λόγια για μένα αλλά και πράξεις που έδειχναν τον πόθο της. Κάποια στιγμή που μου ανοίχτηκε μου είπε πράγματα για τη ζωή της, για τις δυσκολίες που πέρασε, ο προηγούμενος χρόνος από τη γνωριμία μας ήταν πολύ ιδιαίτερος για εκείνη, τον έζησε σε ειδικές συνθήκες (δεν έχει σημασία να υπεισέλθω σε λεπτομέρειες), μου είπε ότι γνώρισε ανθρώπους που δεν θα έπρεπε να είναι στη ζωή της, μου είπε λεπτομέρειες για κάποιους από αυτούς, πόσο κακό της έκαναν ψυχολογικά, πόσο κακότροποι και αγενείς ήταν, ότι δεν ήθελε να ζει με αυτούς αλλά μ' εμένα που ήμουν ευγενικός, εκφραζόμουν διαφορετικά και μπλα μπλα μπλα. Όταν κάποιο ξημέρωμα μού τηλεφώνησε να μου πει ότι έτυχε και βγήκε εκείνο το βράδυ ξανά με αυτή την παρέα της και την σόκαρε η συμπεριφορά τους και ειδικά τα λόγια ενός εκ της παρέας, ήμουν φουλ υποστηρικτικός και την ρώτησα γιατί δεν ξεκόβει μαζί τους. Και μου απάντησε ότι ένα κομμάτι του χαρακτήρα της θέλει να μείνει μαζί τους, να τους αντιμετωπίσει για να δείξει ότι είναι δυναμική. Φουλ υποστηρικτικός από την αρχή μαζί της, μηνύματα, τηλέφωνα, συναντήσεις μεταξύ μας, μου έλεγε τόσα ωραία πράγματα όπως ''έχεις εμένα τώρα'' και διάφορα άλλα που τα πίστευε όταν τα έλεγε, φαινόταν στη ματιά της. Ξαφνικά από το ένα άκρο πήγε στο άλλο. Όταν είδε ότι έμπρακτα της πρόσφερα την αγάπη και τον έρωτά μου (όχι μόνο τον έρωτά μου, την αγάπη, να την νοιάζομαι, να είναι καλά και τέτοια) άρχισε να παίρνει πίσω όσα έλεγε πριν και πλέον να λέει ότι δεν της βγαίνει κι ότι ίσως ήταν λάθος τελικά. Τη μία μέρα έτσι, την άλλη σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Να μου σκίζει την ψυχή και να με ρωτάει με το (πανέμορφο ) χαμόγελό της την επόμενη φορά γιατί έχω μούτρα ή γιατί δείχνω λυπημένος. Σαν να μην έχει μεσολαβήσει τίποτα. Προτού μιλήσετε για ασταθή χαρακτήρα από μέρους της ή ότι εγώ ήμουν χαζός-θύμα του έρωτα και τα 'θελα και τα 'παθα (που δεν ισχύει αλλά βρείτε μου έναν άνθρωπο που δεν κάμπτονται οι άμυνές του απέναντι στον έρωτα) να πω ότι δεν είναι έτσι. Συμβαίνει ό,τι είπα στην αρχή. Κάποιοι άνθρωποι δεν είναι μαθημένοι στην αγάπη και στον απόλυτο έρωτα. Θα πάνε με αυτούς που τους/τις κερατώνουν ή αδιαφορούν και πουλάνε φούμαρα του στυλ ''μόνο εσένα θέλω μωρό μου''. Πέντε λέξεις, δήθεν νοιάξιμο, μηδέν νόημα. Όταν ξεδιπλώνεις την ψυχή σου δύσκολα (ή και καθόλου) το δέχεται ο άλλος. Αυτό που την ''πείραξε'' περισσότερο στην εκ βαθέων συζήτηση που κάναμε ένα βράδυ ήταν όταν της το είπα αυτό. Ότι έχει μάθει να αντιδρά άσχημα απέναντι στον αληθινό έρωτα και στην τρυφερότητα, σε ό,τι της έχω πει κι ό,τι της έχω γράψει. Κι ότι δεν ξέρω αν το κάνει από αμηχανία ή κακία. Ή κι απ' τα δύο. Γιατί εκεί που έλεγε πόσο ωραία αισθανόταν που γνώρισε κάποιον σαν εμένα κι όχι σαν αυτούς που είναι στον κύκλο της κι έδειχνε χαρά για τον έρωτά μου προς εκείνη και το πώς αυτός εκφραζόταν (είτε γραπτά είτε όσα της έλεγα από κοντά), ξαφνικά όποτε ήθελε να με πληγώσει (και το κατάφερνε πάντα) μού πέταγε ένα ''και πού ξέρω εγώ ότι δεν είσαι σαν τους άλλους κι ότι τα λες και τα γράφεις όλα αυτά απλά για να είμαστε μαζί και να με ρίχνεις'' ή ''δεν καταλαβαίνω αυτά τα λόγια αγάπης που μου λες, δεν καταλαβαίνω τι θες να πεις''. Τα ίδια λόγια που παλιότερα της άρεσαν, τώρα σαν να μην τα καταλαβαίνει. Σαν να δυσκολεύεται να καταλάβει δηλαδή τα λόγια έρωτα ενώ τις κακίες που τις λένε οι -σύμφωνα με δική της δήλωση- λάθος άνθρωποι που άφησε να μπουν στη ζωή της μόνο για να πάρουν από εκείνη και δεν βρήκε τη δύναμη να τους βγάλει, αυτές τις κακίες τις καταλαβαίνει μια χαρά. Τρέφεται από τις πληγές της με μια αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά. Και μετά αναρωτιέται τι έχω, μου χαμογελάει και με λιώνει γιατί είναι το πιο όμορφο πλάσμα της πόλης. Δεν είναι η μόνη που συμπεριφέρεται έτσι, πιθανή συμβουλή ''βρες κάποια άλλη'' είναι άσκοπη. Οι άνθρωποι στον έρωτα είναι μαθημένοι στην άσχημη συμπεριφορά είτε σε λεκτικό είτε σε άλλο επίπεδο. Υποκρίνονται πως θέλουν να ξεφύγουν, βρίσκουν τη λύση διαφυγής ενώ μέσα τους θέλουν αυτούς κι αυτές που τους φέρονται άσχημα και που ψεύδονται. Νιώθω να σταματάει η καρδιά μου όταν τη σκέφτομαι. Νιώθω τόσο άσχημα. Πραγματικά δεν ξέρω γιατί τσακωθήκαμε. Τσακωμός εννοώ ότι μιλήσαμε σε ανεβασμένους τόνους χωρίς λογοκρισία, δεν εκτοξεύσαμε βρισιές ο ένας στην άλλη. Αλλά πραγματικά δεν ξέρω γιατί γίνεται αυτό. Αυτή η ψυχρότητα απ' τη μια και η θερμότητα από την άλλη. Δεν ξέρω τον λόγο. Δεν είναι μαθημένη στην αγάπη λόγω του πρότερου βίου της. Αυτό. Κάτι άλλο δεν βρίσκω. Νιώθω απαίσια αλλά με παγωμένη καρδιά μέσα μου. Δεν μου βγαίνει ούτε να κλάψω ούτε τίποτα. Νιώθω παγωμένος. Μετωπική με όλους και όλα. Σαν να μου θύμισε τον χαμένο μου κυνισμό η συμπεριφορά της. Δεν ξέρω. Τίποτα.