ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ο αδερφός μου έχει κατάθλιψη. Ζούμε στην επαρχία, αλλά σε ένα μέρος που είναι τουριστικό. Είναι χρόνια στο σπίτι και η κατάστασή του δεν αλλάζει. Είναι γύρω στα 28, είχε φύγει μόνο το διάστημα που ήταν φαντάρος, ενώ για τις σπουδές, πηγαινοερχόταν στην κοντινή πόλη που έχουμε γιατί οι γονείς μου ήταν σε άσχημη οικονομική κατάσταση και δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι άλλο. Ενώ ήταν αυτό που ήθελε σαν αντικείμενο, δεν έμεινε ευχαριστημένος και δεν ασκεί το επάγγελμα. Μετά από αυτό έκανε κάποιες δουλειές εδώ στην περιοχή, απλά για να βγάλει κάποια χρήματα. Τώρα έχει μία θεραπεία η οποία τον κρατάει δέσμιο να μείνει στην περιοχή, γιατί πάει σε συγκεκριμενο γιατρό. Είναι μεγαλύτερός μου. Εγώ έχω την ζωή μου, παρόλο που προς το παρόν μένω στο σπίτι, φεύγω και κάνω πολλά ταξίδια και δουλεύω εξ αποστάσεως. Σε λίγο καιρό, σκοπεύω να μείνω μόνιμα στο εξωτερικό. Με στεναχωρεί πολύ αυτή η κατάσταση, δεν ξέρω τι να κάνω, πώς να βοηθήσω. Λέω έχει κατάθλιψη, προφανώς δεν είμαι ειδικός για να κάνω διάγνωση, αλλά η κατάσταση είναι η εξής, είναι όλη μέρα στο σπίτι, πλέον δεν έχει φίλους, κλείνεται στο δωμάτιό του με τις ώρες και παίζει παιχνίδια. Λόγω της θεραπείας, δεν βρίσκει το κίνητρο να φύγει μακριά είτε για δουλειά είτε για κάτι άλλο, περιμένει μέχρι να τελειώσει η θεραπεία αυτή για να δει τι θα κάνει. Εγώ, προσπάθησα να βρω λύσεις και άκρη να τον στείλω σε κάποια προγράμματα στο εξωτερικό, αλλά δεν το παίρνει στα σοβαρά. Γενικά δεν παίρνει πρωτοβουλίες για να ξεκινήσει καινούρια πράγματα. Προσπαθεί πάρα πολύ να μην είναι τελείως down, το βλέπω, αλλά παραμένει στενοχωρημένος, με νεύρα και εκρήξεις. Πριν λίγους μήνες, ξέσπασε σε μένα και μου είπε ότι δεν αντέχει άλλο, ούτε να μένει στο σπίτι. Προσπάθησα να βρω λύση να τον κάνω να φύγει και να ξεκινήσει μία ζωή στη πόλη που έχει την θεραπεία του, του είπα ότι θα τον βοηθήσω, ότι εχω κάποια χρηματα στην άκρη και θα κάνω ό,τι μπορω. Ή του πρότεινα κάποιςς δουλειες, για τις οποιες ειχε γινει σε μενα προταση. Οι γονείς, επίσης θα βοηθούσαν, οικονομικώς τουλάχιστον. Δεν εχουν επιγνωση της καταστασης ή δεν θελουν να εχουν. Δεν είναι κακοί άνθρωποι αλλά αδυνατουν να προσφερουν λυσεις στο θεμα και να παρεμβουν, επειδη δεν γνωριζουν το πως, όχι από αδιαφορια. Αν είχαν επιγνωση, ο αδερφος μου θα ηταν ηδη υπο την επιβλεψη ειδικου. Αλλα η κατασταση είναι αυτη που είναι, δεν ξερω τι να κανω πια. Δεν ξερω πως να τον πλησιασω, τι να κανω. Φοβαμαι πως τωρα που θα φυγω για εξωτερικο, θα γινει πολυ χειροτερα γιατι ειμαι η μονη με την οποια ηταν πιο κοντα ολα αυτα τα χρονια και αν ποτε αποφασισει να ανοιχτει, θα ανοιχτει σε μενα. Τι να κανω; Σε ειδικο δεν ειναι τοσο ευκολο να ξεκινησει να πηγαινει, καθως οπως σας ειπα, ειμαστε σε επαρχια, δεν οδηγει, δεν θα δωσει χρηματα για αυτο και τα διαδικτυακα δεν ειναι τοσο αξιολογα για εκεινον. Ειναι μια κατασταση την οποια στενοχωριεμαι και νιωθω τυψεις που κανω τα στραβα ματια και δεν παιρνω δραστικα μετρα. Αλλα, τι μετρα μπορω να παρω;