ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν από λίγες μέρες χώρισα με το αγόρι μου. Ανακατεύτηκαν οι γονείς μου,καθώς θεωρούσαν ότι μετά από δύο μισή χρόνια σχέσης με το αγόρι μου ήρθε να γνωρίσουν τους δικούς του γονείς. Το αγόρι μου δεν ήθελε και σαν δικαιολογία μου πρόβαλε τον ευέξαπτο χαρακτήρα της μαμάς μου. Οι γονείς μου θεωρούσαν ότι δεν βλέπει την σχέση μας σοβαρά και ότι δεν θα έχει μέλλον. Γενικά οι γονείς μου είπαν ότι απλά ήθελαν να γνωρίσουν τους δικούς του χωρίς να με πιέζουν για γάμο ή παιδιά από τώρα(είμαι 28 και ο πρώην μου 29, χρόνων). Το δικό μου λάθος ήταν ότι τους άφησα να ανακατευτούν.Δεν ξέρω αν η σκέψη των γονιών μου έχει κάποια βάση ή απλά σκέφτονται με παλιακό τρόπο. Γενικά είχαμε κάποια θέματα με το αγόρι μου όμως η καθημερινότητα μαζί του μου άρεσε.Συγκατοικούσαμε στο δικό μου σπίτι. Τώρα μου λείπει,μου λείπει να με περιμένει να γυρίσω από την δουλειά για να παραγγείλουμε, να πάμε μια εκδρομή ,να δούμε μια ταινία μαζί ....όλες οι καθημερινές στιγμές. Φοβάμαι ότι δεν θα γνωρίσω κάποιο αξιόλογο άτομο που να ταιριάζω στην πορεία. Γενικά είχα μια ήρεμη σχέση χωρίς ζήλειες, χωρίς ψέματα κτλ. Φοβάμαι ότι θα μείνω πολλή καιρό μόνη μου, καθώς δεν έχω μεγάλο κοινωνικό κύκλο και στην δουλειά δεν υπάρχει κάποιο άτομο που να με ενδιαφέρει. Φοβάμαι ότι θα χάσω κι άλλες στιγμές όπως πριν κάνω την σχέση με το αγόρι μου επειδή θα κάθομαι μέσα στο σπίτι. Θέλω καθημερινά να μοιράζομαι στιγμές με έναν άνθρωπο , να πηγαίνουμε εκδρομές ,ταξίδια .να κάνουμε βόλτες. Δεν ξέρω γιατί νιώθω άδεια. Είναι φυσιολογικό? Και αν ναι πότε θα μου περάσει? Γιατί πιστεύω ότι όταν γνωρίσω τον επόμενο δεν θα περνάω τόσο καλά και δεν θα ταιριάζω όσο με τον πρώην μου? Δεν ξέρω αν χωρίσαμε άδικα.Με τρομάζει το γεγονός ότι όσα κάναμε θα μείνουν απλά αναμνήσεις στο μυαλό μου. Τι πρέπει να κάνω από εδώ και πέρα?