Ζωή φτιαγμένη από φυσικά συστατικά

ADVERTORIAL

Η Ροδάνθη το είχε πάντα με την μαγειρική, από όταν ήταν απλά «το ρόδο». Έτσι την αποκαλούσε η μαμά της, όταν ήταν ακόμη ένα κορίτσι δυο ετών. Τότε, που με μερικές βαλίτσες κατέφθασαν οι δυο τους στον τόπο διορισμού της μαμάς. Ένα μακρινό, ορεινό χωριό στα σύνορα της χώρας, κοντά στο Διδυμότειχο. Το χωριό θα γινόταν το σπίτι τους για τα επόμενα χρόνια. Και δεν ήταν άσχημα.

Για τη Ροδάνθη, το πρώτο βρεφικό πάρκο ήταν ένας κήπος. Αληθινός. Μια εκδρομή διαρκείας στη φύση. Εκεί μεγάλωσε και φώλιασε την αγάπη της για ό,τι δίνει απλόχερα η φύση. Σε ένα μικρό κουζινάκι μιας παλιάς μονοκατοικίας. Πόσα πολλά και πολύτιμα έβγαζε αυτή η μικρή κουζίνα. Μακριά από οθόνες, trends και online συνταγές. Χωρίς ευκολίες και γρήγορες λύσεις. Φαγητά παραμεθορίου, όχι περιθωρίου. Αντιθέτως. Ξεδιάλεγμα πρώτων υλών με το κόσκινο. Ξεκαθάρισμα με το χέρι, για απόλυτη γνώση του τι είναι αυτό που παίρνει τη θέση του στο ταψί.

Και τώρα που μεγάλωσε, έγινε Ροδάνθη. Άνθισε και έχει γίνει πια 20 ετών. Έτοιμη να μετακομίσει στο άγριο «δάσος» της Αθήνας, να δοκιμάσει εκεί την τύχη της. Με μετρημένο πορτοφόλι και μια πιο φυσική καρδιά. Δικό της αυτό το ξεκαθάρισμα προτεραιοτήτων, για να μείνουν στο «πιάτο» μόνο τα όνειρα. Τα πιο θρεπτικά. Η μετακόμιση είναι δύσκολη, αλλά όπως κάθε λουλούδι, έτσι κι εκείνη μεταφέρεται στη μεγαλούπολη μαζί με τη ρίζα της. Σύντομα αναλαμβάνει το -υπό δοκιμή- food κομμάτι ενός καφέ της γειτονιάς της. Εξ ολοκλήρου. Από τις πρώτες ύλες μέχρι και το τελικό αποτέλεσμα.

Κοντά της, ένα κατάστημα Lidl φαίνεται η ιδανική πρώτη στάση για προμήθειες. Τι να αγοράσει; Ξέρει; Η πρώτη σοδειά για την πρώτη σημαντική της προσπάθεια. Μπαίνει στο κατάστημα διστακτικά. Πρώτη επαφή με τα πιο γνώριμα. Φυσικά, ανομοιόμορφα, ζουμερά και με το χρώμα τους ζωηρό. Λαχανικά και φρούτα. Ανάσα ανακούφισης. Εδώ κάτι ξέρει κι ας μην διδάσκεται σε κάποια πανεπιστημιακή αίθουσα. Στο καρτελάκι μιας χαμογελαστής εργαζόμενης, διαβάζει το όνομα Ανθή. Κι εδώ κάτι ξέρει. «Αυτές εδώ οι πιπεριές είναι στολίδια», θα πει η Ανθή δίνοντας το ελεύθερο στη Ροδάνθη να διαλέξει με το μάτι.

Η καθοδήγηση εντός του καταστήματος μετατρέπεται στην πιο φυσική κουβέντα. Και οι ιδέες έρχονται σωρηδόν στο μυαλό της Ροδάνθης. Πιάτα στολισμένα με απλότητα και ευκολία. Με λογικό κόστος και ανοιχτή δημιουργικότητα. Εύκολα πιάτα, αλλά όχι της βιασύνης. Η Ροδάνθη ανακαλύπτει διάδρομο – διάδρομο όλους τους λόγους που το φαγητό αξίζει να φροντίζει, αλλά και να φροντίζεται. Νιώθει σαν να περπατά στο αφράτο χώμα του τόπου της, παρά την ατέλειωτη πόλη που απλώνεται τριγύρω. Γεύσεις γνώριμες, ποιοτικές, κάποιες τις ξέρει καλά, άλλες τις μαθαίνει μόλις.

Τι φοβερό σχολείο η πρώτη ύλη. Η Ανθή την αφήνει με μια φιλική, αθηναϊκή χαιρετούρα και πέντε-έξι σοβαρά tips οικονομίας πριν τη μετάβαση στο ταμείο. Δεν έχει πάρει ένα κάρο πράγματα, σαν εκείνα που θα μάζευε από το χωράφι. Αλλά έχει πάρει τα σωστά, τα αρκετά για την πρώτη της μαγειρική προσπάθεια. Στο καφέ, είναι όλοι νέοι. Όλοι προσπαθούν για εκείνα που θέλουν και ονειρεύονται. Υπάρχει διάχυτο ένα ωραίο θάρρος, σαν εκείνο των παιδιών του χωριού. Κι ας είναι οι περισσότεροι ντόπιοι Κυψελιώτες.

Η Ροδάνθη φτιάχνει τα πρώτα. Ιταλικά ciabattas, ελληνικής καταγωγής. Και γαλλικές αυγόφετες από τον Έβρο. Γλυκά και άλλα μικρότερα σνακ με στόφα ακριτική. Ασυνήθιστη. Και μέρα τη μέρα, γίνονται όλοι μέρος της ρίζας της. Βέροι Αθηναίοι, άλλοι του εξωτερικού, φοιτητές και αναζητητές. Σαν κι εκείνη. Εκατοντάδες νέα σποράκια γνώσης, πλασίματος και εμπειρίας. Τα ξερά φύλλα τινάζονται, για να μείνει η καλή σοδειά. Ένα ωραίο μεγάλωμα, επίπονο κάποιες φορές, μα με πολλούς συμμάχους. Σε ένα ταξίδι Διδυμότειχο – Lidl.

Το κουζινάκι του καφέ μετατρέπεται, σε δεύτερο χρόνο, σε κανονική κουζίνα. Και η Ροδάνθη μετακομίζει σε μια επέκταση του μαγαζιού ακριβώς από δίπλα. Σαν μια μικρή οικοτεχνία, δικό της δημιούργημα εκ του μηδενός. Όλες οι διαδικασίες εξακολουθούν να γίνονται με το χέρι. Και στα δικά της χέρια προστίθενται με τον καιρό και μερικά ακόμα ντόπια. Από όπου κι αν είναι αυτά. Μόνη προϋπόθεση να φέρνουν κάθε πρωί μαζί τη δική τους ρίζα, που συνεχίζει να θρέφει παντός καιρού και τόπου τα μεγαλύτερα όνειρα!