Όλοι αυτοί οι μοδάτοι ορισμοί το μόνο που μου δείχνουν εμένα είναι τα αδιέξοδα και το τέλμα που βρίσκεται ολόκληρος ο κλάδος της Ψυχολογίας εδώ και κάτι δεκαετίες...
Και για σένα πιστεύω, ότι μάλλον κόλλησες περισσότερο στην όμορφη ηχητικά λέξη παρά στο άσχημο περιεχόμενό της.
Για να στο πω απλά, αν όλοι ήταν έτσι δεν θα υπήρχαν ούτε σχέσεις εφόσον ο καθένας θα περίμενε από τον άλλο να κάνει το πρώτο βήμα.
Όμως όχι · κάποιοι σαν εσένα βολεύονται στο ότι όλο και κάπου θα υπάρξει το κορόιδο (για αυτούς) που θα τους δείξει συναίσθημα από την αρχή.
Και φυσικά είναι θέμα εγωισμού αν όχι και τάση χειραγώγησης μιας και περιμένουν να κάνει ο άλλος το πρώτο βήμα, δηλαδή να εκθέσει τον εαυτό του και τα συναισθήματά του πρώτος ώστε να έχουν τον έλεγχο αυτοί.
Κανένα ρομαντικό σκεπτικό εδώ, άκρως υπολογιστικό όμως είναι. Και σιγά μη νοιώσουν ρομαντισμό στη συνέχεια...άσε που οδηγεί αργά ή γρήγορα στη μοναξιά.
Ξέρεις, ο εγωισμός τρέφεται από την ανασφάλεια. Και επειδή οι περισσότεροι είναι ανασφαλείς, φοβούνται να εκδηλωθούν και οχυρώνονται στον εγωισμό τους κρυμμένοι πίσω από περίτεχνες λέξεις...
Προβλέπω ότι το κουστούμι "recipromantic" θα έχει μπάσει στο πλύσιμο και δεν θα σου κάνει σε λίγο καιρό που θα το ξανασκεφτείς.
19.11.2024 | 21:49
Είναι αυτό εγωισμός;
Πρόσφατα και τελείως τυχαία, έπεσα πάνω σε έναν από τους χιλιάδες ορισμούς που υπάρχουν για έκφραση των συναισθηματικών ιδιαιτεροτήτων/προτιμήσεων στις σχέσεις: Recipromantic. Δηλαδή κάποιος/α που ελκύεται ερωτικά/ρομαντικά μόνο από κάποιο άλλο άτομο το οποίο να του/της έχει εκδηλώσει τα συναισθήματά του πρώτο. Δηλαδή αν δεν νιώθει κάποια κάτι (το οτιδήποτε και οποιασδήποτε μορφής) για μένα, δεν θα το νιώσω ούτε εγώ, θέλω δηλαδή την επιβεβαίωση για να μην φοβάμαι να ρισκάρω εκφράζοντας τα συναισθήματά μου για αυτήν και μετά φάω άκυρο και πονέσω ή πληγωθώ. Μπορείτε να το βάλετε με ετικέτα "ανασφάλειας" ή "εγωισμού" αν θέλετε, πάντως όταν έπεσα τυχαία πάνω σε αυτόν τον ορισμό, ένιωσα εντελώς οικεία, σαν να ήμουν ανέκαθεν αυτό χωρίς να ήξερα πως λέγεται με μία λέξη. Έχει τύχει άπειρες φορές στο παρελθόν να πω σε κοπέλα (που μιλούσαμε αρκετό καιρό μαζί, μήνες, όχι με το καλημέρα) πως νιώθω για αυτήν και ήταν το πιο απαίσιο συναίσθημα που ένιωσα ποτέ, αυτό του να μην είναι αμοιβαίο (πραγματικά, δεν θα το ευχόμουν ούτε στον χειρότερο εχθρό μου να μην τον αγαπούν όπως τις αγαπάει αυτός) και ένιωθα εκτεθειμένος και ευάλωτος. Εξομολογείσαι σε κάποιο άτομο τα όσα νιώθεις για αυτό και τι σημαίνει για σένα και μετά όλα διαλύονται σαν πύργος από τραπουλόχαρτα και εσύ πέφτεις από τα σύννεφα. Και γιατί αυτό να είναι κακό ή να θεωρείται ως "εγωιστικό" ; Όλοι και όλες αυτό δεν επιθυμούμε κατά βάθος (και ας φοράμε μάσκες κυνισμού και το παίζουμε υπεράνω όλων αυτών και πως δεν μας "αγγίζουν" καν) να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε; Γιατί να είναι κακό να νιώθεις πως όντως σε θέλει ο/η άλλος/η πρώτα; Υπάρχει κάτι πιο όμορφο από την αμοιβαία αγάπη; Θα μου γράψετε ίσως στα σχόλια "και αν ο/η άλλος/η δεν στο πει πρώτος/η ποτέ και περιμένει από εσένα να κάνεις το πρώτο βήμα;" ναι, είναι και αυτό ένα ρίσκο. Αλλά προτιμώ χίλιες φορές να μην γίνει κάτι ποτέ παρά εγώ να ανοιχτώ και η άλλη να της είναι αδιάφορο, επειδή στην τελική, εγώ θα πληγωθώ που δεν θα πάρω την αγάπη, όχι αυτή αφού έτσι και αλλιώς δεν θα αισθάνεται κάτι. Recipromantic λοιπόν και ας φαίνεται λάθος σε μερικούς!
2
