ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν έχω φίλος, ούτε παρέα. Δεν έχω κοπέλα, μιλάω που και που από dating apps αλλά δεν νιώθω αυτή την βαθύτερη επικοινωνία/ταύτιση για να πω "εδώ είμαστε". Έχω συγγενείς (θείους, ξαδέρφια, κτλπ) οι οποίοι μένουν στην πρωτεύουσα, 500 χιλιόμετρα μακριά (Θεσσαλονίκη μένω) και ουσιαστικά δεν μιλάμε καν, μία στο τόσο ένα τηλεφώνημα σε ονομαστικές γιορτές, για ένα χρόνια πολλά τα Χριστούγεννα και το Πάσχα και αυτό είναι όλο. Δεν έχω αδέρφια, μόνο την μητέρα μου έχω. Όταν φύγει από την ζωή (που ελπίζω να αργήσει πολύ εκείνη η μέρα απλά το γράφω τελείως ρεαλιστικά) θα είμαι κυριολεκτικά ολομόναχος. Δεν εργάζομαι αυτή την περίοδο (είμαι σε αναζήτηση εργασίας) και τις μέρες μου τις περνάω κάνοντας ένα από τα πέντε πράματα/δραστηριότητες: παρακολούθηση ταινιών, βόλτες (μόνος μου) ενώ ακούω μουσική με τα ακουστικά μου, διαβάζοντας βιβλία, κάνοντας τυχόν δουλειές του σπιτιού που χρειάζονται για να βοηθάω κάπως την μητέρα μου (π.χ. κουβάλημα τα ψώνια, λάντζα, κτλπ) και ύπνος. Πραγματικά, νιώθω τόσο μόνος που είναι πολύ δύσκολο να το περιγάψω με λόγια. Ζηλεύω κάθε συνεπιβάτη στο λεωφορείο που έχει κάποιον/α φίλη/ο (ή σχέση ή έστω απλά γνωστό) και ανταλλάσσουν μηνύματα, ζηλεύω κάθε έναν περιπατητή που μιλάει στο τηλέφωνο με τον οποιονδήποτε και για το οποιονδήποτε θέμα, που έχει κάπου να τα πει, ασχέτως αν ο/η άλλος/η τον νιώθει και τον καταλαβαίνει. Ώρες ώρες αναρωτιέμαι πως έφτασα να είμαι 30 χρονών και σε αυτή την κατάσταση. Ναι, πέρασα άσχημες καταστάσεις (μπούλινγκ σε ολόκληρο το γυμνάσιο και το λύκειο, χωρισμοί γονιών και γενικά τοξικό περιβάλλον) αλλά αυτό δεν δικαιολογεί τίποτα απ' όλα αυτά. Σκέφτομαι σοβαρά να ασχοληθώ με τον ακτιβισμό ή τον εθελοντισμό ή έστω να γραφτώ σε κάποιον σύλλογο, ό,τι νάναι, σκακιστικό; Αστρονομικό; Χορωδία; Δεν έχει σημασία, αρκεί να πηγαίνω κάπου, να έχω κάτι για το οποίο να ανυπομονώ, να μετράω αντίστροφα τις μέρες μέχρι να ξαναβρεθώ μαζί με αυτά τα άτομα, τα οποία δε θα μάθουν ποτέ πόσο πολύτιμη θα είναι για μένα η συντροφιά τους, ακόμα και αν αυτή θα διαρκεί μερικές ώρες την βδομάδα. Βαρέθηκα την μοναξιά, ακόμα και η σκιά μου λιγότερο μοναχική είναι από μένα αφού ανάλογα με το πως πέφτει το φως αποκτάει διπλή και τριπλή υπόσταση. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο παιδιά από το να πηγαίνεις βόλτα κάθε μέρα μόνος σου. Να μην έχεις κάπου συκεκριμένα να πας, ούτε κάποιο συγκεκριμένο άτομο να δεις, απλά να περιφέρεσαι άσκοπα στους φωτισμένους δρόμους σαν ένα αδέσποτο ζώο. Ή ίσως και χειρότερα από αδέσποτο επειδή ακόμα και τα αδέσποτα έχουν την αγέλη τους, ή έστω δεν έχουν την ίδια ανάγκη για συντροφικότητα με εμάς τους ανθρώπους. Ελπίζω να αλλάξουν όλα σύντομα επειδή νιώθω πως όσο προχωράω μόνος μου σε άδειους δρόμους τόσο περισσότερο πλησιάζω στο σκοτάδι και αφήνω πίσω μου το φως, δεν έχω κατάθλιψη αλλά φαντάζομαι πως και αυτοί που έχουν, κάπως έτσι ήταν πριν την αποκτήσουν, αδυνατώ να φανταστώ κάποιον που και φίλους έχει και σχέση και παρέα και είναι ικανοποιημένος από την ζωή του και νιώθει μία ψυχική σκοτοδίνη. Όλοι κάτι πέρασαν που τους έκανε να χάσουν την ισορροπία τους και ελπίζω να μην συμβεί το ίδιο και σε εμένα.