Η τρίπα

Σήμερα που ξανάρθε το καλοκαίρι βολτάραμε στην πόλη με τον Λουίς. Φύγαμε απ'το σπίτι χωριστά, εγώ έκανα το αγαπημένο μου τουρ σπίτι-Termini με το τραμ και μετά ποδαράτο μέχρι Monti. Σήμερα επιπλέον τού'δωσα και κατάλαβε Monti-Colosseo-Circo Massimo, δηλαδή ποδαρόδρομος με τα όλα του. Βρεθήκαμε στις παρυφές του λόφου Aventino και πιάσαμε να ανηφορίζουμε προς τα πάνω. 'Ηταν πολύ όμορφα. Έτσι απλά. Ναι, ξέρω, έχω κράξει συστηματικά την εμμονή των Ιταλών με την ομορφιά, αλλά πώς-να-το-κάνουμε-τώρα είναι κάτι μέρη σε τούτη την πόλη που είναι ρε παιδάκι μου πριν και πάνω απ'όλα αυτό ακριβώς. Τα κοιτάς και χαζεύεις "μα πόση ομορφιά, παααααααπαπά.." Ο Κήπος με τις Πορτοκαλιές εκεί πάνω ας πούμε είναι εντελώς έτσι. Επίσης είναι ταξίδι στο χρόνο, έχει βίλες, μοναστήρια βενεδικτίνων μοναχών, τη σούπερ ψαρωτική βασιλική της Santa Sabina, τη Βίλα του Ηγουμενείου της Μάλτας κι άλλα τέτοια ιπποτικά κατάλοιπα (που κατά γουικιπίντια δεν είναι καθόλου κατάλοιπα: το Τάγμα των Ιπποτών της Μάλτας, λέει, συνεχίζει τη δράση του κανονικά ό,τι κι αν σημαίνει αυτό και το 2008 που πέθανε ο τελευταίος Μέγας Άρχων εκλέξανε τον τωρινό). Αλλά δε με νοιάζει στην πραγματικότητα τίποτα απ'όλαυτά, με νοιάζει μόνο η απίστευτη βόλτα μέσα στις πορτοκαλιές και τις νεραντζιές, η απίστευτη θέα προς την πόλη και η τρύπα. Α ναι, η τρύπα ήταν αληθινό σοκ. Η τρύπα μέβαλε σε τριπάκι κανονικό, πρόκειται δηλαδή επί της ουσίας για τρίπα. Είναι μια μικρή τόση δα κλειδαρότρυπα πάνω σε μια πύλη στην piazza dei cavalieri di Malta. Μπροστά της μια μικρή ουρά από κόσμο που περιμένει να σκύψει να δει τι-θα-δει δημιουργεί το απαραίτητο σασπένς. Κάποια στιγμή φτάνει η σειρά σου και σκύβεις τελοσπάντων όλο προσμονή αν και μέσες-άκρες σού'χουνε σφυρίξει τι θα δεις: το σούπερ μέγα θόλο του Αγίου Πέτρου, αυτό θα δεις. Όταν το βλέπεις όμως σου κόβεται η ανάσα και στο σημείο αυτό θα δώσω τα συγχαρητήριά μου στο σκηνοθέτη. Είναι σπουδαία σκηνοθετημένη αυτή η εικόνα της κλειδαρότρυπας. Είναι κομμάτι από παραμύθι, κομμένο προσεχτικά και φυτεμένο στον πραγματικό κόσμο. Ο χρόνος σταματάει μόλις κοιτάξεις μέσα απ'την κλειδαρότρυπα. Ξεκινάει ξανά μόλις γυρίσεις στους άλλους που περιμένουν πίσω σου για να πάρεις μια ανάσα τύπου "μισό, δε γίνεται να τό'χω δει αυτό το πράγμα" και σταματάει ξανά τη δεύτερη φορά που σκύβεις εκεί μέσα. Με μένα τουλάχιστον έτσι έγινε. Τόλκιν. Η Χιονάτη κι οι 7 νάνοι. Όλου του κόσμου οι νεράιδες και τα ξωτικά, όλου του κόσμου τα παραμύθια βρίσκονται πίσω απ'αυτή την κλειδαρότρυπα. Το ξέρω, υπερβάλλω λιγάκι άμα κάτι με ενθουσιάσει κι αυτή η τρύπα μου πήρε τα μυαλά. Δείχνει όντως το θόλο της βασιλικής του Άη Πέτρου, καλά ως εδώ. Αλλά τον δείχνει σαν το πιο μαγικό πράγμα στον κόσμο, σαν το πιο σπάνιο και μοναδικό, σαν κάτι που αξίζει να περιμένεις όλη σου τη ζωή για να το δεις μια μέρα από κοντά. Γιατί δεξιά-αριστερά υπάρχει μια σχεδόν σκοτεινή στοά,  μια πολύ αμάσητη συστοιχία από τσαμπουκαλεμένα κυπαρίσσια που φτιάχνουν μια συνθήκη σταματημένου χρόνου: τίποτα δεν έχει σημασία, τίποτα δεν είναι πιο αληθινό και πολύτιμο από αυτό που διακρίνεται στο βάθος, λουσμένο στο φως. Πιστεύω ειλικρινά ότι ακόμα κι αν είχανε βάλει εκεί πέρα μια σακούλα με πατάτες θα σε ψάρωνε σημαντικά, πόσο μάλλον την υπερκούπολα. Αλλά το κέντρο βάρους εδώ δεν είναι η τελική εικόνα, είναι ο τρόπος που αυτός ο μαύρος κήπος σε παίρνει απ'το χέρι και συνοδεύει το βλέμμα σου ίσαμε το τέλος. Η τρύπα αυτή παίζει με ένα θεμελιώδες ανθρώπινο κόλλημα: αυτό που ονειρεύεσαι μέρα-νύχτα και θά'δινες τα πάντα για να σου συμβεί, αυτό που τελοσπάντων θες όσο τίποτα μπορεί να σου κόβει την ανάσα μόνο αν το βλέπεις από μακριά και στο βάθος ενός σκοτεινού και δύσκολου διαδρόμου. Κι άμα το φτάσεις; Δεν ξέρω. Ξέρω ότι τον Άγιο Πέτρο μπορείς να τον δεις από πολλά σημειά της Ρώμης. Μπορείς να φτάσεις δίπλα του και κάτω του και να τον χορτάσεις κανονικά. Τίποτα όμως δε συγκρίνεται με την ανατριχίλα της κλειδαρότρυπας που σου δημιουργεί την πελώρια λαχτάρα να κάνεις μια μέρα ΙΣΩΣ-ΑΜΑ-ΜΑ-ΤΟΝ-ΤΟΥΤΑΤΗ το όνειρό σου αληθινό. Άουτς δηλαδή. Κι επίσης πσσσ, ωωωωω, τσσ οι Ιππότες της Μάλτας... Αυτά.