Από πολύ μικρή, λες και το σύμπαν συνομωτούσε (αν είστε από αυτούς που ενστερνίζονται τις μαλακίες του Κοέλιο) σε διάφορες στιγμές της ζωής μου, όταν ήμουν μόνη και χρειαζόμουν βοήθεια, βρισκόταν κάποιος άγνωστος δίπλα μου και με βοηθούσε. Θυμάμαι για παράδειγμα μια φορά, πριν χρόνια, μόλις είχα μάθει να οδηγώ και μου έσκασε το λάστιχο. Δεν ήξερα τι να κάνω. Πανικοβλήθηκα, γιατί είχα διακόψει την κίνηση στη λεωφόρο. Χωρίς να το καταλάβω, εμφανίστηκαν δύο άγνωστοί μου οδηγοί οι οποίοι μου έσπρωξαν το αυτοκίνητο στο πλάι, και ένας Πακιστανός ντελιβεράς, με το σκουτεράκι του, ο οποίος ήρθε από το πουθενά, μου άλλαξε το λάστιχο και μετά έφυγε για να παραδώσει τα σουβλάκια του. Ή ένα καλοκαίρι στη Σκιάθο, όταν με είχε χτυπήσει ένα μηχανάκι και έφυγε. Συνήλθα στο ιατρικό κέντρο περιτριγυρισμένη από ξένους ανθρώπους οι οποίοι με είχαν μεταφέρει εκεί και δεν έφευγαν πριν βεβαιωθούν ότι είμαι καλά. Ακόμα θυμάμαι έντονα μια φορά, όταν είχα μάθει κάποια πολύ άσχημα νέα, τη συμπαράσταση μιας άγνωστης γυναίκας και τα τρυφερά της λόγια που μου έδωσαν κουράγιο.
Έχω άπειρα παραδείγματα που θα μπορούσα να απαριθμήσω εδώ, και είμαι σίγουρη ότι αν προσπαθήσετε κι εσείς θα θυμηθείτε πολλές φορές που κάποιος ξένος σας προσέφερε απλόχερα τη βοήθεια του. Και αν προσπαθήσετε ακόμα πιο πολύ, θα θυμηθείτε και περιστατικά που εσείς οι ίδιοι βοηθήσατε κάποιον άγνωστο. Νομίζω ότι είναι στη φύση μας, είναι η πρώτη αυθόρμητη σκέψη: «να βοηθήσω αφού μπορώ». Απλά κάποιες φορές η δεύτερη σκέψη είναι «άσε, που να μπλέκω τώρα».
Παρακολουθώντας όμως τα τεκταινόμενα του τελευταίου μήνα άρχισα να αμφιβάλλω για το πόσο φιλάνθρωποι είμαστε πλέον. Τελικά λέτε να έχουν δίκιο αυτοί οι γραφικοί που λένε ότι μας ψεκάζουν; Γιατί δεν εξηγείται αλλιώς τόση βλακεία και απάθεια συγκεντρωμένη σε τόσα μυαλά. Και τα περιστατικά είναι πάρα πολλά για να αντιμετωπιστούν ως μεμονωμένες περιπτώσεις. Η αρχή έγινε με το μένος εναντίον της παράστασης της Κιτσοπούλου, την οποία θυμήθηκε να θάψει μια κωλοφυλλάδα (προφανώς ελλείψει άλλων θεμάτων) μετά από τρεις μήνες που παιζόταν- με γεμάτα καθίσματα, συνεχίστηκε με τη σύλληψη του Παστίτσιου και κορυφώθηκε αυτές τις ημέρες με τα έκτροπα έξω από το θέατρο Χυτήριο.
Αυτό που με τρομάζει περισσότερο από όλα όμως δεν είναι το πλήθος γραφικών που βγαίνουν και φωνάζουν χωρίς επιχειρηματολογία επειδή αισθάνονται ότι τους βιάζουν τα χρηστά τους ήθη, αλλά το γεγονός ότι αυτός ο μαινόμενος όχλος (που εκεί δρα η ψυχολογία της μάζας, το domino effect κλπ, τα ξέρετε, μην τα ξαναγράφω) δεν έχει προσωπική άποψη για αυτό που βρίζει, απλά βρίσκει ένα στόχο για να εξαπολύσει την οργή που έχει μέσα του, για να ξαλαφρώσει. Ψάχνει έναν απτό εχθρό για να στρέψει εναντίον του τον χειρότερό του εαυτό, βρίζοντας και καταριώντας αυτόν τον άλλο, τον ξένο, τον διαφορετικό… Αναρωτιόμουν πόσα λίγα βήματα έχουμε διανύσει ως έθνος από τότε που καίγαμε στην πυρά αντίτυπα του Τελευταίου Πειρασμού, διαδηλώναμε έξω από τους κινηματογράφους για το αριστούργημα του Σκορτσέζε, και θέλαμε να αφορίσουμε τον Καζαντζάκη.. Τελικά το βιβλίο του καταγράφηκε στον κατάλογο απαγορευμένων βιβλίων της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας (ω ναι, έχουμε και τέτοιο) αλλά ευτυχώς ο ίδιος γλύτωσε τον αφορισμό.
Σίγουρα η πίστη είναι θέμα ιερό. Το ίδιο είναι όμως και ο σεβασμός στο δικαίωμα του συνανθρώπου να πιστεύει σε κάτι διαφορετικό από εμάς. Εμείς οι χριστιανοί θεωρούμε τον Ισλαμισμό μια πολύ καταπιεστική θρησκεία, όμως ο πρώτος «κανόνας» του είναι η παρότρυνση των πιστών του να διαβάσουν το κοράνι. Πόσους ένθερμους χριστιανούς ξέρετε που να έχουν διαβάσει την Αγία Γραφή; Οι περισσότεροι αναπαράγουν ότι ακούνε από τα κηρύγματα και τις περιλήψεις που κυκλοφορούν ευρέως. Λογικό… Είναι πιο εύκολο να σου πουν την περίληψη και μετά να αυτοσχεδιάσεις, παρά να αφιερώσεις χρόνο και να ακονίσεις την κριτική σου σκέψη για να διαμορφώσεις ιδίαν άποψη.
Μιλώντας με τον ελληνοαλβανό ηθοποιό και σκηνοθέτη της παράστασης Λαέρτη Βασιλείου πριν λίγους μήνες, περίμενα ότι η παράσταση Corpus Christi θα σκανδάλιζε ίσως κάποιους γραφικούς, αλλά με τίποτα αυτό το κύμα βιαιότητας και θυμού από τόσο κόσμο, και σίγουρα όχι αυτή την καθυστερημένη αντίδραση της πολιτείας. Ο Βολταίρος είχε πει κάποτε ότι τα πάντα είναι σχετικά, και γι’ αυτό ανεκτά. Προφανώς σε αυτό το παράλογο σύμπαν που ζούμε κάτι τέτοιο δεν ισχύει πια. Ότι δεν μπορεί να ενσωματωθεί στο πλειοψηφικό σύνολο, λοιδορείται και διαπομπεύεται εκτός της αγέλης. It’s a Brave New Worldφίλοι μου.
Σε αυτή την επικρατούσα παράλογη λογική, που μεσουρανεί η παρα-πληροφόρηση των δελτίων ειδήσεων και η τρομολαγνία, ότι δεν το καταλαβαίνουμε οφείλουμε να το κατασπαράξουμε. Έχω κουραστεί τόσο να το αντιμάχομαι διαρκώς γύρω μου, που τελικά ίσως θα παραδοθώ και θα συμφωνήσω. Και στην τελική εμένα ο Picasso δε μου αρέσει. Τι βλακείες είναι αυτές με τα κυβάκια κλπ; Άσε που σε εκείνο το διάσημο έργο του απεικονίζει ένα ανώμαλο συνονθύλευμα από γυναίκες, μωρά και ζώα και έχω υπόνοιες ότι ίσως πρόκειται για σκηνή κτηνοβασίας. Να το πω στον Ηλία να το τακτοποιήσει;
ΥΓ Μόνο να θυμηθώ να του πω ότι ο Picasso δε ζει πια. Μη δείρει κανέναν άσχετο φαλακρό γεράκο με κοιλίτσα. Μου αρκεί μόνο να καταστρέψει τον πίνακα..
σχόλια