Mindfucks & Soulfucks

ξέρεις τι μου γαμάει την ψυχή; ρητορική ερώτηση ήταν, πως να ξέρεις;
αυτό που με βιάζει πραγματικά, τελοσπάντων, είναι το γεγονός πως έχουν μαζευτεί οι φόβοι μου και οι ανασφάλειες μου όλοι μαζί, σαν συμμορία στην αρχή ενός στενού δρόμου, κι εγώ πρέπει να περάσω από αυτόν το δρόμο. και όπως καταλαβαίνει κανείς, εύλογα, φοβάμαι. και κάθομαι στα αυγά μου, που λες, και τους κοιτώ, και με κοιτούν, και περνάνε τα χρόνια. αδιάφορα για την τεταμένη ατμόσφαιρα που επικρατεί, αλλά με πολύ ξεκάθαρο το μήνυμα, ότι, "μάγκα, εμείς περνάμε. να ξέρεις". κι εγώ στέκομαι ασφαλής στο σπίτι μου, σαν κότα σε κοτέτσι φαντάσου το, και όλο λέω "σε έξι μήνες θα περάσω απ' το στενό, σε οκτώ μήνες θα περάσω απ' το στενό, σε ένα χρόνο θα περάσω απ' το στενό". και τελικά έρχεται το εξάμηνο, παρέρχεται το οκτάμηνο, και φεύγει το έτος, κι εγώ είμαι ακόμα στο κατώφλι μου.

ξέρεις τι άλλο μου γαμάει την ψυχή; ρητορική ερώτηση κι αυτή.
το ότι έρχονται διάφοροι, σημαντικοί και ασήμαντοι άνθρωποι, περαστικοί, ξένοι και κοντινοί και μου λένε ότι είμαι καλά εκεί που είμαι, κι ότι δε χρειάζεται να περάσω ανάμεσα από κανένα φόβο μου κι από καμία μου ανασφάλεια. όμως δεν είναι αυτό που ασελγεί πάνω μου τελικά, αλλά το ότι με πείθουν ρε φίλε! και γυρνώ πάλι στον καναπέ μου, στα πλάνα εξαμήνου, στη δουλειά μου, και σε ότι άλλο "τρέχει κανονικά" στη ζωή μου, συντηρώντας την επικρατούσα σχέση μου με τις φοβίες μου. και τότε είναι που ουρλιάζω σιωπηλά μέσα μου διερωτώμενος, τελικά ποιος στο πούτσο (sic) αποφασίζει για το τι δρόμους θα διαβώ; και κάνω τόσο θόρυβο που, εν κατακλείδι, δεν ακούω την απάντηση.

και, ακόμα ακόμα, ξέρεις τι άλλο μου γαμάει την ψυχή;
το ότι όσο οι ως άνω παράγραφοι γίνονται πραγματικότητα, δίνοντας μια πιο πραγματική υπόσταση στους φόβους μου και στα λόγια που με προτρέπουν να κοιτάξω αλλού, γεννιέται ένας φόβος ακόμα. αυτός που με κάνει να διστάζω να πράξω, για να μην "αδικήσω" εν τέλει όλους όσους μου είπαν να κάτσω στα αυγά μου. φαντάσου το σαν μια φοβία συνεπικουρούμενη από μια ήττα. μια ξεκάθαρη ήττα. ακόμα χειρότερα δηλαδή. και μετά ξανά αναρωτιέμαι, τελικά ποιος στο πούτσο (sic) αποφασίζει για το τι δρόμους θα διαβώ; και κάνω τόσο θόρυβο που, εν κατακλείδι, δεν ακούω την απάντηση. πως το λένε στο χωριό σου αυτό; σωστά! φαύλος κύκλος.

ξέρεις όμως τι μου γαμάει πραγματικά το μυαλό;
okay, εκτός από την ποίηση του baudelaire, τον πόνο ενός tattoo, τις περιγραφές του orwell στο down and out in paris and london, την αυγή, την βροχή, τα ταξίδια με τραίνο, και τα αγγίγματα στο σβέρκο. η ιδέα ότι ίσως αυτή τη φορά είμαι πιο κοντά από ποτέ στο να βγω απ' το κοτέτσι, και από κότα να μεταμορφωθώ σε χελιδόνι του ναύτη jerry. δίχως αυταπάτες, δίχως μεγαλόπνοες ιδέες για το τι θα βρω στο τέλος του δρόμου, δίχως την πεισματάρικη άποψη ότι αυτό θα είναι το σωστό, αλλά τουλάχιστον, θα μπορώ να λέω στον τύπο στον καθρέφτη ότι διαχειρίστηκα την αυτοδιάθεση μου όπως ακριβώς, εγώ, και εγώ μόνο, θέλησα.
κι αυτό είναι πολύ βαρύ χαρτί ρε φίλε.