Μεγάλωσα στην Κρήτη με τον παππού και την γιαγιά.
Ο πάππος, λεβεντάνθρωπος Κρητίκαρος φάνταζε γίγαντας μπροστά μου.
Παράξενος και αντιφατικός. Αυστηρός και συνάμα τρυφερός. Μερακλής αλλά και τσιγγουνάκος (σόρρυ παππού). Μου άρεσε να τον βλέπω να ξυρίζεται...Να βράσει νερό, να κάμει σαπουνάδα, να ακονίσει το ξυράφι... Ολόκληρη τελετή!
Λάτρης του ωραίου φύλου αλλά και με το αμίμητο " Ωρή, Αμαλία, εγώ εν εθυμήθηκα να πιω νερό, γιάντα εσύ δε μου το 'πες;;;". Τι άκουγε και η γιαγιά μου!!!
Κάθε απόγευμα με έβαζε μπροστά στη μηχανή " να πάμε να ταΐσουμε και τσ' άλλους".
Να πάμε στον κήπο...Το βασίλειό του και η δική μου χαρά.
Να ανέβω να μαζέψω τα σύκα, τα σταφύλια και να ταΐσω τα περιστέρια.
Κάθε βδομάδα έβαζε "καζάνι" - ήταν σαπωνοποιός.
Ανέβαινα κρυφά στην ταράτσα, ξάπλωνα και κοιτούσα από τον φεγγίτη το σαπούνι να κοχλάζει...
Πώς με έβλεπε;;;
Τότε ακουγόταν σ΄ όλη τη γειτονιά η φωνή του: Ωρέ, μαϊμούνι, δε σου 'χω πει να μην ανεβαίνεις στην ταράτσα;;;
Φοβόταν ο δόλιος μη ζαλιστώ από τις αναθυμιάσεις και γίνω...σαπούνι!
Μετά, η χαρά μου να τον βοηθήσω να κόψουμε το σαπούνι και να βάλω τη σφραγίδα του σε κάθε πλάκα.
Κάθε Κυριακή μας πήγαινε στο Παλλάς για..."περτικαλάδα". Από το σπίτι με ειδοποιούσε να μην παραγγείλω παγωτό. "Δε θα κάμω εγώ πλούσο τον Μανουσάκη"!!!
Όταν μεγάλωσε πια, καθόταν με τους φίλους στο καφενείο...κι όποτε περνούσε καμιά τουρίστρια..." Θυμάσαι ορέ Γιωργιό, τότε που ΄μασταν ΄ρσενικά;; ".
Στο γραφείο του πάνω οι φωτό άλλαζαν...Βασιλιάς...Παπαδόπουλος...Παπανδρέου (πατέρας και γιος - τον ΓΑΠ τον νεότερο δεν τον πρόλαβε).
Μόνο ο Βενιζέλος ήταν σταθερή αξία.
Του άρεσε να διαβάζει...να μαθαίνει...με ρωτούσε συνέχεια διάφορα...
Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά;
Όταν έβλεπε καμιά παραολιά ή δεν καταλάβαινε κάτι έλεγε "Πάσα εις κι ο νους του".
Του εξηγούσαμε για την περίσσεια γραμματική της φράσης του αλλά μπααα...
"Εμένα έτσι μ΄αρέσει!!!!"
Κι εμένα πάππο μου, έτσι μ΄αρέσει: Πάσα εις κι ο νους του!!!
σχόλια