Η συνέντευξη του γ.γ. της Χρυσής Αυγής στον ΣΚΑΪ στον Κωνσταντίνο Μπογδάνο προκάλεσε πολλές αντιδράσεις. Δεδομένου ότι σύμφωνα με την κυρίαρχη αριστερόστροφη θεώρηση είναι «κακό» να δίνεις βήμα στους ακροδεξιούς, επειδή έτσι τους δίνεις την ευκαιρία να αυξήσουν την πολιτικό-κοινωνική τους επιρροή, οι αντιδράσεις ήταν αναμενόμενες. Βέβαια αυτή η ανάλυση πάσχει: παίρνει ως δεδομένο ότι οι Έλληνες είναι τόσο ανόητοι που πρέπει να τους προστατεύουμε από τις «κακές επιρροές» –έστω και αν μεταχειριζόμαστε έτσι ένα κατεξοχήν όπλο της ακροδεξιάς: την λογοκρισία.
Υποστηρίζουν ότι ο δημοσιογράφος του ΣΚΑΪ έδειχνε να μην έχει καμία επαφή με την πολιτική και την κοινωνία και ότι εξισώνει την αριστερή και τη δεξιά βία. Στο όνομα του κ. Μπογδάνου κατηγορούν το «αστικό μπλοκ» για αναξιοπιστία «γιατί έχει μάθει να επικαλείται τη δημοκρατία μόνο όταν νιώθει να χάνει τη προνομιακή διαχείριση του φόβου» (http://www.lifo.gr/team/readersdigest/33268). Αλήθεια; Μα το «αστικό μπλοκ» δεν ήταν αυτό που φώναζε εδώ και χρόνια για το πόσο επικίνδυνο είναι το κλίμα τυφλής βίας και παρανομίας που είχε κατακλύσει το δημόσιο χώρο τα τελευταία χρόνια, φαλκιδεύοντας την δημοκρατία μας; (από τα γιαούρτια στους «μνημονιακούς» δημοσιογράφους και το χτίσιμο καθηγητών στα γραφεία τους, μέχρι τα χάπενινγκ του ΠΑΜΕ και του κ. Φωτόπουλου).
Κατηγορούν τον κ. Μπογδάνο για το ύφος, τις ερωτήσεις του και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Βέβαια στη θεωρία είναι όλα πολύ εύκολα και ο Έλληνας ως κατεξοχήν «προπονητής της εξέδρας» θεωρεί ότι θα μπορούσε να κάνει καλύτερες ερωτήσεις στον κ. Μιχαλολιάκο. Μόνο που τους διαφεύγει μια μικρή «λεπτομέρεια»: Σαν να ξεχνάμε ότι με έναν συνομιλητή τύπου Μιχαλολιάκου δε μπορείς να κάνεις διάλογο! Συνέχεια διακόπτει, αρχίζει να απαντάει πριν ολοκληρωθεί η διατύπωση της ερώτησης και γενικά κάνει ότι μπορεί για να προκαλέσει σαματά, ουρλιάζοντας, πετώντας σοφιστείες και λαϊκίστικα τσιτάτα. Συγνώμη, αλλά πιστεύω ότι με αυτούς τους όρους ακόμα και ο ικανότερος δημοσιογράφος στη γη δε θα μπορούσε να πάρει μια πολύ καλύτερη συνέντευξη.
Το ερώτημα που με απασχολεί από χθες είναι αν αυτή η συνέντευξη έπρεπε να γίνει, αν είχε κάποιο ιδιαίτερο νόημα πέραν της αναμενόμενης υψηλής τηλεθέασης. Ακόμα δεν έχω καταλήξει κάπου. Πάντως ίσως για πρώτη φορά να είδαμε πόσο γυμνός είναι ο βασιλιάς. Το ότι ο παρουσιαστής της εκπομπής κατάφερε και τον τσάντισε, το ότι τον έκανε να χειρονομεί, να απειλεί, να σφίγγει τη γροθιά του και να παίζει με τη γραβάτα του, εμένα μου άρεσε. Δε νομίζω ότι είχαμε δει ποτέ ως τώρα κάτι τόσο αποκαλυπτικό για τον κ. Μιχαλολιάκο.
Βέβαια ακόμα και αυτή η ανάγνωση είναι υπό αίρεση. Αμφιβάλλω αν το αμόρφωτο κοινό του κ. Μιχαλολιάκου άλλαξε γνώμη με όσα είδε χθες. Οι υπόλοιποι μπορεί να βρήκαμε μερικούς ακόμα καλούς λόγους να αντιπαθήσουμε την Χ.Α., αλλά οι φαν του πιθανότατα θα νομίζουν ότι ο «αρχηγός» έσκισε, ότι τάπωσε τον δημοσιογράφο του ΣΚΑΪ, ότι τα έχωσε στο σύστημα κοκ.
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει μια πολύ μεγάλη ομοιότητα στον τρόπο με τον οποίο τοποθετήθηκαν τα δύο άκρα απέναντι στη συνέντευξη Μιχαλολιάκου. Ακροδεξιοί και αριστερόστροφοι λαϊκιστές ενοχλήθηκαν από το φλέγμα, την ψυχραιμία και την νηφαλιότητα που επέδειξε ο κ. Μπογδάνος και την «αστική ευπρέπεια» με την οποία αντιμετώπισε έναν τόσο κακό συνομιλητή. Πιθανότατα θα προτιμούσαν στη θέση του έναν δημοσιογράφο σαν τον κ. Τράγκα, που θα κούναγε το δάχτυλο, θα σήκωνε το φρύδι και θα απαντούσε με ουρλιαχτά και ύβρεις στις σοφιστείες Μιχαλολιάκου. Αυτό μάλιστα, θα ήταν ένα πολύ καλό δείγμα μαχητικής δημοσιογραφίας, ε;
