Τον τελευταίο καιρό έχουμε γίνει όλοι θεατές στις μεσαιωνικές τακτικές που προσπαθούν να θέσουν σε εφαρμογή μειοψηφίες της κοινωνίας, με προσχήματα που αγγίζουν βαθμό γελοιότητας, συγκριτικά με την υπόλοιπη κατάσταση που επικρατεί στην χώρα.
Διαμαρτυρία για έργα τέχνης, επειδή προσβάλλουν τις απαρχαιωμένες αντιλήψεις κάποιων. Σε μια κοινωνία βυθισμένη σε έναν οικονομικό και κοινωνικοπολιτικό σκωταδισμό, επί χρόνια, καταφθάνουν μηνύσεις προς θεατρικές παραστάσεις, σαν να έλιωσαν οι πάγοι και να βγήκαν στην επιφάνεια νέα είδη παθογόνων μικροοργανισμών, που τόσα χρόνια ήταν "αδρανοποιημένα". Την ώρα, που οι αυτοκτονίες συνανθρώπων μας αυξάνονται με ρυθμό γεωμετρικής προόδου, κάποιοι κάνουν προσπάθειες φίμωσης της Τέχνης. Κάποιοι έχουν λάβει τον ρόλο του κομπάρσου, να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο από τα ρεαλιστικά προβλήματα που θα έπρεπε να τον απασχολούν και να τον στρέψουν σε ψευδοπροβλήματα.
Αυτό το θέατρο του παραλόγου, ποιος θα το μηνύσει; Ποίος θα βάλει τέλος, σε αυτούς τους ατάλαντους ηθοποίους της πολιτικής, που ξαναανεβάζουν την ίδια παράσταση, εδώ και χρόνια, ξανά και ξανά; Δεσμώτες χειροπόδαρα εμείς, στο τέλος της παράστασης τους χειροκροτάμε, αφού βγάλουμε τα δεσμά για ένα λεπτό και μετά από την αρχή, πάλι, παραμένουμε θεατές του ίδιου έργου, σιωπηλοί.
σχόλια