Η συνέχεια...
Δεν θυμάται κάτι άλλο από εκείνες τις σκοτεινές μέρες. Μόνο τον ηρώα της, που της έδωσε μια υπόσχεση μαζί με την αγκαλιά. «Εγώ θα είμαι πάντα εδώ για σένα, θα σε προστατεύω και θα σε αγαπώ.» «Για πάντα;» «Για πάντα».
Και τελικά να που το μόνο που έμεινε ήταν τα λόγια του. Οι μεγάλοι έρωτες μπορούν να οδηγήσουν στην καταστροφή. Το μίσος με την αγάπη είναι ισάξιοι αντίπαλοι, που βρίσκονται στο ίδιο μέρος της ψυχής. Το μόνο που τους χωρίζει, είναι μια λεπτή, αδιόρατη γραμμή, όπου η αγάπη βρίσκεται από τη μία και το μίσος απέναντι της. Βάζουμε ανθρώπους μέσα στην ζωή μας και έπειτα η ψυχή τους βάζει από τη μεριά της αγάπης. Πάντα από τη μεριά της αγάπης! Το μίσος τους παίρνει ύπουλα με το μέρος του, έχοντας ως συμμάχους τον εγωισμό και την ανασφάλεια.
«Σ'αγαπώ, σε μισώ, όπως και να 'χει είναι πολύ»
Το διάβασε σε ένα χαρτί κολλημένο στο παγκάκι. Ό,τι υπάρχει μέσα στη ψυχή και δε βγαίνει από το στόμα, αποτυπώνεται στο χαρτί. Με ακόμη μεγαλύτερη σαφήνεια και ειλικρίνεια, μια ανιδιοτελής κατάθεση ψυχής. «Είναι πολύ.»
Κοιτάζει τον ουρανό και βλέπει τα χελιδόνια να πετάνε. Ίσως για εκείνα να είναι πιο εύκολα τα πράγματα. Όμως και εκείνα ζουν, πονάνε, επιβιώνουν. Και όχι, δεν πεθαίνουν τραγουδώντας. Πεθαίνουν σιγά και αθόρυβα. Όπως πέθανε και η αγάπη του για εκείνη. Άραγε η αγάπη πεθαίνει;
Όχι δεν το δέχομαι. Η αγάπη δεν τελειώνει. Δεν είναι μια κατάσταση, δεν είναι κάτι που έρχεται και κάτι που φεύγει μετά από λίγο. Η αγάπη δεν είναι ο προορισμός, είναι το ταξίδι για να φτάσεις. Και όταν φτάνεις δεν κοιτάς το μέρος, αναπολείς το ταξίδι.
Πάντα σε αυτό το παγκάκι έβλεπε ζευγάρια μεγάλης ηλικίας να κάθονται αγκαλιασμένα. Αυτός το λάτρευε. Αυτή πάλι όχι. Δεν ήξερε τα καλά του να γερνάς και να μεγαλώνεις με τον άλλο. Και τώρα το ζήλευε. Γιατί ήξερε ότι δεν θα το είχε ποτέ.
Όλα στο μυαλό της είναι μπερδεμένα. Ποιος να φταίει άραγε; Να φταίει αυτή; Να φταίνε τα βιώματα της; Να φταίει ο ήρωας; Μήπως δεν ήταν ήρωας; Και τώρα τι;
Τόσες ερωτήσεις με τόσες πολλές ενδεχόμενες απαντήσεις! Όλα σωστά και όλα λάθος. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν υπομονή. Άλλωστε, χρόνος υπήρχε άπλετος. Είχανε συμφωνήσει...
σχόλια