Ένιωθα περήφανη που είμαι Ελληνίδα.. μα πια νιώθω ντροπή.. που αυτήν την νέα γενιά, την απαλλαγμένη από το δικό μας όνειρο "της θέσης στο δημόσιο" την χαντακώνουμε και την καταδικάζουμε σε πείνα, αμορφωσιά και εξορία..
Που εμείς, που σαν λαός υμνούσαμε την φιλοξενία κ την ικεσία, τώρα δολοφονούμε ξένους μετανάστες, με ασήμαντη αφορμή..
Που στα σχολεία θα αρχίσει το συσσίτιο, όπως στην κατοχή επειδή τα παιδιά μας πεινάνε..
Που δεν μπορώ να ονειρεύομαι για τα παιδιά μου..
Που δεν ξέρω πως να παρηγορήσω μαθητές μου για τους πατεράδες τους που ήδη έφυγαν μετανάστες..
Που έχουμε αφήσει την μοίρα μας στους κλέφτες μας..
Που μας κλέβουν τα πάντα κι εμείς αποβλακωνόμαστε με τούρκικα..
Που σκύβουμε και συμβιβαζόμαστε όλο και περισσότερο..
Μα πιο πολύ από όλα, ντρέπομαι που για ακόμη μια φορά επιβεβαιώνουμε την ιστορία που μας έμαθε πως είμαστε ανίκανοι σαν λαός να ενωθούμε κ να αντισταθούμε σαν γροθιά, γιατί ακόμη και τώρα ο ένας σκέφτεται πως να βγάλει το μάτι του άλλου...
