Κάθε που σουρουπώνει η ψυχή αγωνία διπλά για τα μελλούμενα και αμφιταλλαντεύεται οδυνηρά στη συνέχεια και τη μοναξιά της.
Ο ύπνος είναι το μόνο γιατρικό μα βαθύς καθώς τον θέλει η ταραγμένη ψυχή δεν έρχεται' παρά με ένα εξωστρεφές "Με συγχωρείτε για την καθυστέρηση".
Ως εκείνη τη στιγμή η περιπλάνηση στο ξύλινο πάτωμα τρίζει τα σωθικά και αυτή η σειρήνα μπορεί να σκίσει τον άνεμο μέχρι να διανύσει την απόσταση που μας χωρίζει.
Ο άνεμος έχει το κύρος του πολυταξιδεμένου, του πανταχού παρόντα.
Σίγουρα θα ξέρει, σίγουρα θα πει αλήθεια.
Και τότε η θύελλα αλλάζει τη βεβαιότητα των αγαθών όπως μου έμαθαν προθέσεων και το καλό-περίεργο!-δε νικάει ούτε αυτή τη φορά η ρέντα του αδίκου δε συζητιέται κι η φωνή στο mute δε βγαίνει να σου πω σκέψου μέσα σου να δεις την αλήθεια θυμήσου και ψάξε τα ενθύμιά μας, άλλο δεν έχω πειστήριο της ισόβιας καταδίκης μου στο απύθμενο μονήρες του μαζί που ονειρεύομαι.
Ούτε απόψε θα νυστάξω λογικά αν το ποτό δε σ' έπιασε πολύ και δεν έμαθες καλά τους στίχους των νέων τραγουδιών σου η μουσική και τα χαρτιά μου θα ναι ανοιχτά και πάλι στο τραπέζι και θα θροίζουν ανήσυχα και μισά.
Η φωνή δε θα βγαίνει και το πάτωμα τρίζοντας θα υπενθυμίζει την ισόβια καταδίκη μου στο μονήρες του μαζί που ονειρεύομαι.
