Παρακολούθησα σήμερα την θεατρική παράσταση ''Ο επιθεωρητής έρχεται'' και καθώς στεκόμουν όρθιος στο αστικό για στο σπίτι σκεφτόμουν το συμβολισμό των όσων είδα και άκουσα. Το έργο, πιο επίκαιρο από ποτέ, μιλά για την ατομική ευθύνη και πως από αυτή οδηγούμαστε στη συνολική. Πως δηλαδή μια μεμονωμένη πράξη, μπορεί να αποτελέσει μέρος μια μεγάλης αλυσίδας με ολέθρια αποτελέσματα.
Ολόκληρη η ελληνική κοινωνία, τα τελευταία τριάντα χρόνια, είναι δομημένη σε αναρίθμητες, μικρές μεμονωμένες ευθύνες, οι οποίες, αποκτώντας πλέον ενιαίο σώμα, πελώριο σώμα, έρχονται και βυθίζουν τη χώρα στο σκοτάδι και τη μιζέρια. Από τον πολιτικό που κάνει ''μπίζνες'' σε βάρος του δημοσίου ταμείου ως τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας που δεν χτυπά εισιτήριο στο αστικό. Από τον βουλευτή και δήμαρχο που βόλεψε στο δημόσιο κάμποσα εκλογικά σταυρουδάκια έως τον απλό πολίτη που αγόραζε πειρατικά CDs.
Όλες αυτές οι μεμονωμένες πράξεις δημιούργησαν μια ακολουθία η οποία οδήγησε τη χώρα στο χείλος του γκρεμού. Αυτό όμως δεν έχει γίνει κατανοητό ακόμα στο μυαλό του Έλληνα που βρίσκει τη λύση του δίνοντας εκ νέου δύναμη στο φασιστικό περιθώριο. Δικαιολογώντας την ψήφο του με φράσεις όπως ''αυτοί τουλάχιστον δεν τα έφαγαν''. Πότε θα καταλάβουμε ότι φταίμε ΟΛΟΙ; Άλλοι πολύ άλλοι λιγότερο, δεν είναι όμως καιρός τώρα να μοιράσουμε ευθύνες. Όσο συνεχίζουμε να παριστάνουμε τα θύματα, λύση στο αδιέξοδο δεν θα βρεθεί. Η κρίση θα μπορέσει να ξεπεραστεί μόνο όταν ο λαός συνειδητά αποδεχθεί την ευθύνη που φέρει για την κατάσταση . Και αυτό γιατί μόνο ο λαός μπορεί να ανατρέψει τα δεδομένα.
Να βασιστούμε σε ποιους; Στους πολιτικούς που δημιούργησαν ή διαιώνισαν το πρόβλημα; Ή μήπως στους ''αριστούχους μαθητές που όλοι φθονούν'' Γερμανούς, όπως τους χαρακτήρισε ο Σόιμπλε. Αν η Γερμανία δεν είχε συμφέρον από την κρίση, θα είχε λύσει το θέμα σε μισή ώρα κύριοι. Επομένως; Αν υπάρχει μια ελπίδα αυτή είναι ο λαός. Αλλά για να ενεργοποιηθεί ο λαός πρέπει να αποδεχθεί ότι φέρει τη δική του σημαντική ευθύνη. Την ευθύνη της επανεκλογής των καταστροφέων καθώς και της συνενοχής σε παράνομες δραστηριότητες. Ακόμη και η ελάχιστη, η ασήμαντη συμμετοχή καθενός προστέθηκε σε μια μακριά αλυσίδα τέτοιων δράσεων, η οποία, δεν είναι πλέον ασήμαντη αλλά αποτελεί το σαθρό ελληνικό κράτος σχεδόν στο σύνολό του. Όσο ο λαός ρίχνει όλο το φταίξιμο αλλού, θα εξακολουθεί και να στηρίζει τις ελπίδες του σε άλλους ''σωτήρες''. Μόνο αν παραδεχτούμε πως φταίξαμε και εμείς, θα μπορέσουμε να παλέψουμε για να διορθώσουμε τα πράγματα. Το πρώτο βήμα λοιπόν πρέπει να είναι αυτό. Όπως ειπώθηκε και στο έργο: Αν δεν έχει μείνει τίποτα άλλο να μοιραστούμε, ας μοιραστούμε την ευθύνη.
