Περπατάω σε ένα σκοτεινό δρομάκι και ξαφνικά νιώθω να με παίρνει ο αέρας.....Τραβιέμαι πίσω...δεν καταλαβαίνω αν με τραβάει η σκέψη μου έχει σαλέψει το μέσα μου ή έχει πολύ αέρα...
Άξαφνα πέφτω σε μια λακούβα, νιώθω πως έχω πέσει σε λούμπα.
Νιώθω να πληρώνω παλιές αμαρτίες αλλά όχι....η αλήθεια με απατά κάποιος με μισούσε και με έκανε να πνιγώ στις σκέψεις μου βαθιά.
Δεν ξέρω πως να βγω νιώθω να αργοπεθαίνω, μου κόβεται η ανάσα μα συνεχίζω να υφαίνω.Υφαίνω ελπίδες για όταν θα βγω.Να πραγματοποιήσω τα όνειρα μου ό,τι κι αν γίνει, αυτό ποτέ δεν το ξεχνώ. Κι αν κάποιος με σαμποτάρει το εγώ μου θα κλατάρει.
Αρνούμαι να βγω απ'το θάνατο θαρρείς και τον γουστάρω μα ίσως το είναι μου εξιτάρω.
Έχω μπερδευτεί με την πραγματικότητα και τις σκέψεις που πλέον δεν διέπονται από ρεαλιστικότητα, ψάχνω τον δρόμο τον αληθινό μα χάνομαι στον ψεύτικο. Ξαφνικά βλέπω λιακάδα έξω από το λάκκο και νιώθω να ανυψώνομαι...από αγγέλους-μια δεκάδα.
Η δύναμη μέσα μου με έκανε να βγω, τώρα θα έχω ιστορίες να εξιστορώ.
Γύρω μου είναι όλα κίτρινα, μοιάζει σαν το φως της νίκης και με μία μου σκέψη νιώθω σαν πλημμελειοδίκης.
Αποτραβώ τους φίλους μου χωρίς υπαρκτό λόγο, ζουμάρω στα δικά μου θέλω αλλά αναζητώ ένα σινιάλο, για να προχωρήσω έναυσμα θέλω.
Μπορώ να ξεχωρίσω το ξέρω καλά αλλά πνίγομαι μες της ψυχής μου τα νερά.
Είναι φαύλος κύκλος ή η ζωή μου κάνει πλάκες;
Αυτό θα το μάθω μόνο αν βγω από τις τράκες.
Αμάξια παντού συγκρούονται θέλουν να με φάνε, νομίζω είναι οι εχθροί μου που γουστάρουνε να με ταρακουνάνε.
Μα πατάω γκάζι στης φαντασίας το αυτοκίνητο και κάνω πέρα κάθε εχθρό, αν και μοιάζει αεικίνητος.
Τώρα είναι τελείως απαθής, χάρη στις πράξεις μου έχει γίνει μετριοπαθής.
Οι αισθήσεις μου δεν με απατάν και μου δείχνουν το δρόμο, τώρα για κάποιο λόγο βρίσκομαι σε ένα δρόμο με έναν καταγεγραμμένο φόνο.
Είναι ο φόνος των φοβίων μου, κατανίκησα τα πάντα.
Τώρα νιώθω ισχυρή και ελεύθερη μπορώ να κάνω τα πάντα.
Δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι αλήθεια όλα αυτά ή απλά ένας εφιάλτης για ακόμα μια φορά.
Μα μόνο αν ξυπνήσω την αλήθεια θα αντικρίσω.
Τα χρόνια δυστυχώς περνάνε και είμαι σε στασιμότητα θέλω να ξυπνήσω όμως είμαι σε λήθαργο στην πραγματικότητα.
Θέλω τη ζωή να ζήσω μα κάποιος με εμποδίζει, ρίξτε ένα σκοινί στο αυλάκι και θα δείτε την ψυχή μου να αναβλύζει.
Ένα δάκρυ κυλά και εκπέμπει άσπρο φως, ξάφνου πέφτει κάτω και φυτρώνει ευθύς και εμπρός.
Ένα δεντράκι βγαίνει, είναι ο φορέας της σωτηρίας μου.
Σκαρφαλώνω.....μα αγκάθια γεμίζουν τα χέρια μου, αιμορραγώ μα υποβαθμίζω τον πόνο μου, η θέληση μου με κάνει να μην χαραμίζω το χρόνο μου.
Όπως ανεβαίνω μου κόβεται το χέρι, ένα γέλιο ακούω φαίνεται ένας εχθρός μου χάρηκε το κακό μου θέλει.
Φτάνω στον κόσμο αρτιμελής αλλά δυνατή όσο ποτέ, από την χαρά μου η ευτυχία είναι υπαρκτή όχι πλέον ιδεατή.
Τώρα μπορώ πλέον να πραγματοποιήσω ακόμα και ανύπαρκτα όνειρα και σκέψεις.
Είμαι μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου δεν μπορώ να ξεφύγω αλλά τουλάχιστον ξέρω ποια είμαι, ξέρω που πάω, ξέρω με το επόμενο μου βήμα που πατάω, ξέρω ποιον πλανήτη κατακτάω, ξέρω τους εχθρούς μου να τους αγαπάω, τους φίλους μου να τους εκτιμάω και όποτε ζητάν βοήθεια να στέκομαι δίπλα τους και να μην τους τυραννάω, μα το σημαντικότερο ξέρω ποιον φόβο πατάω.
σχόλια