Το συνημμένο κείμενο γράφτηκε στις 25/4/2003. Δέκα χρόνια, πολλά διαβάσματα, πολλές μουσικές και μια μεγάλη αγάπη μετά, ακόμη ίδια κοιτάω τον κόσμο, η κάποτε αθώα (?) συντάκτις. Δεν ξέρω αν αυτό λέει πιο πολλά για μένα ή για τον κόσμο, φέτος, όμως, σαν κάπως να μ' έπιασε η άνοιξη αλλοιώς. Θυμήθηκα το ρυθμό των 25 χρόνων μου και, αναπόφευκτα, και τις λέξεις που εξαιτίας του ταίριαζα στον παλιό υπολογιστή μου στην Θεσσαλονίκη. Δεν έχει τίτλο - εκτός από την ονομασία του αρχείου που δηλώνει μόνο τη σειρά του στα ηλεκτρονικά ημερολόγια της πρώτης σοβαρά ενήλικης γυναικείας χρονιάς μου. Δεν ξέρω αν φταίει η δεκαετία, η άνοιξη ή ο καινούργιος δίσκος των Κόρε. Ύδρο. ή όλα μαζί και όσα κρύβονται πίσω τους, θέλησα, πάντως, να το μοιραστώ- ίσως και για να μην μπορώ μετά να μπω στον πειρασμό να το διαγράψω, αφού πάντα θα τριγυρνάει πια στα δίκτυα και τους ιστούς.
Ευχαριστώ ζεστά όποιον κάνει τον κόπο να το διαβάσει και ευχαριστώ και εκ των προτέρων αν επιλέξετε να το δημοσιεύσετε. Και πάντα ευχαριστώ την αγάπη που μ'έκανε να το γράψω- ακόμη κι αν τέλειωσε, αυτός ο ρυθμός δεν παύει μέσα μου, τον χρωστάω και, τις καλές μέρες, που είναι όλο και συχνότερες, τον σκέφτομαι και χαμογελάω.
Πολλή αγάπη και πολλή άνοιξη σε όλους λοιπόν
Έτσι με φωνάζει ο κολλητός μου εδώ και 14 χρόνια
συνεπώς
έτσι πρέπει να υπογραφεί και το mail
αφού αυτό ήμουν και τότε που το έγραφα
Το Παταπούφι.-
λίγο πολύ σ' αγαπώ μια τεχνητή λίμνη η σκέψη φοβάμαι πως μεγάλωσα πολύ
ο πόνος περνάει η χαρά – στη χαρά μου σε θέλω. Το βράδυ τη νύχτα
στη θάλασσα φωτιά η μουσική μου ήταν είναι και δεν θα είναι ποτέ η ίδια χωρίς πάθος χωρίς αέρα ασφυξία η γνώση η αποτυχία το κορμί το κέλυφος. Ένα χέρι μέσα μου τραβάει και με σκίζει σε χαρτοπόλεμο
όλες οι λέξεις άχρηστες τη στιγμή που με φιλάς.
Δε με φιλάς πια.
Μπορεί ίσως επειδή γιατί πιθανόν οι αυτοματισμοί της συνείδησης με βγάζουν ψεύτρα με βγάζουν μικρή για τέτοιο δρόμο και τότε τι. Τότε τίποτα καλό τίποτα κακό . μόνο τίποτα. Θέλω. Δίκιο έχεις δίκιο έχουν μόνο άδικο εγώ που συνεχίζω να είμαι εδώ. Αν ίσως κάποτε στο μέλλον ο χρόνος παγίδα τα βασίλεια πέφτουν οι πρίγκηπες είναι κουρέλια να σκεπάζεις τη μοναξιά σου μη κρυώσει και μείνεις μόνη θα 'θελα να αν μπορούσα στη χαρά μου να αντιπαρατάξω ένα στρατό αγάπες και να γίνει πόλεμος να νοιώσω ζωντανή. Ηλίθια. ήμουν παιδί ποτέ. Τότε. Έπαψα.
Γιατί το αίτιο το αιτιατό η συνέπεια η μια αλήθεια έγινε πολλές
δεν υπάρχει ορίζοντας δεν υπάρχει κόσμος δεν υπάρχει το νόημα.
Μόνο πράξη χωρίς δικαιολογία.
Μόνο ποίηση δημιουργία δεν μπορείς να με δεις όταν σε χρειάζομαι
δεν ξέρεις πως τεντώνει η χορδή της θλίψης μου και γίνεται κραυγή μυστήριο
ο άνθρωπος ένα τεράστιο λάθος ως εδώ αδιέξοδο
με άπειρες διερχόμενες ευθείες
ποια να πάρεις πήρες αυτή που δεν θα σε πάει αλλού γιατί το σημείο αλλάζει επειδή το κοιτάς.
Ψηλά χαμηλά αισθήματα μικρές μεγάλες χειρονομίες
με πονάς να φύγεις και να γυρίσεις αλλοιώς θα χαθώ και δε θα με φοβάσαι
δε θα σε θέλω
δε θα υπάρχει αρχείο γι' αυτό το δάκρυ γι' αυτό το χάδι
γι' αυτό το βλέμμα γι' αυτό τον πόνο
για μένα και για σένα.
25/04/2003.-
σχόλια