Πριν από τέσσερα χρόνια, τέτοιο καιρό, ήμουν κι εγώ υποψήφια για τις Πανελλήνιες. Μια ολόκληρη χρονιά με πολύ διάβασμα, ατέλειωτες ώρες φροντιστηρίου, ιδιαιτέρων, ξενυχτιού, άγχους.. Κι όμως το όνειρο της επιτυχίας μου 'δινε κουράγιο και δύναμη να συνεχίσω! Και πιο πολύ μου 'δινε δύναμη το γεγονός ότι εάν περνούσα στη σχολή που ήθελα θα έφευγα από το πατρικό μου και θα έμενα μόνη μου, απολαμβάνοντας σε υπερβολική δόση όσα στερήθηκα εκείνη τη χρονιά. Στην πόλη μου η βάση για τη σχολή που επιθυμούσα ήταν πολύ υψηλή, ήξερα ότι δε θα τα κατάφερνα κι ότι θα περνούσα σε κάποια επαρχιακή πόλη όπου θα ζούσα τα επόμενα χρόνια..
Έτσι κι έγινε! Πέρασα στη σχολή που τόσο λαχταρούσα, αλλά αρκετά μακριά από την πόλη μου! Πέρασα στη Ρόδο! Κι έτσι, μάζεψα τα πράγματά μου, αποχαιρέτισα συγγενείς και φίλους και βρέθηκα με τους γονείς μου να ψάχνω σπίτι στη νέα πόλη και να κάνω όνειρα για τη νέα μου ζωή εκεί.. Η πρώτη μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου!
Τα φανταζόμουν όλα τόσο τέλεια και ιδανικά, όμως η πραγματικότητα πολλές φορές σε προσγειώνει.. Κάθε νέα προσαρμογή είναι δύσκολη! Για άλλους η δύσκολη περίοδος κρατά περισσότερο για άλλους λιγότερο.. Για μένα που και πολύ κοινωνική είμαι και ήθελα να φύγω σε μια άλλη πόλη και δε με ένοιαζε που δε θα 'ξερα κανέναν, αυτή η περίοδος κράτησε πολύ..
Κι άρχισε η σχολή και γνώρισα ένα σωρό άτομα! Με κάποιους από το πρώτο «γεια» καταλαβαίνεις πως δεν ταιριάζεις, με άλλους κολλάς κι έτσι ξεκινάς να κάνεις παρέες, και καταλήγετε φίλοι.. Δυστυχώς, από όλα τα άτομα που γνώρισα, βρέθηκα να συναναστρέφομαι με κάποιους που δεν είχαμε τη χημεία που χρειάζεται μια σχέση για να δέσει.. Κι ένιωθα μόνη! Πρώτη φορά στη ζωή μου περιτριγυριζόμουν από τόσους ανθρώπους κι ένιωθα τόσο μόνη! Ξυπνούσα κάθε μέρα με ένα κόμπο στο στομάχι, έσβηνα μία μία τις μέρες από το ημερολόγιο μέχρι να γυρίσω σπίτι μου, στην οικογένειά μου, στους παλιούς μου φίλους που μιλούσαμε κάθε μέρα και που μου 'λεγαν θα συνηθίσεις.
Περνούσαν οι μήνες, και συνεχώς επιδίωκα να γνωρίζω νέα άτομα, ώσπου βρήκα αληθινούς φίλους, που μας άρεσαν τα ίδια πράγματα, είχαμε ίδια νοοτροπία και περνούσαμε πολύ καλά μαζί, κι έτσι οι πρώτοι μήνες της δύσκολης προσαρμογής σβήστηκαν από τη μνήμη μου! Και συνήθισα!
Δέθηκα τόσο πολύ με αυτά τα άτομα κι εκείνοι μαζί μου.. Ζούσαμε την καθημερινότητά μας στους ήρεμους ρυθμούς αυτής της πόλης, γελάγαμε, ξενυχτούσαμε, ονειρευόμασταν...
Ώσπου ήρθε το τέταρτο έτος.. Όλοι ξέραμε πόσο λίγος χρόνος μάς είχε απομείνει σε αυτό το μέρος, μιας και όλοι θα ορκιζόμασταν το προσεχές καλοκαίρι... Και κανείς μας δεν ήθελε να το σκέφτεται και να το συζητά... Τέσσερα χρόνια (παρά κάτι μήνες) μαζί, περνούσαμε στιγμές άλλοτε όμορφες, άλλοτε στενάχωρες.. Εκδρομές, μαθήματα, έρωτες, καλοκαίρια... Όλα μαζί!
Και κάπου εδώ έφτασε η δεύτερη μεγάλη αλλαγή της ζωής μου- της ζωής μας- των ζωών μας!
Κάπου εδώ ο καθένας μαζεύει τα πράγματά του, τις αναμνήσεις του και επιστρέφει... Και πώς να αντέξω πάλι τέτοια αλλαγή; Νιώθω ότι με ξεριζώνουν από τις συνήθειές μου, από το «σπίτι μου», από την «οικογένεια» που απέκτησα εκεί! Πώς θα επιστρέψω πάλι στην πόλη μου μακριά από τα αγαπημένα μου μέρη και πρόσωπα; Πώς θα συνηθίσω πάλι; Πιάνω τον εαυτό μου να φοβάται τη νέα αυτή αλλαγή! Ίσως γιατί μεγάλωσα, ενώ στα 18 μου έφυγα και δε μ' ένοιαζε τίποτα, ήθελα την αλλαγή, εγώ την είχα επιλέξει, δεν τη φοβόμουν... Αλλά τότε πήγαινα για μια ξέγνοιαστη ζωή με καμία υποχρέωση πέραν της σχολής.. Τώρα η αλλαγή συνεπάγεται υποχρεώσεις, μεταπτυχιακά, δουλειά (όχι φυσικά στο αντικείμενό μου- για κάτι πρόχειρο μιλάω), γενικώς κάτι αβέβαιο κι αυτό είναι που δεν το αντέχω...
Και το ξέρω βαθιά μέσα μου ότι αυτή η αλλαγή δε θα 'ναι η τελευταία, θα 'ρθουν κι άλλες κι άλλες κι άλλες... Δε φοβάμαι όμως πια την προσαρμογή, ξέρω πως αργά ή γρήγορα θα έρθει... Το «ξερίζωμα» φοβάμαι...
σχόλια