Τι είναι άραγε η αγάπη;
Είναι "η πρωτομαγιά της καρδιάς", όπως έλεγε ο Μπ. Ντιζραέλι ή μήπως "μια ακόμα αρρώστια του μυαλού που δίνει αφή στις παραισθήσεις, κάνει τα κορμιά να αναριγούν, τα όνειρα να αιμορραγούν, και τη μοναξιά να τρίζει τις σκάλες τα μεσάνυχτα και να τρομοκρατεί" όπως έλεγε ο Δ. Βάρος; Ποίος άραγε ξέρει ή μάλλον ποιός είναι σε θέση να απαντήσει; Ποιός μπορεί να εξηγήσει αν η αγάπη είναι αυτή που ευθύνεται τελικά για την πληθώρα των συναισθημάτων που ξεχύνονται σαν ορμητικός χείμαρρος από έναν ερωτευμένο άνθρωπο ή από έναν πραγματικό φίλο; Ποίος ξέρει αν αυτός που αγαπά διάλεξε ή αν κανόνισε να του συμβεί κάτι "τέτοιο" ; Ποίος εν τέλει ξέρει αν όλα αυτά που νοιώθουμε και που ονομάζουμε ως "αγάπη" είναι όπως και η φιλοσοφική της υπόσταση άφθαρτα στο χρόνο και όχι αναλώσιμα;
Πριν βιαστούμε να απαντήσουμε, καλό είναι να σκεφτούμε πόσα "σ' αγαπώ" έχουμε ως τώρα πει.
"Σ' αγαπώ" όπως αυτά που λέμε στα άτομα που θέλουμε να είμαστε μαζί στον ερωτικό τομέα, και μιλάμε έτσι για μια ρομαντική αγάπη (έρωτας), "σ' αγαπώ" όπως αυτά που λέμε στους φίλους μας, στα άτομα δηλαδή που θέλουμε να είναι δίπλα μας και να μας στηρίζουν δίνοντας την ζωή τους αν χρειαστεί ,μιλώντας για την πλατωνική αγάπη, "σ' αγαπώ" όπως αυτά που λέμε στα μέλη της οικογενείας μας που από την αυγή της ζωής μας κιόλας βρέθηκαν στο πλάι μας, γνωστή και ως οικογενειακή αγάπη, "σ' αγαπώ" όπως αυτά που λέμε στο Θεό μας όταν θέλουμε κάτι μεγάλο να ζητήσουμε και νιώθουμε τις δυνάμεις μας να μην επαρκούν που συνιστούν τη θρησκευτική αγάπη και αφοσίωση.
Ας αναλογιστούμε τώρα πόσα από τα παραπάνω εννοούμε και πόσα λέμε και με το πρώτο φύσημα του αέρα της λησμονιάς θα ξεχαστούν και θα ανήκουν πλέον στα "λάθη του παρελθόντος".
Η κάλπικη αγάπη, η οποία εκφράζεται σε σύντομο χρονικό διάστημα και χωρίς ώριμη σκέψη, αργά ή γρήγορα, απότομα ή μη, θα εξασθενίσει, θα φθαρεί και θα χαθεί. Η πραγματική αγάπη όμως, η ανιδειοτελής αυτή θυσία και προσφορά για τον άλλον δεν γίνεται τυχαία, επειδή δεν είναι αποτέλεσμα ψυχοσωματικών διεργασιών αλλά αποτέλεσμα ελεύθερης θέλησης και αυταπάρνησης, είναι πανίσχυρη και άφθαρτη στο χρόνο. Ό,τι είναι αληθινό κρατάει για πάντα. Και το μόνο αληθινό που υπάρχει σ' αυτόν τον κόσμο και δεν είναι απ' αυτόν τον κόσμο είναι η αγάπη. Είναι στην πραγματικότητα, ένας τύπος μαρτυρίου από μόνη της. Και αυτό γιατί εξαιτίας της το μαρτύριο που πολλές φορές εκφράζεται με μορφές όπως αυτές της απόρριψης, και της προδοσίας, αποκτά λύτρωση. Χωρίς αυτήν πάλι, το μαρτύριο αυτό δεν έχει καμία υπόσταση. Βλέπετε η αγάπη είναι ταυτόχρονα ο πιο δυσβάστακτος πόνος και ο πιο μεγάλος ενθουσιασμός που έχει δεχτεί ποτέ η ανθρωπότητα. Είναι αυτό που οι άγγελοι ονομάζουν επουράνια χαρά, αυτό που οι διάβολοι ονομάζουν μαρτύριο της κόλασης. "Η αγάπη είναι ο ιδρώτας στο μπλουζάκι σου/τα σβησμένα τα τσιγάρα στο τασάκι σου/η σκόνη στα παπούτσια που φοράς/ τα κομμένα νύχια που πετάς/Η λάμψη των ματιών σου/το σουσάμι απ' το κουλούρι στις σχισμούλες των δοντιών σου" που λέει και ο Νίκος Καρβέλας.
Η αγάπη είναι αυτό που σου προκαλεί απέραντη και αληθινή ευτυχία σε κάθε στιγμή της ζωής σου. Αυτό πού σε κάνει να πιστεύεις ότι ο κόσμος σου ανήκει. Η αγάπη είναι τελικά για μένα το πιο μυστηριώδες συναίσθημα που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος, είναι η σοφία του Θεού, αυτό που όλα τα δημιουργήματα έχουν από το μικρότερο στο μεγαλύτερο.
Για το λόγο αυτό και επειδή η καλοκαιρινή πλέον περίοδος είναι προ των πυλών, καλό είναι να σκεφτούμε την επόμενη φορά που θα την επικαλεστούμε, αφού όπως βλέπουμε στην πραγματικότητα είναι ένας διαρκής αγώνας.
Κλείνοντας αντί επιλόγου θα ήθελα να σας παραθέσω την φράση του Σπ. Τσατόπουλου : "Αν στο σκοτάδι σταθείς, με δίλημμα τον Θάνατο η την Αγάπη... Τον Θάνατο να διαλέξεις γιατί μονάχα αυτός θα σε γλυτώσει, από τον πόνο θα σε απαλλάξει και θα σε λυτρώσει."
Τα συμπεράσματα δικά σας. :)
Σας ευχαριστώ.
σχόλια