τους έχω βαρεθεί.
κοινότοπο,ναι,το ξέρω.
και όχι απόλυτα ειλικρινές,θα πεις.
''μας τα'χεις ξαναπεί'',''πού τα πουλάς αυτά;''...
μα είναι αλήθεια.
όλοι οι ''άντρες'' της ζωής μου (μόνο κατ'ευφημισμόν,πώς αλλιώς;)
φεύγουν
μένω μόνη
αγκαλιά με τα συντρίμμια του διαλυμένου κάθε φορά ''εγώ'' μου.
δε φταίνε αυτοί,θα πεις.
εσύ τους αφήνεις.
εσύ με το κεφάλι σου στα σύννεφα και την καρδιά στα χέρια.
εσύ,μέσα στη ροζ φούσκα σου.
δε φταίνε αυτοί.
φοβούνται οι άνθρωποι,φοβούνται πολύ.
-μα μόνο αγάπη θέλησα να δώσω-
ΦΟΒΙΖΕΙ Η ΑΓΑΠΗ,ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ ΚΑΛΑ.
σε κάνει κάθε φορά να αναρωτιέσαι γιατί και πώς
πώς ένας άγνωστος πριν λίγο
γίνεται το φως,ο ήλιος,το κέντρο του κόσμου σου
και ο χαμός
και το σκοτάδι
κι η θλίψη...και τόσο ακόμα ο πόνος της φυγής.
μη ρωτάς γιατί-έτσι είμαστε φτιαγμένοι
να'μαστε κομμάτια ο ένας απ'τον άλλο
ν'αγαπάμε,ν'αγαπιόμαστε
να πληγώνουμε
να πονάμε
πιο πολύ να ζούμε το άπειρο γαλάζιο του ουρανού και το αβυσσαλέο μαύρο της ψυχής μας.
και πάλι απ'την αρχή.
κι αυτή η αρχή κάθε φορά και πιο δύσκολη
κι αυτοί,οι άλλοι,κάθε μέρα πιο απόντες
κι εγώ κάθε μέρα πιο άδεια-
-ή πιο γεμάτη,θα πεις. παθαίνεις και μαθαίνεις.
ω ναι,αλλά βαρέθηκα να παθαίνω.
βαρέθηκα να νιώθω όπου οι άλλοι αδιαφορούν.
να στέκομαι στη σκονισμένη, αραχνιασμένη,
σκοτεινή μου βιτρίνα
σαν ξεχασμένο από καιρό παιχνίδι
να περιμένω κάποιον να μ'αγαπήσει
και να με βγάλει από κει.
αγαπάω κι αδιαφορώ λοιπόν.
ανοίγω την πόρτα και βγαίνω στο φως
περήφανα
και λίγο τρομαγμένα
αλλά,κυρίως,εγώ για μένα.
καληνύχτα.
σχόλια