Το μέλλον. Κάτι το οποίο μας απασχολεί όλους -ή σχεδόν όλους. Άλλους λίγο, άλλους πολύ. Παρόλ' αυτά, εξακολουθεί να υπάρχει μία, έστω, μειονότητα που δεν υπάγεται σε καμία από αυτές τις κατηγορίες ή τουλάχιστον προσπαθεί και αγωνίζεται για το παρόν παρά το μέλλον. Και ίσως πραγματικά να μην ενδιαφέρεται για το μετά, τι θα γίνει στη συνέχεια. Απλά ζει το παρόν. Χωρίς ανησυχίες για το αναπάντεχο αύριο και τους κινδύνους που ελλοχεύουν.
Συχνά καλούμαστε να λάβουμε αποφάσεις, να κάνουμε σχέδια, να προχωρήσουμε μπροστά. Και αν... Είναι τόσα πολλά τα "αν" της ζωής· τόσα όσες και οι επιλογές που μας δίνονται. Αν δεν είμαστε έτοιμοι; Τί γίνεται τότε; Επιλέγουμε κάτι στην τύχη και ποιός ξέρει τί μέλλει γεννέσθαι; Για ποιό λόγο να υποταχθεί κανείς στην άσπλαχνη κοινωνία στην οποία ζούμε και στις μονοδιάστατες αποφάσεις της; Ποιό το απότοκο; Γιατί, άραγε, γιατί;
Από μικροί ερχόμαστε αντιμέτωποι με το μέλλον. Τι θέλω να γίνω; Τί επάγγελμα να επιλέξω; Ποιός τρόπος ζωής μου αρέσει; Τόσα ερωτήματα που απαιτούν χρόνο και ωριμότητα για να απαντηθούν. Όπως λέει και ο Τζον Λένον: ''Όταν ήμουν 5 ετών, η μητέρα μου πάντα μου έλεγε πως η ευτυχία είναι το κλειδί της ζωής. Όταν πήγα στο σχολείο, με ρώτησαν τι θα ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω.
Έγραψα «ευτυχισμένος».
Μου είπαν ότι δεν κατάλαβα την εργασία και εγώ τους είπα ότι δεν κατάλαβαν τη ζωή'' .
Ας περιμένουμε, λοιπόν, ώσπου να είμαστε πλέον σίγουροι, κι όπου βγεί. Ακόμα και αν είναι αργά. "Meglio tardi che nai", λέει ο ιταλικός λαός."Κάλλιο αργά παρά ποτέ". Ίσως το αποτέλεσμα τότε να μην είναι και τόσο απόμακρο από τη βούληση του καθενός. Αρκεί να είναι αυτό που πραγματικά θέλουμε, να περιέχει ένα κομμάτι του εαυτού μας. Στο κάτω κάτω τίποτα δεν είναι σταθερό στις μέρες μας. Όλα διακυβέβονται. Έτσι και οι επιλογές μας.
Μπορεί σε κάποιους να φαντάζει εναργές το άμεσο μέλλον, μόνο που εναργές δεν είναι. Είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό αν σκεφθεί κανείς τι θα μπορούσε να του συμβεί την επόμενη μέρα. Ή πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή του αν ξεχνούσε τις σκέψεις που αφορούν το μέλλον και επικεντρωνόταν στο παρόν. Σε ό,τι συμβαίνει τώρα. Και απολάμβανε τις μικρές χαρές που κρύβει καθημερινότητα. Και σταματούσε να βυθίζεται στο άγχος και την αγωνία του γοργού ρυθμού της ζωής της σύγχρονης εποχής. Αυτό που έχει πραγματικά σημασία έιναι να κάνεις αυτό που σε γεμίζει. Να αφήσεις τα προβλήματα που επιφέρει το αύριο.
Τελικά, είναι καλύτερα να περιμένουμε. Ή μήπως όχι;
