Όλοι κάνουμε λάθη που τα πληρώνουμε αλλά δεν έχετε αναρωτηθεί πολλές φορές γιατί μετανιώνουμε μετά και όχι εκείνη τη στιγμή που τα κάνουμε; Τη στιγμή που χάνουμε αυτό που θέλουμε πραγματικά να έχουμε στη ζωή μας, γι' αυτό που θα δίναμε τα πάντα, γι' αυτό που αλλάξαμε και γίναμε καλύτεροι άνθρωποι! Για τον πρώτο πραγματικό έρωτα που μάθαμε να αγαπάμε, να δίνουμε τα πάντα χωρίς να υπάρχει αύριο.
Αλλά κάποια στιγμή γινόμαστε ξένοι μέσα στην ίδια πόλη που ούτε θέλουμε ο ένας να βλέπει τον άλλο αλλά ούτε θέλουμε να ξέρουμε αν ο άλλος μας αντικατέστησε τόσο εύκολα και συνέχισε. Το θέμα είναι πως αν συνέχισε θα υπάρχει πάντα ένα απωθημένο μέσα του και μια σκέψη του τι θα γινόταν αν ''μέναμε μαζί''. Μαζί στα πάντα όπως παλιά! Στις βόλτες, στα ξενύχτια, στα καλά και τα κακά. Και τώρα μείναμε να κλαίμε και να κοιτάζουμε φωτογραφίες που δείχνουν χαρούμενα πρόσωπα που ζει ο ένας για τον άλλο!
Είναι που δεν μπορείς να ξεχάσεις τα πρώτα καλοκαίρια, το πρώτο φιλί, το πρώτο βλέμμα. Όλα όσα σε έκαναν να ερωτευτείς παράφορα και να νιώθεις τόσο ευτυχισμένος όσο ποτέ ξανά και με κανέναν άλλο. Και σκέφτεσαι ότι και να έγινε πάντα ένα κομμάτι του θα είναι μέσα σου και θα ζεις κ εσύ μέσα από αυτό. Αλλά αν υποχωρήσεις τώρα το όνειρο μπορεί να μην σβήσει και να είστε μαζί όπως παλιά, αφού το θέλετε και οι δύο και κανένας δεν θα χάσει. Αν δεν ζήσεις τώρα όμως και δεν μάθεις από τα λάθη σου και δεν πονέσεις και δεν μετανιώσεις δεν ωφελεί να σκέφτεσαι τι θα γινόταν εάν έστελνες αυτό το μήνυμα που θες τόσο πολύ. Να ζητήσεις συγνώμη και να συνεχίσετε μαζί. Η πόλη κοιμάται και όταν ξυπνήσει θες να είναι όλα όπως πριν και να τον δεις δίπλα σου. Όπως παλιά...
σχόλια