Πολύ καιρό πριν, ένα αγόρι ζούσε σε έναν μαγεμένο όρμο. Η άμμος ήταν λευκή σαν χιόνι, και απαλή σαν μετάξι. Η θάλασσα ήταν περιτυλιγμένη στην άμμο σαν ένας παλιός εραστής, κρυστάλλινα καθαρή και μπλε, όπως το γαλάζιο του ουρανού. Γλάροι κάνουν κύκλους στον αέρα, καλώντας νωχελικά προς τον ωκεανό κάτω. Κύματα συντρίβονται στις πέτρες που εξέχουν από το ψηλό βράχο και δημιουργούν ουράνια τόξα στην ομίχλη.Το αγόρι λάτρευε τον όρμο του, και έτρεχε παίζοντας στην άμμο, κυνηγώντας τους ανέμους και τα κύματα. Οι γλάροι ήταν φίλοι του και κατέβαιναν συχνά να μιλήσουν μαζί του. Άκουγε τις ιστορίες τους, που του λέγαν για ναυτικούς που περιπλανήθηκαν στον ωκεανό τους ή για πειρατές που είχαν κρυμμένους θησαυρούς σε μια άλλη απομακρυσμένη περιοχή δίπλα στη θάλασσα, του έλεγαν για τα παιχνίδια των δελφινιών στη θάλασσα και τις καταδύσεις τους. Το αγόρι πηδούσε από βράχο σε βράχο, γελώντας, καθώς η ομίχλη τον σκέπαζε. Χαλάρωνε στην παραλία και απολάμβανε την ευχάριστη ζεστασιά του ήλιου στο πρόσωπό του.Αλλά το η καλύτερη στιγμή της ημέρας δεν ήταν η ίδια η μέρα, αλλά η νύχτα. Τότε ο κόσμος ήταν σκοτεινός και ήσυχος και το αγόρι άκουγε το τραγούδι της θάλασσας. Καθόταν με τα πόδια του στο νερό, κοίταζε τα αστέρια πάνω από το κεφάλι του και μόνο άκουγε.... Η μουσική των κυμάτων είχε μια τρομερή ομορφιά. Του ψιθύριζαν τα μυστικά τους, φτιάχνοντας μελωδίες καθώς έσκαγαν το ένα πάνω στον άλλο. Ο βαθύς βρυχηθμός του μπάσου σε συνδυασμό με το μελαγχολικό θρήνο του τσέλου, αυτή τη μυστηριώδη έλξη που ασκεί το βιολί. Αλλά δεν ήταν αυτά που έκοβαν την ανάσα του αγοριού, αλλά το ψιθύρισμα του φλάουτου. Έτσι, ξαφνικά, ήρθε στο αγόρι η μελωδία του και γέμισε τη ψυχή του με γαλήνη και ηρεμία καθώς έλαμπε η θάλασσα, γαλήνια, όπως ένα φτερό που παρασύρεται από τον άνεμο....Μέσα από αυτό το φλάουτο, η θάλασσα έλεγε στο αγόρι τις ιστορίες της, κάθε βράδυ, γεμίζοντας το μυαλό του με θαύματα. Από το θόλωμα των κυμάτων στην επιφάνεια, που συμπληρώνεται από πολύχρωμα πλάσματα στο σκοτάδι μέχρι και το σιωπηλό κίνδυνο του βυθού. Του είπε για τον χορό της με την καθοδήγηση του ανέμου και της βροχής και των τυφώνων, την αβέβαιη χημεία της με τις καταιγίδες , καθώς και για το μοιρολόι των κυμάτων πριν αυτά πεθάνουν από το τρομαχτική τους σύγκρουση με τα βράχια......Το αγόρι άκουγε τη μουσική, το φλάουτο γέμιζε τη νεαρή του καρδιά με όνειρα.
Ένα βράδυ, καθώς αυτή η μουσική απομακρύνθηκε στο φως της αυγής, το αγόρι κοίταξε την τελευταία πανσέληνο του Αυγούστου που τον αποχαιρετούσε σιγά σιγά και τις έκανε αυτη την ευχή, "Άραγε θα μπορούσα να παίξω αυτή τη μουσική; . Θα μπορούσα άραγε να ελέγξω εγώ τη μελωδία της...;»Την ημέρα εκείνη, κολύμπησε προς τα δάση από φύκια και έπαιξε με τις βίδρες. Έκανε κατάδυση μαζί τους στα κρυστάλλινα νερά, κυνήγησε το ασημένιο ψάρι που εκσφεδονίζοταν μανιωδώς κατά μήκος του θαλάσσιου βυθού ,και μάζεψε κοχύλια και άκουσε περιπέτειες τους. Οι γλάροι έβγαζαν κραυγές ενθουσιασμού για το ετήσιο χορό των φαλαινών. Το αγόρι σκαρφάλωσε στους βράχους και βοήθησε τους γλάρους να ασφαλίσουν τα αυγά τους από μια ενοχλητική αλεπού.Καθώς κυνηγούσε την αλεπού μακριά, βοηθώντας τους γλάρους , τα μάτια του εντόπισαν ένα νέο θαύμα.Έλαμπε σαν ασήμι στο φως του ήλιου, καθώς σταμάτησε από πάνω της για να τη δει καλύτερα.Την άγγιξε προσεκτικά με τα δάχτυλά του και την πήρε. Μαύρες τρύπες πάνω σε ένα ασημένιο σώμα, με το επιστόμιο να είναι λαμπερό και καθαρό.
Ένα φλάουτο, που είχε εγκαταλειφθεί από έναν επισκέπτη στους βραχώδεις γκρεμούς....Όταν το ηλιοβασίλεμα ήρθε λίγες ώρες αργότερα, και οι γλάροι τον αποχαιρέτησαν και πέταξαν μακριά στο σκοτεινό ουρανό, το αγόρι πήγε στη συνηθισμένη θέση του και κάθισε, βάζοντας τα πόδια του στο νερό...και περίμενε.... και η μουσική ήρθε.... η βαθιά μπάσα φωνή του χορδές γύριζε γύρω του, γεμίζοντάς τον μια ακόμη φορά με δέος.Αυτές οι μελαγχολικές φωνές με θρήνο. Αλλά θρηνούσαν βουβά, η φωνή της θάλασσας είχε παγιδευτεί από τη λάμψη του φλάουτου. Και έτσι κράτησε την αναπνοή του, περιμένοντας αυτή τη γλυκιά φωνή να του πει για την δύναμη της βροντής, για τα σκοτεινά βάθη που καταλαμβάνουν την ψυχή σου, για την τρομερή γλυκύτητα της νέας αγάπης.Περίμενε....αλλά αυτή δεν ήρθε....Οι χορδές των κυμάτων συνεχίστηκαν όπως πάντα να παίζουν με δύναμη να συντρίβονται θρηνώντας προς τον σκοτεινό ουρανό.Αλλά απόψε δεν υπήρχε φως στο σκοτάδι, το φλάουτο είχε εγκαταλείψει την ορχήστρα της θάλασσας, την άφηνε στην απελπισία της. Η θάλασσα είχε χάσει τη φωνή της.Τρομαγμένο το αγόρι κάθισε και άκουσε, το μυαλό του ήταν γεμάτο τώρα με το τρόμο του βυθού της θάλασσας. Τότε, θυμήθηκε την ανακάλυψη που είχε κάνει νωρίτερα εκείνη τη μέρα, και την έβγαλε απο τη μεγάλη τσέπη του σκισμένου παντελονιού του.
Το χλωμό φως του φεγγαριού έλαμψε πάνω στο μουσικό όργανο και συνειδητοποιήσε με τι σοβαρό πράγμα είχε να κάνει. Και έτσι, με δάκρυα στα μάτια του, το έβαλε στα χείλη του και έπαιξε. Και το φλάουτο επέστρεψε τη χαρά στη θάλασσα, προσχώρησε στην ορχήστρα για μια ακόμη φορά - η μελωδία του εκτινάχθηκε στα ύψη , εξισορροπώντας τις χορδές ακόμα μια φορά. Όπως πάντα έκανε.Ενθουσιασμένο, το αγόρι σταμάτησε να παίζει για να ακούσει... Και, φυσικά το φλάουτο σταμάτησε μαζί του.Αφέθηκε για λίγο στον θρήνο των δυνατών κυμάτων και άφησε τον εαυτό του ελεύθερο στον δυνατό αέρα που φύσαγε εκείνη τη νύχτα.Ένα δυνατό κύμα "χτύπησε" το χέρι του και του πήρε το φλάουτο.Το αγόρι πανικοβλήθηκε.Βούτηξε μέσα στη θάλασσα και στα κύματα για να το πάρει πίσω.Το βρήκε.Το πήρε.Αλλά είχε απομακρυνθεί πολύ από τη ξηρά και ένιωθε ήδη πολύ κουρασμένο απο τη μάχη με τα κύματα μέχρι να το βρει. Άρχισε σιγά σιγά να αφήνεται....αργά το βράδυ έφτασαν κάποιοι άνθρωποι κοντά στα βράχια που πήγαινε το παιδί ψάχνοντας το...άκουσαν μονο τον ήχο του φλάουτου βαθιά μέσα από τη θάλασσα....και αυτός ο ήχος όμως σιγά σιγά απομακρυνόταν.....
Λένε ότι πρέπει να προσέχεις για το τι εύχεσαι. Τη νύχτα, καθώς περπατάς δίπλα από τη θάλασσα μπορεί κάποια φορά αν κάτσεις και αφουγκραστείς τη μουσική της μακριά από τα φώτα και τη φασαρία της πόλης... να ακούσεις τις μελωδίες του αγοριού, μελωδίες και τραγούδια και ιστορίες που λένε για πόνο, για χαρά και για λύπη, για αγάπη και για μίσος, μπορείς να ακούσεις το αγόρι καθώς παίζει με το φλάουτο. Πλέον το αγόρι τα βράδια δεν μπορεί να ακούει τη θάλασσα καθώς έχει γίνει μέλος της ορχήστρας της και το ίδιο, παίζει μαζί της. Διατηρεί την ελπίδα της θάλασσας στη ζωή...συνοδεύει τα κύματα στο δικό τους θρήνο. Άν κάποια μέρα αποφασίσει να σταματήσει να παίζει, η θάλασσα θα χάσει τη φωνή της για μια ακόμη φορά, και ο κόσμος θα χάσει τη πολύτιμη σοφία της, θα χάσει τις προειδοποιήσεις της. Έτσι παίζει, πληρώνοντας το τίμημα για την επιθυμία του, δεν είναι πλέον σε θέση να ακούσει τις ιστορίες που άκουγε πριν. Έγινε ο Κύριος πίσω από το φλάουτο, δημιουργώντας την όμορφη μελωδία που είχε λατρέψει τόσο πολύ. Εκείνος έχει την εξουσία για το θάνατο ή τη ζωή των απέραντων υδάτων, ένα απλό μουσικό όργανο το κλειδί για κείνη τη ζωή.Και έτσι παίζει....
σχόλια