Το αδιέξοδο και μία ομελέτα με πατάτες
Η ΕΡΤ και ο κ. Μπαγί
Στο πλαίσιο της συζήτησης για το κλείσιμο της ΕΡΤ και κληθείς να σχολιάσει τη συνάντηση των Ελλήνων κυβερνητικών εταίρων, ο εκπρόσωπος τύπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Μπαγί επανέλαβε την ξεκάθαρη θέση της Κομισιόν: «Η πολιτική σταθερότητα είναι αναγκαία για την προώθηση των μεταρρυθμίσεων που χρειάζεται η Ελλάδα. Από εκεί και πέρα επαφίεται στα πολιτικά κόμματα (της συγκυβέρνησης) να αναλάβουν τις ευθύνες τους έναντι των πολιτών που τους εξέλεξαν».
Για την Κομισιόν και τους Ευρωπαίους η έννοια της πολιτικής σταθερότητας είναι προφανής και εύκολα επιτεύξιμη. Το γεγονός ότι επί τρία χρόνια η Ελλάδα βρίσκεται σ’ ένα αέναο πέρασμα συμπληγάδων δε φαίνεται ν’ αλλάζει τα δεδομένα. Η Ευρώπη ζητεί πολιτική σταθερότητα στην Ελλάδα σήμερα και δείχνει μάλιστα να ενοχλείται που πρέπει να το πει και να το ξαναπεί. Κι αυτή η έκκλησή τους ακούγεται τόσο απλή, σαν να διαμηνύουν στο προσωπικό της κουζίνας πως το βράδυ θέλουν ένα απλό και καθημερινό φαγητό: ομελέτα με πατάτες, ας πούμε.
Θα ήθελα να απολογηθώ για τη συνειρμική μου γραφή αλλά η παραπομπή στον σουρεαλισμό είναι ο μόνος εφικτός τρόπος διαχείρισης αυτού του παράδοξου, που ζούμε ως νεολαία, κοινωνία αλλά και ως Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αυτή την εβδομάδα προσπάθησα να παρηγορήσω αρκετούς φίλους και φίλες που βυθίζονται στην απόγνωση και την απελπισία λόγω της ανεργίας. Έχω βρεθεί σ’ αυτή τη θέση και το χειρότερο είναι ότι τα λόγια δεν ανακουφίζουν, κανείς δεν μπορεί να σε παρηγορήσει. Είναι ένα αδιέξοδο που ορθώνεται μπροστά σου για το οποίο δεν έχεις ευθύνη κι ό,τι κι αν κάνεις δεν μπορεί να αρθεί με κανέναν τρόπο.
Η ελληνική νεολαία, τα τελευταία χρόνια, βιώνει μια παράδοξη και σουρεαλιστική εμπειρία. Πασχίζει ν’ ακουστεί η κραυγή της, αλλά οι λέξεις είναι βουβές. Με όλα τα εφόδια να γίνει υψίφωνος τενόρος καταλήγει τελικά ήρωας βουβού κινηματογράφου. Τα πρόσωπα των νέων αποτυπώνουν μια φαινομενική συγκαταβατικότητα και ηρεμία. Η ψυχή τους, όμως, κρύβει ένα ηφαίστειο που βράζει με τη λάβα να μην βρίσκει διέξοδο.
Ένα πολύ βαθύ σχεδόν βολικό μπλοκάρισμα για όσους έχουν την τύχη να τρώνε από τη «σπανακόπιτα της μαμάς», για τους υπόλοιπους μία πραγματική ζούγκλα επιβίωσης
Μας έμαθαν πώς έπρεπε να τα κάνουμε όλα σωστά: να φροντίσουμε να είμαστε οι πρώτοι, να γίνουμε οι πιο επιτυχημένοι, οι πιο κοινωνικοί, οι πιο όμορφοι, να ανεβούμε τα σκαλοπάτια της επαγγελματικής και κοινωνικής εξέλιξης, να διεκδικήσουμε τους μεγαλύτερους μισθούς και τις καλύτερες «προοπτικές». Μας ντόπαραν για έναν αγώνα ζωής που διαρκώς αναβάλλεται και καθημερινά φαντάζει όλο και πιο ανέφικτο να πραγματοποιηθεί.
Μπήκαμε στο στίβο της ζωής με πολύ καλύτερα εφόδια από τους γονείς μας αλλά η γενιά μας κινδυνεύει να μην αγωνιστεί ποτέ. Η γενιά μας κινδυνεύει να χαθεί, λένε με «μεγάλη θλίψη» και οι «σεβάσμιοι» της φωτογραφίας που αλληλο-παρασημοφορούνται για τα «κατορθώματά τους». Εκείνοι είχαν την ευκαιρία τους αλλά στέρησαν τη δική μας...
Και η λύση; Όσοι μπορούν, αναζητούν τη δυσεύρετη λύση παράλληλα με το τηλέφωνο μιας καλής και φτηνής ψυχολόγου.
«Μακάρι να μπορούσαμε να πιστέψουμε τον Αλέξη», μου είπε κάποιος. «Τα λέει σωστά, είναι νέος, είναι ωραίος...». Έλα όμως που τη Ναόμι (Κλάιν) δεν τη λένε Κάμπελ.
Η απουσία ενός πολιτικού, οικονομικού, και κοινωνικού πλαισίου που θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί στο μέγιστο το ανθρώπινο κεφάλαιο των νέων της χώρας δε φαίνεται να απασχολεί κανέναν. Πολιτική σταθερότητα ζητούν οι Ευρωπαίοι, δια στόματος του κ. Μπαγί, και συνεχίζουν αναδεύουν στο επικοινωνιακό μίξερ την οικονομική εξυγίανση, τις περίφημες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, το μνημόνιο κι όλο το υπόλοιπο λεξιλόγιο της κρίσης. Κάθε δήλωση και μια προσεκτική δοσολογία από φράσεις, λέξεις κλειδιά και οικονομικούς όρους που χρησιμοποιούνται όπως τα συστατικά σε συνταγές μαγειρικής πρωινής εκπομπής. Το φαγητό όμως εξακολουθεί να μην τρώγεται…
