Όνειρο είναι θαρρώ...

Ναι λοιπόν, ήρθε επιτέλους η στιγμή που έγινα δεχτή και έφυγα.. Ήμουν τόσο χαρούμενη.. Καινούρια ζωή, καινούριοι άνθρωποι από όλο το κόσμο..καινούρια χώρα..νέες ευκαιρίες..όόλα μα όόλα ήταν εδώ.. Έτσι πίστευα.. Ο πρώτος χρόνος πολύ δύσκολος, υποχρεώσεις, μαθήματα, ψάξιμο κατοικήσιμου σπιτιού, ψάξιμο φίλων..προσαρμογή στις συνήθειες εδώ, στη μουσική, στο άγευστο φαγητό, στο χιούμορ που ακόμα να καταλάβω.. Όμως ήταν όμορφα, ήρεμα, είχα το ποδηλατάκι μου και πήγαινα παντού, ανυπομονούσα κάθε φορά που θα ερχόταν φίλοι μου απο Ελλάδα να τους περιποιηθώ, να τους φιλοξενήσω και να τους ξεναγήσω στην όμορφη Ολλανδία.. Ανυπομονούσα να μιλήσω με τους δικούς μου στο Skype, να τους δείξω το σπίτι μου, τι μαγέιρεψα σήμερα, εάν αδυνάτισα, και φυσικά τον καιρό απο το παράθυρο.. Ήταν τόσο διαφορετικά απο την Ελλάδα, αλλά μ άρεσε.. 

Τώρα φεύγει ο δεύτερος χρόνος.. και περιμένω πως και πως τη στιγμή που θα γυρίσω πίσω.. άλλα ονειρευόμουν και άλλα συνειδητοποιώ.. Ήθελα να κάνω φίλους και από άλλες χώρες, να γνωρίσω άλλα έθιμα και να ταξιδέψω πολύ, μα ήρθα σε μια χώρα χωρίς παράδοση και ανθρώπους που δεν δέχονται και αναγνωρίζουν αυτό που είσαι διότι ούτε καν μπορούν να το δουν.. Η παρέα μου είναι Έλληνες, διότι μπορουμε να γελάσουμε, να χαλαρώσουμε και να διασκεδάσουμε με παρόμοιο τρόπο.. Στο πανεπιστήμιο συνεργάστηκα με πολλούς, είχα με όλους πολύ καλή σχέση παρόλο που δεν μπορούσα να τους συναγωνιστώ στον ανταγωνισμό τους.. Δεν μιλούσα Ολλανδικά..στο lunch με αγνοούσαν εάν ήταν πάνω από ένα άτομο, δεν μπορούσα να παρακολουθήσω ενημέρωσης και σεμινάρια και ειδικά όταν έκανα την πρακτική μου δεν μπορούσα να συμμετέχω πουθενά επειδή είχα κουραστεί να μεταφράζω στο translate όλα τα e-mail. Ο καιρός με κούρασε πολύ, είναι Ιούλης και ακόμα είμαστε με μπουφάν.. Πλέον δεν έχω όρεξη να δουλέψω, διότι το μυαλό μου ταξιδεύει αλλού.. Έχω κουραστεί να ψάχνω event στο facebook και στο google που θα με κρατήσουν ζωντανή μέσα στη καθημερινή ρουτίνα..Έχω ξεχάσει τι μου αρέσει, έχω ξεχάσει να επικοινωνώ διότι έχω κουραστεί όλη την ώρα στον υπολογιστή, απλά περιμένω λίγο ήλιο να ζεσταθώ και να βγάλω μια φωτογραφία να το θυμάμαι.. Δεν έχω όρεξη πλέον να ξεναγήσω φίλους και γνωστούς, διότι ψάχνω να βρώ τις διαφορές μέσα στην ομοιότητα και τη μουντίλα του τόπου αυτού από πόλη σε πολη και σημείο σε σημείο.. Άαα κοίτα αυτό το δέντρο, κοίτα! αυτό το σπίτι γέρνει λιγάκι, πόπόό βγήκε ήλιος πάμε βόλτα?, κόιτα εδώ το κανάλι είναι μεγαλύτερο, ααα αυτό το πάρκο έχει και ελαφάκια.. πάμε να βγάλουμε φώτο με τις πάπιες..? Έχω μάθει τα καφέ της πόλης που έχουν λίγο διαφορετικό πιο γευστικό καφέ.. που φέρνουν νερό χωρίς να το ζητήσεις και να το πληρώσεις, και που έχει ευγενικούς σερβιτόρους..

Σε λίγους μήνες θα φύγω, δεν έχω μέλλον εδώ μου λένε άμα δεν μιλάω Ολλανδικά..Δεν σε προσλαμβάνουν..Ολλανδικός νόμος! Και μακάρι να μπορούσα να τα μάθω, αλλά έχω κουραστεί, δεν μπορώ άλλο.. Θέλω να ξεκουραστώ και να φάω το λαδερό φαγητό της μανούλας μου..να πάω βόλτα στο βουνό και να μυρίσω τη φύση μας, να κολυμπήσω στα γαλανά νερά και να τρώω παγωτό και να λιώνει.. Απλά θέλω να γυρίσω στην Ελλάδα της κρίσης, διότι παρά την κρίση μας, έχουμε παράδοση, φίλους και οικογένεια.. φύση και πολιτισμό.. Τα χρόνια περνούν και πρέπει τα θυμόμαστε ευχάριστα και να αναπολούμε..για να ξέρουμε ότι έχουμε ζήσει..! Το μέλλον μου θα συνεχίσω να το ψάχνω..όπου θα ξέρω ότι θα έχω και ζωή..αλλιώς τι να το κάνεις?  Πάντως χαίρομαι που δεν ξέρω Ολλανδικά.!