Σαπίζοντας μέσα στο διαμέρισμα, με τον καύσωνα να είναι σύμμαχος στην ατονία και την απάθεια, ένιωθα να περνά η μέρα χωρίς κανένα απολύτως αποτύπωμα στην ζωή μου.
Ανάμεσα στους κώλους που με συντρόφευαν στο διαδίκτυο, στα στρινγκ και τα σορτσάκια στα διάφορα beach bars αλλά και στις γραφικές πλέον υπάρξεις των πορνοστάρ στους διάφορους ιστοτόπους που έψαχνα για “νέα”, ένας σπόρος θαμμένος από τα παλιά γιγαντώθηκε μονομιάς και μου άνοιξε το air-condition της εγκεφαλικής μου δραστηριότητας.
Ανήμερα των γενεθλίων του θανάτου ενός τεράστιου καλλιτέχνη που μας άφησε πλήρης ημερών την 20 Ιουλίου του 2011. Άξιος συνεχιστής ενός τυραννικά τεράστιου ονόματος, γνήσιος εκφραστής της σεξουαλικότητας της ακατέργαστης σάρκας, αθεράπευτα γυναικάς και ο πιο ταλαντούχος ζωγράφος του 20ού αιώνα. Ο Lucian Freud είναι 2 χρόνια μακριά μας, πιο κοντά μας από ποτέ όμως μέσα από τα έργα και τα εκθέματα του. Εγγονός του πατέρα της ψυχανάλυσης Sigmund Freud και γιός του αρχιτέκτονα Ernst Freud,είναι ο ίδιος ένας ογκόλιθος της ζωγραφικής. Ένα κράμα εξπρεσιονισμού και υπερρεαλισμού που διοχέτευσε όλη του την ενέργεια στα ανεπανάληπτα πορτραίτα που φιλοτέχνησε. Απο αυτά τα έργα σαν ένα μοντέρνο ενεργειακό βαμπίρ φορτίζω και εγώ σήμερα τις μπαταρίες μου.
Γερμανός που έζησε και δημιούργησε στην Αγγλία από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και μετά, προσφέροντας στην ανθρωπότητα πολύπλοκα μηνύματα μέσα από τους έντονους τόνους του δέρματος και του σώματος. Η αρνητική χροιά που εμφανίζουν οι πίνακές του μαρτυρούν την αλήθεια του ανθρώπινου μυαλού, το πάθος και τα άγρια ένστικτα που παραφυλάνε στο αντάμωμα ενός γυμνού κορμιού. Θα μπορούσα να μιλάω ακατάπαυστα για την τεράστια φιγούρα του καλλιτέχνη αλλά το ζητούμενο είναι η αλυσιδωτή αντίδραση που ενέπνευσε η επέτειος του.
Το μυαλό είναι περίεργο και τα αποτελέσματά του φαίνονται σε αυτό το ασύνδετο κείμενο.
Το κάδρο έχει ως εξής: Γυμνές γυναίκες εργάτες της βιομηχανίας του πορνό, φτηνό σεξ και ανηθικότητα σε κάθε γωνιά της σημερινής κοινωνίας, αισθητική και νεότητα η μόνιμη έννοια μας, ανία και τέλος τα ανείπωτα της ψυχής, τα πωθημένα και αυτά που δεν μαρτυράμε και μας βασανίζουν όταν κοιτάμε τον καθρέφτη του ασανσέρ σε κάθε μας έξοδο.
Επίλυση : Ο βαθύς στοχασμός του παππού, η οπτική και η αισθητική του εγγονού, η πραγματική διάσταση των μοντέλων των έργων και το γυμνό κορμι.
σχόλια