Η Εμμονή

Κάτω απ'το σπίτι του κάθε μέρα με μαύρα γυαλιά (στάνταρ αξεσουάρ στις παρακολουθήσεις, λες και είναι αόρατος μανδύας που θα περιβάλλουν την ξεφτίλα σου αν πιαστείς). Και η φίλη μαζί για άλλοθι. Και συμπαράσταση. Περιμένεις τάχα την παρέα σου ή κόβεις βόλτες πάνω κάτω για να φανεί -στην ιδανική περίπτωση που θα τον πετύχεις- ότι εκείνη την ώρα περνούσες τυχαία (πάντα) απ' τη γειτονιά. Μπαίνεις εντέχνως στο σπίτι, φωτογραφίζεις νοερά την είσοδο, τους διαδρόμους, ψάχνεις τα κουδούνια στους ορόφους, το βρίσκεις, κοιτάς καλά καλά τα μικρά γραμματάκια, κοιτάς το πατάκι. Όπως το φανταζόσουν. Κάνεις ότι χτυπάς το κουδούνι, χαμογελάς σαν να σου άνοιξε, φαντάζεσαι το εσωτερικό του σπιτιού. Τέλειο κι αυτό. Τέλεια όλα. Ξέρεις ότι δε θα μπεις ποτέ. Ή μπορεί και να μπεις. Φαντάζεσαι την κρεβατοκάμαρα, το μπάνιο. Φαντασιώνεσαι.
Γυρίζεις σπίτι, ανοίγεις το κουτάκι με τις φωτογραφίες. Τις χαζεύεις σαν να ήταν δικές σου από τότε που ήσουν παιδί. Κανονίζεις με τη φίλη την επόμενη παρακολούθηση. Αύριο φυσικά. Εύχεσαι να ανοίξει η γη και να τον καταπιεί. Τότε μόνο θα δεχτείς την απώλεια, τώρα όχι.
Είναι εμμονή. Σίγουρα είναι.

Παράλογη επιμονή τη λέει το λεξικό. Στην ψυχολογία θεωρούμε τις ιδεοληψίες, δηλαδή τις εμμονές, επαναλαμβανόμενες σκέψεις, εικόνες ή παρορμήσεις που μπορεί να οδηγήσουν ακόμα και σε ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, μια αγχώδη διαταραχή, μια νεύρωση. Αυτά στις πιο ακραίες περιπτώσεις. Όπως και να 'χει πάντως, η έννοια της εμμονής έχει αρνητική χροιά. Είναι υπερβολή, είναι άγχος, είναι πολύ έντονο συναίσθημα, είναι ψυχαναγκασμός.

Όλοι έχουν από μια τουλάχιστον ή είχαν ή θα 'χουν.
Μπορεί να έχεις με μια ασχολία, με το θέατρο, τον κινηματογράφο, τη μουσική, με ένα άθλημα, ένα gadget, μια μάρκα ρούχων, με μια συνήθεια, μια ρουτίνα πριν πέσεις για ύπνο ή με έναν άνθρωπο. Αυτός ο τελευταίος τύπος είναι που με ενδιαφέρει.

Εμμονή είναι να κοιμάσαι και να ξυπνάς με μια εικόνα, με ένα όνομα, με μια σκέψη που έρχεται πριν από όλες τις άλλες και μετά απ' αυτές. Θες να τη διώξεις και δε φεύγει με τίποτα. Ονειρεύεσαι με τα μάτια ανοιχτά, φτιάχνεις σενάρια στο μυαλό σου, μη ρεαλιστικά συνήθως, στα πρότυπα των βαθύτερων φαντασιώσεών σου. Επιθυμείς να ζεις σ' αυτές κι όχι στην πραγματικότητα. Κι αυτό όχι γιατί είσαι απογοητευμένη απ' αυτή, αλλά γιατί αυτή δεν τον περιλαμβάνει. Μιλάω βέβαια για μονόπλευρη εμμονή. Έτσι είναι εξάλλου συνήθως, απ'  τη μια μεριά μόνο. Το αντικείμενο της εμμονής είναι αδιάφορο ή ελαφρώς ενδιαφερόμενο, ούτε καν γνώστης της θέσης του τις περισσότερες φορές. Κι αυτό είναι που το κάνει τόσο δυνατό όλο αυτό. Οι ανεκπλήρωτοι έρωτες και οι μονόπλευρες εμμονές έχουν τη μεγαλύτερη ένταση. Τελεία και παύλα.

Η εμμονή έχει οπωσδήποτε διάρκεια. Χωρίς αυτή είναι απλά ενθουσιασμός, που έρχεται σε αναστατώνει λίγο και φεύγει. Η εμμονή είναι κάτι που μένει για καιρό, τουλάχιστον αυτή που έχει ως αντικείμενο έναν άνθρωπο, γιατί σε άλλη περίπτωση μπορεί να μένει και για πάντα. Τα πράγματα αλλάζουν κι αυτή παραμένει. La persistencia de la memoria (Η εμμονή της μνήμης), Salvador Dalí. "Ο τίτλος του έργου αφορά την ικανότητα της μνήμης να συγκρατείται στον χρόνο καθώς αυτός φθείρεται γύρω της."

Οι ανεκπλήρωτοι έρωτες και οι μονόπλευρες εμμονές έχουν τη μεγαλύτερη ένταση. Τελεία και καύλα.
Είναι όμως και απελπισία οι μονόπλευρες εμμονές.
Μήπως έψαχνες απλά κάτι να ασχοληθείς αυτό τον καιρό ρε συ; Δεν είναι λογικό να έχεις εμμονή μ αυτό τον άνθρωπο. Και να κάνεις έτσι. Μα πώς σου ήρθε; Ναι. Έψαχνα κάτι να ασχοληθώ. Έψαχνα να ασχοληθώ με το τελειότερο πλάσμα του κόσμου. Μπορώ να ασχοληθώ λοιπόν μαζί του ανενόχλητη;
Απελπισία και τρόμος. Είναι δρομάκι σε χωριό τη νύχτα χωρίς φώτα. Χωρίς άσφαλτο για να ξέρεις πού πατάς, χωρίς σήματα για να ξέρεις πού πας και σε πόσα χιλιόμετρα φτάνεις. Και χωρίς τέλος, εκτός αν κάποια στιγμή αλλάξεις δρόμο. Κι εσύ πεζός χωρίς φακό.
Όλοι σε ενθαρρύνουν να αλλάξεις δρόμο, γιατί θα συναντήσεις dead-end όπου να 'ναι. Δε θες. Μα δεν καταλαβαίνει κανείς..
Μπορεί να τη γουστάρεις την εμμονή σου. Και την κατάντια σου. Κι ας είσαι λίγο pathetic. Γιατί είσαι εδώ που τα λέμε.