Υπάρχει μοναξιά στη πόλη.Δεν αναφέρομαι στην πολυσύχναστη μοναξιά,στα άτομα που δεν σε γεμίζουν και νιώθεις ένα κενό.Είναι κι εκείνη μοναξιά-πολύ σοβαρή μάλιστα-αλλά δεν συγκρίνεται με την απόλυτη μοναξιά.Το αίσθημα εκείνο που οδηγεί στην απόγνωση και πολλές φορές στον σωματικό πόνο.Είναι αμέτρητοι οι άνθρωποι που είναι μόνοι,πίσω από κλειστά παράθυρα,μακριά από τα πολύβουα μπαρ και τις συνεστιάσεις.Ξεχάσαμε να την αναγνωρίζουμε τη μοναξιά και πολλές φορές αντιμετωπίζουμε εκείνον που την βιώνει απαξιωτικά,με ένα βλέμμα ή ένα χαμόγελο που κρύβει οίκτο και συμπόνοια για την μιζέρια του.
Ξεχάσαμε να ζούμε!Είναι διακριτή η διαφορά ανάμεσα στην ανάσα και την ζωή.Ξεχάσαμε να ζητάμε βοήθεια από ανθρώπους που μπορούν να μας την δώσουν.Παρέα από ανθρώπους που μπορούν να μας την δώσουν.Αγάπη,συντροφικότητα.Πόσο εύκολα μπορεί ο μόνος να παραιτηθεί,να αποδεχτεί την μοίρα του,ότι δεν είναι προορισμένος για την ευτυχία!Τότε είναι που πρέπει να στραφεί στους άλλους,παλαιούς ή καινούριους,να πάρει αλλά να είναι κι έτοιμος να δώσει.
Είναι ακριβώς όπως τα φαντάσματα το φάντασμα της μοναξιάς και της θλίψης.Τους δίνουμε αξία και συνηθίζουμε την υπόστασή τους μόνο όταν πιστεύουμε ότι υπάρχουν.
σχόλια