Είναι στιγμές στη ζωή μας,που αισθανόμαστε να μας πνίγει ένα κενό,σαν να μην έχουμε τιποτα,σαν η ζωή που ζούμε να είναι "φαινομενικά" γεματη με τους ρυθμους και τα δεδομενα της σημερινης εποχης.
Αυτο το στοιχειο το ζω και εγω,πιστευω πως η ζωη μου φαινεται να περνα μια δημιουργικη και γεματη ενεργεια περιοδο αλλα τιποτα από αυτά δεν συμβαινει.Οι ανθρωποι γυρω μου τρεχουν,τρεχουν να προλαβουν κατι που εχουν φτιαξει μόνοι τους,μια "εικονικη’’ πραγματικοτητα για την ‘’τελεια’’ και "σωστη" ζωη.
Ετσι με αυτά τα δεδομενα οι ανθρωποι απλα είναι εγκλωβισμενοι στην μιζερη ρουτινα που δημιουργουν,χωρις να προλαβαινουν να σκεφτονται τι γινετε γυρω τους,να αισθανθουν πραγματα,να ερωτευτουν,να ζησουν την κάθε στιγμη.
Αυτο είναι που με φοβιζει,ο φοβος του να μη γινω ετσι,ο φοβος της ρηχης ζωης.Σαν ανθρωπος θελω να υπαρχει μια ενταση,μια κινηση στη ζωη μου,αυτή η αναγκη προερχεται από την ελλειψη αυτων των "δεδομενων" για μενα στοιχειων μεσα στη ζωη ενός ανθρωπου.φοβαμαι,φοβαμαι και αυτος ο φοβος κάθε μερα γινεται και μεγαλυτερος,δεν μπορω να τον νικησω,δεν μπορω να ερωτευτω,δεν βρισκω λυση,ή μαλλον,η μονη λυση που βρισκω,είναι ο ερωτας.Με ξεχασε.Aλλα πως είναι δυνατον να σε εχει ξεχασει αν δεν σε εχει βρει ακομα?Πως είναι δυνατον να πιστεύεις σε ένα πραγμα που δεν το ενιωσες….ολοι ζουμε γιαυτο αλλα και με αυτό.
σχόλια