Σκεπτόμουν τους στίχους από ένα τραγούδι των JAMES, το “senorita”.
Λέει ανάμεσα στα άλλα: “don’t treat me like a GOD, treat me like a dog, I’ll come home to you”.
Το σκεπτόμουν πολύ αυτό. Και είναι μεγάλη αλήθεια. Στα συναισθήματα μου, για παράδειγμα αυτή τη στιγμή για τον Ν. κάπως έτσι νιώθω. Δεν είναι πως δεν μπορώ, να τον ‘’γράψω’’ ή πως δεν μπορώ να λειτουργήσω με πρόγραμμα.
Είναι πως δεν θέλω να έχω το κοντρόλ. Θέλω να το έχει εκείνος.
Θέλω εκείνος να είναι το αφεντικό, εκείνος να έχει το ‘’πάνω χέρι’’, εκείνος να κάνει το κουμάντο και να ορίζει τους όρους.
Να είναι το αφεντικό κι εγώ το σκυλί. Treat me like a dog; I’ll come home to you.
Να είμαι ένα πιστό σκυλί, που θα κουνά την ουρά του, που θα κάθεται στα πόδια του να του κάνει και να του κάνεις χάδια.
Ένα πιστό σκυλί που θα απολαμβάνει τη βόλτα με το αφεντικό του, που θα του ‘’γαυγίσει’’ για να τον προστατεύσει, που θα ‘’ζηλέψει’’.
Ένα σκυλί δικό του, αφημένο στα χέρια του, στην πλήρη εμπιστοσύνη.
Δε ζητώ να κουμαντάρω κανένα, ούτε ζητώ κανέναν για δεκανίκι. Απλά σκέφτηκα πως αυτός ο στίχος κρύβει την απόλυτη αγάπη κι αφοσίωση. Δεν θέλω να με θεοποιήσει κανείς. Ούτε να θεοποιήσω. Θέλω να εμπιστευτώ και να με εμπιστευτούν. Να αφοσιωθώ και να μου αφοσιωθούν.
Θέλω να με αγαπούν. Αγνά. Όπως αγαπάς ένα ζώο. Ένα σκυλί. Χωρίς εγωισμό. Μια σχέση αμφίδρομα δοτική. Treat me like a dog; I’ll come home to you.
Θέλω την απλή αγάπη. Τα λίγα κι όχι τα πολλά. Τα όμορφα κι απλά κι όχι τα στολίδια.
Θέλω μια μπυρίτσα στο μπαλκόνι ή ένα ψυγειάκι με μπύρες σε μια ακρογιαλιά, κι όχι μενού σε εστιατόριο.
Θέλω να μπορώ να κοιτάζω τα αστέρια ξαπλωμένη ακόμα και στη βεράντα ενός σπιτιού, χωρίς να είναι απαραίτητο να βρίσκομαι στο δωμάτιο κάποιου ξενοδοχείου με την υπέροχα μοναδική εκπληκτική θέα.
Η θέα του ανθρώπου που αγαπάς και λαχταράς να είναι αρκετή.
Το να λες:treat me like a dog, I’ll come home to you, δε σημαίνει πως ρίχνεις τον εαυτό σου στη βορά και στον εγωισμό του άλλου. Σημαίνει, σε εμπιστεύομαι πως θα με φροντίσεις. Κι εγώ ως πιστό σκυλί: I’ll come home to you.
Ο εγωισμός είναι πάντα μα πάντα κακό σημάδι. Δε με νοιάζει να έχει κάποιος το ‘’πάνω χέρι’’.
Άλλωστε θα ήθελα ο άντρας μου, να είναι άντρας και να μπορώ να τον εκτιμώ και να είμαι υπερήφανη γι αυτόν και για τις αποφάσεις του.
Με νοιάζει όμως το χέρι αυτό, να χαϊδεύει την ψυχή μου και να μαλακώνει το μέσα μου.
Κι εγώ αντίστοιχα το δικό του ‘’μέσα’’.
Να ‘μαι λοιπόν το σκυλί που:
Θα υποδέχεται με χαρά το αφεντικό του.
Θα είναι πάντα έτοιμο να τον συντροφεύσει στον περίπατό του.
Θα είναι πάντοτε σε εγρήγορση στον πιθανό κίνδυνο.
Θα προσπαθεί να μη δαγκώσει αν ένα απλό γαύγισμα είναι αρκετό.
Θα χορεύει για να δείξει πόσο χαρούμενο είναι.
Θα είναι σιωπηλό, όταν το αφεντικό του έχει μια ‘’κακή μέρα’’, και θα στέκει ήρεμο απλά για να δηλώσει πως ‘’είμαι εδώ’’.
Θα είναι πιστό.
Έτσι απλά: don’t treat me like a GOD, treat me like a dog, I’ll come home to you.
